Όταν έξι Ευρωλίγκες κοστίζουν όσο ο Τσιμίκας

Έξι Ευρωλίγκες από το ΄96 και πέρα. Και δεδομένα ένα από τα πιο εμπορικά brand σε ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός είναι μέλος της ελίτ. Των έξι-επτά ομάδων που κυριαρχούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μαζί με τον Ολυμπιακό, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και το ισπανικό «δίπολο» Ρεάλ-Μπάρτσα. Εσχάτως και την Φενέρ του Ζοτς.

Όταν λοιπόν ένα τέτοιο κλαμπ βάζει πωλητήριο με τιμή εκκίνησης στα 25 εκατ ευρώ, ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν θα βρεθεί ενδιαφερόμενος καταλαβαίνεις πολλά. Και για τον ελληνικό αθλητικό αλλά συνολικά και για την αποτυχία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεσαι την εξαίρεση του κανόνα όπως εκφράζεται από τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Την ομάδα του Βαγγέλη Μαρινάκη που τιμή εκκίνησης 25 εκατ ευρώ έβαλε τον Απρίλη για να παραχωρήσει τον Κώστα Τσιμίκα!

Μια σύγκριση που συζητήθηκε πολύ από το μεσημέρι στα social media.

Της ίδιας εποχής «προϊόντα» η Ευρωλίγκα και το Τσάμπιονς Λιγκ της UEFA.

Το μπάσκετ έμεινε περιορισμένο, παγιδευμένο, παρότι στο πέρασμα των χρόνων προέκυψαν ευκαιρίες: Έφτιαξε ομάδα μπάσκετ για παράδειγμα η Μπάγερν Μονάχου. Δώρο. Εσχάτως ο Τόνι Πάρκερ «ξύπνησε» τους Γάλλους μέσω της Βιλερμπάν. Κάποια στιγμή ασχολήθηκε σοβαρά η Γιουβέντους με αυτή την προοπτική αλλά εγκατέλειψε διότι δεν είδε το προφανές: Πεδίο κέρδους.

Ο Ζόρντι Μπερτομέου και οι συνεργάτες του δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν ούτε πεδίο εξέλιξης, ούτε ανάλογα έσοδα. Και αυτό είναι σίγουρα το πιο σωστό πράγμα που υποστηρίζει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας οικογένειας που η καψούρα του μπάσκετ σχημάτισε λογαριασμό… 400 εκατ ευρώ.

Τώρα λοιπόν που ήρθε η στραβοτιμονιά του covid 19: Ο βασιλιάς αποδείχθηκε γυμνός. Ευρωλίγκα σημαίνει μόνο τα λεφτά των ιδιοκτητών. Της Αρμάνι Μιλάνο, της ΤΣΣΚΑ, των Αγγελόπουλων που μοιάζουν έτοιμοι να επιστρέψουν στη δική τους κανονικότητα. Τα κλαμπ σαν κλαμπ δεν μπορούν να φέρουν τίποτε. Ειδικά αν κλείσει και η βρύση των εισιτηρίων.

Μόνο η Μπάρτσα και η Ρεάλ είναι κάτι άλλο. Έχουν μπάτζετ εξαρτημένο των συνολικών εσόδων του κλαμπ. Η Μπάρτσα έβαλε φέτος 50 γιατί πληρώνει… ο Μέσι. Αν χρειαστεί μπορεί να βάλει και άλλα τόσα του χρόνου. Δεν μπορείς λοιπόν να τη χωρέσεις στην ίδια εξίσωση.

Αντίθετα η Φενέρ με την ισοπέδωση της τουρκικής λίρας μοιάζει έτοιμη να διαλύσει. Η Εφές που έχει έναν ισχυρό χορηγό έχει μοναδικό κίνητρο τη δίψα μιας ομάδας που δεν κέρδισε ποτέ τίποτε.

Μην ασχολείστε. Κουκιά μετρημένα. Το μπάσκετ είναι ακόμη ένα πηγάδι που πετάς τα λεφτά σου αν είσαι επενδυτής. Δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Δεν μπορείς να δεις πραγματικά την επένδυση σου να προοδεύει.

Αντίθετα το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Έβαλε τον ρυθμό η UEFA με τα κύπελλα Ευρώπης ακολούθησαν τα μεγάλα εθνικά πρωταθλήματα με την κεντρική τηλεοπτική διαχείριση. Πριν από δέκα χρόνια ο καλύτερος παίκτης της Αταλάντα μπορεί να μην έπαιζε στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό. Φέτος η ομάδα του Μπέργκαμο ξόδεψε για πλάκα 60-70 εκατ ευρώ για μεταγραφές. Το ποδόσφαιρο πήγε μπροστά. Το μπάσκετ όχι.

