Μια άμπαλη κεντροαριστερά…

Δε λέω και στην μπάλα πολλές φορές βλέπεις ομάδες που στις δηλώσεις πριν τα ματς «πουλάνε μούρη» μέχρι εκεί που δεν πάει, αλλά όταν μπουν στο γήπεδο είναι απλώς «τροχονόμοι». Αλλά αυτοί εδώ της Κεντροαριστεράς το τερμάτισαν.

Δεν ήταν απλώς βαρετό και χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο το χτεσινό debate της Κεντροαριστεράς ή του «νέου προοδευτικού φορέα» όπως αρέσκονται να το αποκαλούν. Ήταν κάτι χειρότερο, με ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν ως εάν έννοιες όπως «συγκεκριμένος λόγος», «πολιτικό σχέδιο», «απολογισμός και αυτοκριτική», «πρόγραμμα» να είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο σε μακρινό γαλαξία.

Είχαν κατέβει όλες και όλοι, προβαρισμένοι, προετοιμασμένοι, με ατάκες δοκιμασμένες που τις έλεγαν νεράκι, με «στήσιμο» έναντι του φακού, αλλά για να μην πουν τίποτα. ΟΚ, οι επαγγελματίες της «πολιτικής ενημέρωσης» προφανώς και βρήκαν μερικές ατάκες να πουν, κάποιες διαχωριστικές γραμμές να αναδείξουν, αλλά η συνολική εικόνα ήταν ως ένα να διεκδικεί το Champions League ερασιτεχνική ομάδα μπάντμιντον.

Αλλά βέβαια τι να πουν; Ποια «προοδευτικότητα» να υποστηρίξουν όταν φέρουν μεγάλη ευθύνη και για τα μνημόνια και για τις καταστάσεις που μας έφεραν στα μνημόνια; Ποια «πολιτική πρόταση» να κάνουν, όταν εδώ και χρόνια έχουν αποδεχτεί ότι η πολιτική είναι σαν τον «αυτόματο πιλότο»; Και σε ποια «κοινωνία» να μιλήσουν όταν αυτή τους γύρισε την πλάτη σε τέτοια κλίμακα από το 2012 και μετά;

Και τα πράγματα τα κάνει δυσκολότερα το γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγάλος χώρος για να κινηθούν. Κεντροαριστερά στην Ελλάδα υπάρχει, τη λένε ΣΥΡΙΖΑ και έχει ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Κοινώς ναι σήμερα μας κυβερνά ένας χώρος που όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα προσαρμόστηκε γρήγορα –βίαια στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ– στην πραγματικότητα, αποφάσισε ότι δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά και υποστηρίζει ότι εντός αυτού του πλαισίου θα πάει να κάνει ό,τι είναι εφικτό, προβάλλοντας απέναντι σε αυτή την τακτική τον «μπαμπούλα» μιας ΝΔ που ηγεμονεύει στο «φιλελεύθερο» χώρο που τόσο αγαπούν οι της Κεντροαριστεράς και με σαφήνεια λέει «όπως δεν μπορείς να είσαι ολίγον έγκυος δεν μπορείς να είσαι ολίγον νεοφιλελεύθερος». Κοινώς δύσκολοι καιροί για τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες του «ούτε ούτε»…

Γιατί κάποια στιγμή τελειώνουν οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις και πρέπει να μπεις στο γήπεδο. Και εκεί όντως κάτι πρέπει να κάνεις με τη μπάλα και όχι να ψάχνεις να θυμηθείς ποια ατάκα ταιριάζει στην περίσταση ή από ποια γωνία να κοιτάς το φακό…