Όταν το «πιστόλι» του Μελισσανίδη ανακαλύπτει το… καφενείο

Όταν σκέφτεσαι την εφημερίδα Espresso, το πρώτο πράγμα που πάει στο μυαλό σου δεν είναι «υψηλή κοινωνιολογική ανάλυση».

Για τη αν ακρίβεια σκέφτεσαι «βίλα των οργίων», «την απάτησε με τον κουμπάρο», σελίδα γεμάτες με στήθη (sic) και οπίσθια (sicX2).

Αντίστοιχα, όταν σκέφτεσαι την εφημερίδα «Δημοκρατία» : Λαϊκισμός, ακροδεξιά, ορθοδοξία, Γέροντα Παΐσιο, μίσος για τη ΝΔ και στήριξη στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. Εκεί πάει από μόνο του το μυαλό. Όχι άδικα. Από τη δύναμη της συνήθειας.

Και αν είσαι και λίγο του «σιναφιού» το προχωράς και κάποια βήματα παρακάτω. Σκέφτεσαι δηλαδή και απλήρωτοι εργαζόμενοι που βλέπουν το μισθό όποτε το θυμηθεί ο εκδότης. Ο οποίος όπως φαίνεται δεν έχει ως ατού το «μνημονικό» του. Τουλάχιστον σε αυτές τις περιπτώσεις.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στήλες της εφημερίδας: Αδιαμφισβήτητα «Η ΑΚΙΣ». Το άρθρο της σελίδας 2, που επί της ουσίας είναι κάτι σαν το editorial της έκδοσης. Εκφράζει περισσότερο τον ιδιοκτήτη, από τον συντάκτη αν γίνομαι αντιληπτός. Το ποιος είναι ο συντάκτης έχει σαφώς το ενδιαφέρον του. Και ακόμη περισσότερο έπειτα από την χθεσινή του απόφαση να μοιραστεί με τους αναγνώστες του, την εμπειρία ζωής της Κυριακής. Την απόφαση του να δει σε ένα καφενείο γεμάτο με Ολυμπιακούς, το ντέρμπι ποδοσφαίρου με την ΑΕΚ.

Παράξενο για τον συντάκτη ότι το βρήκε συναρπαστικό αυτό το δίωρο. Έχει τέτοιες «εικόνες» που ομολογουμένως θα μπορούσε να ψάξει κοινωνιολογικές αναλύσεις από άλλες «πηγές». Σίγουρα το καφενείο, είναι ένα μέρος πολυσυλλεκτικό. Η φυλακή του Κορυδαλλού όμως τι είναι άραγε; Γιατί δεν έγραψε αλήθεια κάτι για εκείνη. Για το «από μέσα» που το γνωρίζει καλά, έπειτα από μια μικρή ατασθαλία μερικών εκατ ευρώ (το δικαστήριο την είπε «υπεξαίρεση») που του προσέφερε… φιλοξενία στο γνωστό στο γνωστό σωφρονιστικό ίδρυμα. Μάλλον εκεί δεν πρόλαβε να δει κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα.

Όπως έκανε δηλαδή την Κυριακή, όταν και  αποφάσισε να πάει να παρακολουθήσει το ματς Ολυμπιακός – ΑΕΚ σε ένα καφενείο «γαύρων» στον Πειραιά. Και όχι μόνο το έκανε, αλλά συγκέντρωσε τόσες «αναμνήσεις» που αποφάσισε να τις βάλει στη σειρά και να τις κάνει μια… ιστορία αρθρογραφίας. Τόσο καλή ιστορία, που ο εκδότης την ενέκρινε.

Τι διαπίστωσε λοιπόν : Ότι οι οπαδοί μιας ομάδας τη βρίζουν όταν εκείνη δεν αγωνίζεται καλά. Ότι γκρινιάζουν και φωνάζουν για τον προπονητή. Πως φτάνουν σε σημείο να λένε άσχημα πράγματα για εκείνον και την οικογένειά του. Αντίστοιχα πως όταν η ομάδα πάει καλά είναι ευτυχισμένοι και τα βλέπουν όλα καλά. Και λένε για τον προπονητή τα καλύτερα.

Τι λες ρε παιδί μου… Πώς και δεν το παρατήρησε άραγε κανείς άλλος, αυτό το εύρημα; Πως δεν έφτασε ποτέ κανείς, σε μια τέτοια διαπίστωση. Και βέβαια πώς να μην αρθρογραφήσεις για αυτό; Τι να γράψεις άλλωστε σε μια πολιτική εφημερίδα αυτή την εποχή, που όλα κυλούν ρολόι. Τι να σου τραβήξει την προσοχή περισσότερο από την αλλαγή διάθεσης των οπαδών ανάλογο με την εξέλιξη ενός ματς.

