Περισσεύει η υποκρισία στην εξέδρα του συλλαλητηρίου

Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης έγινε επειδή διάφοροι το είδαν ως ευκαιρία να διεκδικήσουν πολιτικό χώρο στη Δεξιά είτε για να πριονίσουν την καρέκλα του Κυριάκου είτε για να αποκτήσουμε επιτέλους «καθαρά δεξιό κόμμα». Το στήριξε ο Ιβάν Σαββίδης με το μηχανισμό του και το είδε με καλό μάτι η Ρωσική πρεσβεία καθότι η Μόσχα δεν θέλει να δει την ΠΓΔΜ να μπαίνει στο ΝΑΤΟ. Βρήκε ευκαιρία η Χρυσή Αυγή για να αναβαπτιστεί στην «εθνική κολυμβήθρα».

Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης είχε αρκετό κόσμο. Γιατί και η Εκκλησία και η Δεξιά και ο ΠΑΟΚ μπορούν να κινητοποιούν κόσμο. Και γιατί στη Βόρεια Ελλάδα έναν κόσμο, απλό, λαϊκό, προσφυγικό έχουν κατορθώσει, χρόνια τώρα, να τον πείσουν ότι τον απειλεί το όνομα μιας μικρής χώρας και όχι αυτοί που του κόβουν μισθούς, συντάξεις και αγροτικές επιδοτήσεις.

Το συλλαλητήριο της Αθήνας γίνεται από όσους θέλουν να πάρουν την πρωτοβουλία από αυτούς που έκαναν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκη και στην πραγματικότητα από αυτούς που δεν πολυήθελαν αρχικά τα συλλαλητήρια.

Έχει μπει κεντρικά η ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης, που είναι με τη σύνθετη ονομασία, γιατί φοβάται και τους ακροδεξιούς και τους καραμανλικούς και γι’ αυτό κατέληξε στη θέση «εγώ αυτό που λέει ο Τσίπρας λέω, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη να το πω τώρα».

Έχει μπει κεντρικά όλος ο μηχανισμός των συστημικών μέσων, οι «Μένουμε Ευρώπη», οι «Ναι και με τα δύο χέρια στο δημοψήφισμα», οι «ευχαριστώ σε Αμερική», γιατί πιστεύει ότι με το Μακεδονικό θα φθείρει ή και ρίξει τον Τσίπρα.

Έχει μπει η Εκκλησία κεντρικά για να μην σηκώσουν κεφάλι οι Μητροπολίτες που έκαναν αρχικά παιχνίδι με το θέμα.

Έχουν μπει διάφορες τυχάρπαστες «αντιμνημονιακές προσωπικότητες» που πιστεύουν ότι θα βρουν ακροατήριο.

Έχει μπει ακόμη και κομμάτι του κυβερνώντος κόμματος, εφόσον η κίνηση «Πράττω» των Κοτζιά και Τόσκα, βγήκε επί της ουσίας θετικά.

Έχει μπει η Αμερικανική Πρεσβεία, διότι το βασικό δεν είναι τι γίνεται, αλλά ποιος ελέγχει αυτό που γίνεται και δεν θα άφηναν τους Ρώσους να κάνουν παιχνίδι.

Κοντολογίς, δεν ξέρω τι σκέπτεται ο κόσμος που πάει, ούτε είναι δουλειά μου να τον κρίνω.

Αλλά ένα ξέρω: στην εξέδρα του συλλαλητηρίου και στους «μηχανισμούς» που ενεργοποιήθηκαν δεν θα περισσέψει ο πατριωτισμός, αλλά η υποκρισία και ο πολιτικός υπολογισμός, ενίοτε και ο κυνισμός.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Κατς – σικέ – απάτη όλα που έγραφε και το παλιό σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας…