Το συλλαλητήριο τελείωσε, τα προβλήματα παρέμειναν

Πολλοί ασχολήθηκαν με τα όσα έγιναν στο συλλαλητήριο χτες για την Αθήνα. Αλλοι στάθηκαν στο μέγεθος, άλλοι στάθηκαν στα όσα είπε ο Μίκης Θεοδωράκης (που τώρα τον βρίζουν οι παλιοί του σύντροφοι και τον εξυμνούν οι χρυσαυγίτες), όμως λίγοι στάθηκαν στο ουσιαστικό: τι ακριβώς ζητούσε αυτό το συλλαλητήριο.

Μα, να μην ονομαστεί η γειτονική χώρα με όνομα που να περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγό του, θα μου απαντήσετε. Για ξανασκεφτείτε το. Η ΝΔ, που ήταν ο βασικός πολιτικός φορέας που συμμετείχε σε αυτό το συλλαλητήριο έχει αυτή τη θέση; Η απάντηση είναι πως όχι, η ΝΔ έχει σε όλους τους δυνατούς τόνους ότι είναι υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας, άρα μιας ονομασίας που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία, απλώς εκτιμά ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα γιατί δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση που το διαπραγματεύεται. Τη θέση αυτή πρακτικά είχαν όλες οι κυβερνήσεις από το 1995. Και δικαιολογημένα γιατί όταν μια χώρα την έχουν αναγνωρίσει άλλες 140 ως σκέτη Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας, δεν έχεις πολλά περιθώρια να ζητήσεις κάτι παραπάνω από σύνθετη ονομασία.

Ναι, αλλά η Εκκλησία έχει πάρει θέση κατά της σύνθετης ονομασίας, θα μου πείτε. Σωστό, αλλά η Εκκλησία, επισήμως τουλάχιστον, δεν πολιτεύεται και μάλιστα την τελευταία φορά που πήγε να πολιτευτεί, τότε με τις ταυτότητες, έλαβε το μάθημα ότι σε γενικές γραμμές αποφασίζουν οι κυβερνήσεις και τα εκλογικά σώματα.

Ναι αλλά η κοινή γνώμη, όπως φάνηκε από τη στάση και την κάλυψη των ΜΜΕ φάνηκε να στηρίζει αυτή την κίνηση. Πράγματι, ένα μέρος της κοινής γνώμης έχει ευαισθησία για αυτό το θέμα, όμως μπορεί η στάση των ΜΜΕ να εξηγεί ένα κλίμα αλλά δεν αποτελεί επιχείρημα. Το 2015, στο Δημοψήφισμα τα ΜΜΕ έκαναν τεράστια προσπάθεια να μας πείσουν ότι η λύση είναι το ΝΑΙ, επέμειναν στην καταστροφή που θα έφερνε το ΟΧΙ και παρουσίαζαν εικόνες ταλαιπωρημένων παπούδων στα ΑΤΜ. Όλοι ξέρουμε ποιοι ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τι πραγματικά πίστευαν οι άνθρωποι.

Ναι αλλά τότε, γιατί έκαναν αυτό το συλλαλητήριο. Για διάφορους λόγους. Κάποιοι το έκαναν γιατί θέλουν να επενδύσουν σε ένα αίσθημα πληγωμένου «εθνικού εγωισμού». Κάποιοι το έκαναν γιατί θεωρούν ότι ο πατριωτισμός είναι ο δρόμος για ένα νέο δεξιό κόμμα. Κάποιοι το έκαναν γιατί θέλουν να συγκαλύψουν το ότι είναι νεοναζί και προσπάθησαν να το παίξουν πατριώτες. Κάποιοι το έκαναν για να προλάβουν όλους τους παραπάνω και να μην ανατραπεί ριζικά ο συσχετισμός εντός και γύρω από τη Νέα Δημοκρατία. Και όλοι το έκαναν γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα έχει φθαρεί ο Τσίπρας και θα έχουν οφέλη στις επόμενες εκλογές.

Κάπου εδώ όμως τελειώνει και η ιστορία. Το συλλαλητήριο αυτό και δέκα φορές να επαναληφθεί δεν πρόκειται να δώσει διέξοδο στο πρόβλημα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Το πολύ πολύ να μην έρθει τώρα η λύση (αυτή που προτείνει ο Νίμιτς), να μην μπει αυτό το καλοκαίρι η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και τη λύση να την συναποφασίσει κάποια επόμενη κυβέρνηση, πιθανώς και με τη συμμετοχή διαφόρων που χτες βροντοφώναζαν για τα δίκια του έθνους. Ή μπορεί, παρ’ όλα αυτά ο Τσίπρας είτε από αποφασιστικότητα είτε υπό αμερικανική πίεση να πάει να την υπογράψει τη συμφωνία. Κάποιοι μπορεί τότε να νομίσουν ότι θα έχουν πολιτικά οφέλη, όμως στην πραγματικότητα όταν η κυβέρνηση πάει και εξηγήσει ότι πλέον μία από τις μεγάλες εκκρεμότητες της χώρας θα έχει λυθεί και δεν θα μας κοιτάζουν παράξενα διεθνώς, μπορεί και να καταλάβουμε ότι μεταξύ μας η όλη κατάσταση ήταν λίγο σικέ από την αρχή.

Σε κάθε περίπτωση όμως θα έχουμε απλώς χάσει τον καιρό μας. Θα έχουμε ασχοληθεί και πολωθεί και αντιπαρατεθεί για ένα θέμα που θα έπρεπε να είχε λυθεί πολύ καιρό πριν και την ίδια στιγμή τα πραγματικά προβλήματα θα παραμένουν άλυτα. Αυτά που αφορούνν το ότι είτε υπάρξει η διαβότητη «έξοδος από τα μνημόνια» είτε όχι θα εξακολουθούμε να είμαστε μια χώρα αποπτωχευμένη, με μεγάλη ανεργία, με υπεφορολόγηση που τσακίζει, χωρίς αναπτυξιακή προοπτική και χωρίς πολλές ελπίδες για ριζική βελτίωση. Και για όλα αυτά δεν ειπώθηκε τίποτα χτες στο Σύνταγμα.