Και για να μην ξεχνιόμαστε. Αν ο Κώστας Τσιμίκας φορούσε πράσινα ή κίτρινα, αν φορούσε τα ασπρόμαυρα του ΠΑΟΚ δεν θα στοίχιζε θεωρητικά όσο η… αγορά της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Θα στοίχιζε 4, 5, 7 εκατ ευρώ. Όπως ο Γιαννούλης, ο Μπάρκας και οι άλλοι καλοί Έλληνες παίκτες των συγκεκριμένων ομάδων. Καμία άλλη ελληνική ομάδα πλην του Ολυμπιακού δεν μπόρεσε ποτέ να αξιώσει τόσα χρήματα από το μεταγραφικό παζάρι.

Πωλείται 25, διότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο ικανότερος παράγοντας που πέρασε από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνος που έφτιαξε τη «βιτρίνα» του Ολυμπιακού. Εκείνος που από το 2010 δεν έμεινε στο να λέει μεγάλα λόγια, αλλά τα υλοποίησε. Και μάλιστα το έκανε βάζοντας στη πλάτη μια μικρή καταστροφή: Ότι άφησε η εποχή Κόκκαλη στο άδοξο φινάλε της. Σαράντα εκατ ευρώ χρέη, άδειο ρόστερ, διαλυμένο Ερασιτέχνη, προπληρωμένα έσοδα των επόμενων χρόνων –μέσω δανείων-.

Σήμερα η ΚΑΕ Παναθηναϊκός λέει έσοδα-έξοδα. Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ το ίδιο. Ο Ολυμπιακός το είπε τον Ιούνη του 2010 μέσω του νέου ιδιοκτήτη του. Και το έκανε με έναν τρόπο μοναδικό για τα δικά μας δεδομένα. Επενδύοντας στον τρόπο με τον οποίο θα «μεγαλώσει» τα έσοδα.

Ο Ολυμπιακός έγινε ένα πραγματικό selling club της Ευρώπης και την ίδια στιγμή το έκανε ανεβάζοντας τον πήχη της φιλοδοξίας. Ετοιμάζεται να κατακτήσει το 8ο πρωτάθλημα σε αυτή την 10ετία. Φλερτάρει για τρίτη φορά σε αυτά τα χρόνια με τους προημιτελικούς του Europa League. Είναι απόλυτα εναρμονισμένος με το FFP. Έχει περιουσία σαν κλαμπ (με το Ρέντη να εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα αθλητικά κέντρα της Ευρώπης).

Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Στην πραγματικότητα όμως είναι αποτέλεσμα της ικανότητας ενός ανθρώπου. Του ιδιοκτήτη του. Και της αντίληψης του.

Ο Αλαφούζος έχει βάλει 100 εκατ ευρώ στον Παναθηναϊκό και ζει τα «μαύρα χρόνια» των Πράσινων: Δεν μπορεί να πάει ούτε στο γήπεδο.

Ο Σαββίδης άλλα τόσα στον ΠΑΟΚ και σήμερα έχει την απειλή του CAS στην πλάτη του, ένα σκάνδαλο πολυιδιοκτησίας, το FFP που αν δεν ήταν η πανδημία μπορεί να εκτροχιάσει το κλαμπ. Και όλα αυτά με ένα ρόστερ που μοιάζει να θέλει ξήλωμα και φτιάξιμο από την αρχή.

Για την ΑΕΚ του Μελισσανίδη ούτε λόγος μιας και ο Τίγρης απλά κινείται ως παράγοντας των 90s έχοντας κατά νου μόνο τις… εκλογές της ΕΠΟ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα του ελληνικού αθλητισμού στην ελίτ του, αναγνώστη μου. Για όποιον μπορεί να πάρει την απαραίτητη απόσταση και να καταλάβει. Αυτή είναι η διαφορά του Μαρινάκη και των άλλων.

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

ΥΓ. Η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού είναι δεδομένα ένα από τα πιο πετυχημένα αθλητικά πρότζεκτ της χώρας. Κράτησε 30 χρόνια. Αν έκανε λάθη; Πολλά. Και μόνο η περσινή ιστορία που απομάκρυνε τον Ολυμπιακό από την Α1 ήταν με μαθηματική ακρίβεια μια κίνηση που αποτελείωνε το ενδεχόμενο ανάπτυξης εντός των συνόρων. Αυτό όμως είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι πως δίχως Γιαννακόπουλο το μέλλον είναι αχαρτογράφητο…