Ανήκουστο! Οι φίλαθλοι βρίζουν και κατηγορούν όταν η ομάδα δεν κερδίζει και σχεδόν να την αγιοποιούν όταν πάει καλά. Κρίμα που δεν ήταν στη παρέα του κάποιος μελετητής του Φρόυντ. Γιατί χάσαμε την ευκαιρία μια Κυριακή ντέρμπι σε ένα καφενείο με «γαύρους» να γίνουν βήματα μπροστά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Είναι γνωστόν ότι βλέποντας ένα ποδοσφαιρικό ματς, πολλώ δε μάλλον ένα ντέρμπι πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Σε τέτοιο βαθμό που γυρίζοντας στον διπλανό σου έπειτα από τη γκέλα του Σα στο 0-1, να είσαι έτοιμος να του  θυμίσεις πως και ο Πορτογάλος άνθρωπος είναι. Και καμιά φορά μπορεί να του φύγει η μπάλα από τα χέρια. Παράλληλα να τον ενημερώσεις πως είναι γεννημένος 17 Γενάρη, και αυτό το διάστημα η Άση Μπίλιου έχει εξηγήσει πως για τους Αιγόκερους είναι περίοδος λαθών  και εκπλήξεων.

Ακόμη καλύτερο είναι να εμφανίσεις μια αθλητική τσάντα με φόρμες σε όλα τα νούμερα. Και όταν ο Πόνσε κάνει το 0-1 στο Καραϊσκάκη, να αρχίσεις να τις μοιράζεις στους θαμώνες προτείνοντας τους να αφήσουν για μερικά λεπτά τη τηλεόραση και να σε ακολουθήσουν σε ένα ταξίδι στην ηρεμία της γιόγκα. Απλές καθημερινές λύσεις, σε τέτοια συνηθισμένα προβλήματα.

Κρίμα πάντως που ο αγαπημένος αρθρογράφος του εκδότη Φιλιππάκη διάλεξε καφενείο «Πειραιώτικο» και αναγκάστηκε να στριμωχτεί μέσα στη «πλέμπα». Να έχει γύρω του Ολυμπιακούς που έβριζαν ως την ανάπαυλα και αποθέωναν ως το 4-1. Αν είχε διαλέξει μια άλλη γειτονία, και ίσως ένα καφενείο με φίλους της ΑΕΚ, η αρθρογραφία και οι αναμνήσεις του να μην περιορίζονταν μόλις σε 400-500 λέξεις. Μπορεί να είχε να γράφει για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Και μάλιστα να του προέκυπταν και διαφορετικοί ήρωες. Γιατί στον Πειραιά, έλεγαν «άντε πνίξου ρε Φορτούνη» όταν ο αρχηγός έχανε εκείνο το άχαστο στο πρώτο ημίχρονο. Και έπειτα «Τι να κλ@σει ο Μέσι, στον Φορτούνη» όταν το «7» πήρε παραμάζωμα την άμυνα βάζοντας δύο γκολ. Στη Νέα Φιλαδέλφεια όμως; Εκεί θα είχε την ευκαιρία να ακούσει για άλλους ήρωες. Δίχως κοντά παντελονάκια. Άλλα με μακριά. Και καβουράκια να κλείνουν ερμητικά τις τσέπες.

Θα άκουγε για την σημασία να σου προσφέρει καμιά 30αριά εκατομμύρια το ποδόσφαιρο μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ, και εσύ να μην τα ρίχνεις στην ομάδα σου, αλλά να κάνεις τον… Κόπερφιλντ και να τα «εξαφανίζεις». Θα άκουγε για τους παίκτες που έφυγαν διότι τόλμησαν να ζητήσουν ως πρωταθλητές ένα καλύτερο συμβόλαιο. Θα άκουγε για εκείνους που δεν ήρθαν γιατί τι να τις κάνουμε τις μεταγραφές όταν έχουμε την «ΚΕΔ» που σε ενάμιση χρόνο μας έχει δώσει δύο πέναλτι έξω από την περιοχή, και έχει μετρήσει καμιά εικοσαριά γκολ-οφσάιντ.

Θα άκουγε ένα κοινό να «βρίζει» μόνο έναν για την ταπείνωση της Κυριακής. Για τον εξευτελισμό μιας 4άρας που σημαδεύει όχι ένα βράδυ, αλλά μια… ιστορία. Γιατί στη δική του περίπτωση εκείνος φέρει την ευθύνη στο 100% για την διάλυση μιας ομάδας που πριν από μερικούς μήνες έφτασε στην κορύφωση της.

Ποιος ξέρει. Ίσως την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να πας στο καφενείο για να δεις ένα ντέρμπι, ο δρόμος να σε βγάλει σε μια πιο ενδιαφέρουσα γειτονιά. Να μάθεις και εσύ πέντε πράγματα παραπάνω για το ποδόσφαιρο, να μάθεις άλλα τόσα και για τους καλούς φίλους του εκδότη σου. Και ας μην… τα αρθρογραφήσεις, μιας και όπως καταλαβαίνεις αυτά είναι μόνο για να τα λες και όχι να τα γράφεις στο περιβάλλον που λειτουργείς. Ας τα κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου. Και τον εκδότη του.  Ότι κερδίζει κανείς στη ζωή άλλωστε, καλό είναι!