Παναθηναϊκός στα χρόνια της… ανάπτυξης

Τι ακούμε τόσα χρόνια στην πολιτική σκηνή; Η ανάπτυξη έρχεται. Οι επενδύσεις είναι προ των πυλών. Το μνημόνιο τελείωσε. Η κρίση ανήκει στο παρελθόν. Κατά μία έννοια τα ίδια άκουσαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού και από τη διοίκηση Αλαφούζου που ανέλαβε το καράβι με… μνημονιακούς όρους. Κάποια στιγμή ειπώθηκε από επίσημα χείλη, ότι τελείωσαν τα μνημόνια στον Παναθηναϊκό, ότι θα μπορέσει να αναπνεύσει ελεύθερα.

Βέβαια όλα αυτά ήταν λόγια. Του αέρα προφανώς, αν κρίνουμε από τις προσφυγές που σκάνε η μία πίσω από την άλλη. Προσφυγές παικτών που αποκτήθηκαν πριν από χρόνια και χαιρέτησαν πριν από χρόνια.

Τώρα ο φίλος του Παναθηναϊκού ζει την εποχή όπου η άλλοτε κραταιά ομάδα του που διεκδικούσε τους εγχώριους τίτλους, αλλά και τις ευρωπαϊκές διακρίσεις, έχει καταντήσει να έχει «ξεχάσει» τι θα πει νίκη στην Ευρώπη (σε λίγο θα ξεχάσει και την ίδια την Ευρώπη), ενώ στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση αν θα καταφέρει να μην κινδυνεύσει με υποβιβασμό. Παράλληλα σπάει το ένα αρνητικό ρεκόρ πίσω από το άλλο.

Μένοντας στο 1-1 με την Ξάνθη, σε ένα ματς όπου θα μπορούσε να το είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός, έκλεισε ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος με τους Πράσινους να μην έχουν ούτε μια νίκη μακριά από τη Λεωφόρο. Επίδοση που είχε να ζήσει από την περίοδο 1980-81 το Τριφύλλι.

Τουλάχιστον αυτό το αρνητικό ρεκόρ μπορεί να φέρει και κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις. Την περίοδο 1980-81 ο Παναθηναϊκός θα έχανε το δεύτερο από τα τέσσερα πρώτα επαγγελματικά πρωταθλήματα που κατακτήθηκαν από τον Ολυμπιακό.

Αλλά μόλις μια τριετία αργότερα ο Παναθηναϊκός θα επανακτούσε τα σκήπτρα στην Ελλάδα και θα έφτανε και ως τους «4» του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Θα είχε παίκτες όπως το Ζάετς, τον Σαραβάκο, τον Ρότσα, τον Κυράστα, τον Καψή στα τελευταία του, τον Μαυρίδη, τον Καρούλια, τον Λιβαθηνό. Θα είχε ισχυρή διοίκηση. Θα γέμιζε αρχικά τη Λεωφόρο – ακόμη κι αν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα – θα γέμιζε ακόμη και το ΟΑΚΑ…

Να μια ευχάριστη ανάγνωση του αρνητικού ρεκόρ που πέτυχε χθες το Τριφύλλι. Σε τρία χρόνια θα μπορεί να γίνουν όλα καλά και πάλι. Τι, όχι;

Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός δε σηκώνει πια πλάκα. Ούτε καν την παραδοσιακή καφενειακή καζούρα. Ο Παναθηναϊκός έχει πέσει στα βράχια και αυτό αποδεικνύεται από τις μικρές καθημερινές ιστορίες που βγαίνουν στην επιφάνεια.

Αποδεσμεύεται, λέει, ο Κουτρουμπής. Ωραία. Τουλάχιστον σκέφτεσαι, για να δώσουν την ελευθέρας στον παίκτη, θα φρόντισαν να καλύψουν τα όποια χρωστούμενα, ή έστω μέρος αυτών. Μπα. Όχι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, όχι με αυτή τη διοίκηση. Λίγο αργότερα έρχεται η είδηση ότι θα κάνει προσφυγή και ο Κουτρουμπής! Και αναρωτιέσαι. Βαλτοί να ήταν οι διοικούντες, θα υπέκυπταν σε τέτοιες γκέλες;

Το ερώτημα είναι αν μπορεί να δει κάποιος πιο μακριά. Λίγο πιο πέρα από τις καθημερινές δικαστικές μάχες για τα δεδουλευμένα ποδοσφαιριστών (και όχι μόνο) που βγαίνουν στον αφρό.

Τον Απρίλιο συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το περίφημο συλλαλητήριο των φίλων του Παναθηναϊκού με το οποίο ζητούσαν τη φυγή της οικογένειας Βαρδινογιάννη.

Δέκα χρόνια αργότερα και με τα όσα βιώνει το Τριφύλλι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για την «εκδίκηση» της οικογένειας. Τι είχε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια του Βαρδινογιάννη; Διεκδικούσε τίτλους, είχε γεμάτο γήπεδο, είχε παίκτες πρώτης διαλογής για τα ελληνικά δεδομένα, είχε τις επιτυχίες του στην Ευρώπη και φυσικά ζούσε χωρίς χρέη.

Τι έχει τώρα απ’ όλα τα παραπάνω; Τίποτα. Αν δεν είναι αυτό εκδίκηση, χωρίς να χρειαστεί μάλιστα να κάνει τίποτα η οικογένεια Βαρδινογιάννη, τότε τι είναι; Κυριολεκτικά όμως, χωρίς να κάνει τίποτα, αφού η ίδια επέλεξε ή οδηγήθηκε αν προτιμάτε, στο να μην έχει πια λόγο…

Δέκα χρόνια αργότερα ο Παναθηναϊκός μοιάζει να παραμένει αλυσοδεμένος με τις αμαρτίες όλων των εμπλεκομένων, χωρίς παράλληλα να υπάρχει διάθεση από κανέναν να μπει μπροστά για μια επανεκκίνηση. Γιατί κανείς δε θέλει να σβήσουν οι αμαρτίες των «άλλων».