Το Άγγελος – effect και η κοινή λογική που δεν υπάρχει σε ΕΠΟ και Εθνική

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, δε λένε; Ετσι και στην Εθνική Ελλάδας, η πλήρης αποσύνθεση τόσο εκτός όσο και εντός αγωνιστικού χώρου, θα μπορούσε να έχει και κάτι θετικό. Το γεγονός ότι ο Αγγελος Αναστασιάδης έχει προκαλέσει ένα γενικό ενδιαφέρον για μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια περνούσε περισσότερο ως αδιάφορη στο κοινό.

Είναι το λεγόμενο «Αγγελος – effect», το οποίο παρατηρείται σε κάθε ομάδα από την οποία περνάει ο τεχνικός από την Επανωμή. Κάποτε βέβαια, δημιουργούσε περισσότερους υποστηρικτές, τα λεγόμενα «αγγελόσκυλα», ωστόσο το σίγουρο είναι ότι παντού γεννούσε και ορκισμένους αντιπάλους.

Το ίδιο και με την Εθνική. Το… χάρισμά του ξεδιπλώνεται σχεδόν σε κάθε δημόσια εμφάνιση και τοποθέτησή του. Εκεί όπου θα μπλεχτεί με μαεστρικό τρόπο το ποδόσφαιρο με τα Θεία. «Δε μας θέλει», «δεν μας τα δίνει», «ίσως είναι καλύτεροι άνθρωποι οι αντίπαλοι», «θα μας βοηθήσει η Παναγιά», «θα γυρίσει το κουμπί και όλα θα είναι καλά» και φυσικά το αντίθετο, όταν σε περίπτωση νίκης τα εύσημα πηγαίνουν στις δυνάμεις του υπερπέραν.

Και το ερώτημα που προκύπτει, είναι τι στο καλό χρειάζεται ένας προπονητής που όταν τα κάνει όλα καλά και οι παίκτες του επίσης, αλλά στο τέλος το κοντέρ γράφει απανωτούς διασυρμούς και γκολ που μπαίνουν κατά ριπάς; Προφανώς δε χρειαζόμαστε προπονητή, αλλά άνθρωπο με διασυνδέσεις στο υπερπέραν. Και αν το καλοσκεφτούμε, μερικές φορές δε χρειάζεται καν να μπαίνουμε στον κόπο να παρακολουθούμε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αρκεί μια… μέτρηση στο ποιοι είναι καλύτεροι άνθρωποι, ή μια απλή παρατήρηση για το προς τα που είναι γυρισμένο το… κουμπί.

Το ιδιαίτερο χάρισμα του Αγγελου Αναστασιάδη είναι να δημιουργεί αόρατους εχθρούς. Οταν καλείται να μιλήσει για τακτική, για επιλογές προσώπων ή αντιμετώπισης του αντιπάλου και αμέσως η συζήτηση γυρίζει στο «μην πυροβολείτε τους παίκτες, είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά τους», όπως δήλωσε μετά τη ντροπιαστική ήττα από την Αρμενία.  Στα κλισέ που ακολουθούν τον Αναστασιάδη, εκτός από το «δεν φεύγει ποτέ, πάντα τον διώχνουν», έρχεται να προστεθεί και το «δεν φταίει ποτέ και για τίποτα»…

Τρεις μέρες μετά τη νέα ποδοσφαιρική καταστροφή, είδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το… πόνημα του Βαγγέλη Μπραουδάκη, ο οποίος αναλύει τους λόγους για τους οποίους ο διάδοχος του Αγγελου Αναστασιάδη επιβάλλεται να είναι ξένος και «αδιάφθορος».

Στο δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει εδώ και μέρες, να προσθέσω και τα δικά μου τρία σεντς που λέμε και στο χωριό. Καλώς ή κακώς, αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει, και κατ’ επέκταση αυτή η ΕΠΟ αυτούς τους παράγοντες είχε και αυτούς θα έχει. Με ελάχιστες παραλλαγές, εδώ και χρόνια το μαγαζί το διοικούν «βλαχοπρόεδροι» ίδιας νοοτροπίας και αντιλήψεων με ελάχιστες εξαιρέσεις που φυσικά δεν αποκτούν ποτέ λόγο. Είναι ανώφελο να περιμένουμε ότι ξαφνικά η ΕΠΟ θα αποφασίσει να ορίσει έναν Ας Τον Πούμε διευθυντή Εθνικής ομάδας. Εναν τεχνοκράτη, ο οποίος θα έχει συγκεκριμένους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους και θα μπορέσει να στήσει μια Εθνική ομάδα στα πρότυπα των Εθνικών του εξωτερικού. Της Πορτογαλίας, της Ελβετίας, της Αυστρίας, της Ολλανδίας για να αναφέρουμε μερικές χώρες με αντίστοιχο πληθυσμό. Κάποιον που θα μπορεί να παρακολουθεί τις διεθνείς τάσεις, να έχει την τεχνογνωσία που απαιτείται πια σήμερα και να ασχολείται αποκλειστικά με τις λεπτομέρειες που απαιτούνται.

Αυτό δεν πρόκειται να το αποκτήσουμε, οπότε αυτό που απομένει είναι να δούμε τι δούλεψε – έστω και κατά λάθος – σωστά στο παρελθόν και είχαμε μια Εθνική ομάδα με κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή παρουσία και εικόνα.

Το πρώτο «κατά λάθος» έγινε με τον Οτο Ρεχάγκελ, ο οποίος στο συμβόλαιό του πρόβλεψε έναν όρο που έλεγε ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την Εθνική ομάδα. Εναν όρο που σιγά – σιγά άρχισε να τον αξιοποιεί προς όφελος της Εθνικής, απομονώνοντάς την από τους «βλαχοπροέδρους». Είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία και φυσικά σταδιακά ήρθαν και τα αποτελέσματα με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro 2004 και τη συμμετοχή στο Euro 2008 και στο Μουντιάλ 2010. Το ποδόσφαιρο επιβραβεύει όσους πιστεύουν το ποδόσφαιρο και κινούνται με βάση το ποδόσφαιρο.

Ετσι έγινε και το δεύτερο «κατά λάθος» με τον Φερνάντο Σάντος, τον οποίο τον είχαμε στα… πόδια μας επί σειρά ετών και μας ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά. Η διαφορά του Σάντος με τον «Οθωνα», ήταν ότι ο Πορτογάλος τεχνικός άνοιξε τον κύκλο των συνεργατών του και εκτός από τους δικούς του ανθρώπους διεύρυνε την ομάδα με ανθρώπους που ο ίδιος γνώριζε και εκτιμούσε από το πέρασμά του από τα ελληνικά γήπεδα. Και πάλι με βάση το ποδόσφαιρο και πάλι με έξωθεν καλή μαρτυρία και πάλι με επιβράβευση από τα αποτελέσματα και πάλι με την κοινή αίσθηση ότι ο Σάντος ήταν το απόλυτο αφεντικό. Ακόμη κι αν δεν το έγραφε το συμβόλαιό του.

Και τώρα, τι; Είναι ο Αναστασιάδης το απόλυτο αφεντικό; Αν, ναι τότε καλώς του γίνεται κριτική για τα πάντα. Για τους παίκτες που καλεί (ή δεν καλεί), για τους παίκτες που χρησιμοποιεί (ή δεν χρησιμοποιεί), για την αγωνιστική εικόνα και φυσικά για τα αποτελέσματα, καθώς και για το εξωαγωνιστικό μπάχαλο. Θυμίζουμε ότι η Εθνική δεν έχει έδρα για να ικανοποιηθούν τα καπρίτσια των «χορηγών» της διοίκησης της ΕΠΟ, ενώ σε αντίθεση με την επιθυμία των διεθνών άλλαξε και ξενοδοχείο και ένα σκασμό άλλες λεπτομέρειες που έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη. Αν είναι λοιπόν ο Αναστασιάδης το απόλυτο αφεντικό, τότε έχει ευθύνη και για όλα αυτά.

Αν δεν είναι το απόλυτο αφεντικό ο Αναστασιάδης, τότε η αλλαγή του είναι ακόμη πιο επιβεβλημένη με κάποιον προπονητή που θα έχει τη διάθεση να αναλάβει όλη την ευθύνη, να συνεργαστεί με ανθρώπους του ποδοσφαίρου του Σήμερα κι όχι του Χθες, να επιβάλλει τα θέλω και τα πιστεύω του και να πορευτεί προς τα εμπρός.

Το ζητούμενο είναι να επιστρέψει η κοινή λογική. Και να φτάσουμε εκεί που μας είχαν… καταντήσει ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος, να γκρινιάζει μερίδα του Τύπου για το θέαμα, αφού είχαμε «βαρεθεί» τις νίκες με 1-0 και τις προκρίσεις σε τελικές φάσεις και ζητούσαμε κάτι παραπάνω.