Ο ακίνδυνος Τίγρης και οι αποτυχημένες επιλογές

Τις τελευταίες ημέρες – εβδομάδες έχει ανάψει για τα καλά η συζήτηση γύρω από τη συνολική διαχείριση της ΑΕΚ. Από τη μία η μέτρια αγωνιστική εικόνα, το πηγαιν’ έλα των προπονητών (Χιμένεθ – Ουζουνίδης – Χιμένεθ), το πήγαιν’ έλα των ποδοσφαιριστών (Μπακασέτας, Σιμόες), η μεταγραφική ένδεια παρά τα συγκεκριμένα και αναγνωρισμένα αγωνιστικά προβλήματα και εν τέλει η όλη εφετινή πορεία.

Ο Καίσαρης στο πρόσφατο άρθρο του αναρωτιέται πώς θα μπορέσει να ανταγωνιστεί η ΑΕΚ και ο νέος – παλιός προπονητής της Μανόλο Χιμένεθ με “λιανοντούφεκα” τους Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ που έχουν… πυρηνικά στο οπλοστάσιό τους. Και έχει δίκιο, τουλάχιστον όσο η ΑΕΚ θα περιορίζεται απλά σε επικοινωνιακά “βαφτίσια” αντί να κοιτάξει την ουσία.

Εξηγούμαι. Το να ψάχνει η ΑΕΚ για εξτρέμ και καταλήγει στους – ας τους πούμε ελπιδοφόρους – Αλμπάνη και Γιαννιώτα δεν είναι εξ ορισμού ούτε κακό, ούτε αποτυχία. Αρκεί να παίζουν και να δείξουν στο χόρτο τι μπορούν να κάνουν.

Οταν μένουν μόνο στα πανηγυρικά εξώφυλλα των φυλλάδων, τότε υπάρχει πρόβλημα. Νέους κι ελπιδοφόρους πήραν και παίρνουν και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Ακόμα και σε θέσεις που είναι “γεμάτοι”, όπως για παράδειγμα τα εξτρέμ. Αλλά και ο νεαρός Λημνιός παίζει και δείχνει τις δυνατότητές του στον ΠΑΟΚ, ακόμη κι ο Μασούρας που πήγε πρόσφατα στον Ολυμπιακό παλεύει για να εξασφαλίσει χρόνο συμμετοχής και αγωνιστικής παρουσίας.

Επί της ουσίας. Τα μπάτζετ παίζουν τον ρόλο τους, αλλά δεν είναι αποκλειστικά αυτά που καθορίζουν την αγωνιστική εικόνα και πορεία μιας ομάδας. Το ότι η αξία του ρόστερ της ΑΕΚ είναι στο 60% της αξίας αυτών του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ από μόνο του δε λέει τίποτα. Ο ΠΑΟΚ για παράδειγμα έχει ένα συμβόλαιο κοντά στα 2-3 εκατ. ευρώ μικτά που δεν έχει παίξει σχεδόν καθόλου (λέγε με Χατσερίντι), ενώ ο Ολυμπιακός έφερε τον Γιάγια Τουρέ πληρώνοντας επίσης ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, χωρίς να έχει το αντίστοιχο αντίκρισμα στο γήπεδο.

Στη Γερμανία η πρωτοπόρος της Μπουντεσλίγκα το ρόστερ της πρωτοπόρου Ντόρτμουντ εκτιμάται ότι είναι στο 60% του αντίστοιχου της Μπάγερν που είναι στην τρίτη θέση, ενώ το ρόστερ της δεύτερης Γκλάντμπαχ αξίζει όσο το 33% των βαυαρών. Κι όμως, στο γήπεδο η Γκλάντμπαχ μετά από 20 αγωνιστικές είναι ελαφρώς καλύτερη από τη Μπάγερν που αξίζει τα τριπλάσια.

Το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι δομικό και όχι οικονομικό. Ακόμη κι αν ο Τίγρης έχει προβλήματα και ζόρια με τις αμερικανικές αρχές και τις εταιρείες του, ακόμη κι αν η ΑΕΚ βρίσκεται σε φάση οικοδόμησης του νέου της γηπέδου.

Οι άνθρωποι που έχει επιλέξει ο Μελισσανίδης αποδεικνύεται ότι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων όσον αφορά στο στήσιμο της ομάδας υποπίπτοντας σε απανωτά χτυπητά λάθη. Και αυτό χρεώνεται στο ίδιο το αφεντικό της ομάδας.

Όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις οικονομικά τους αντιπάλους σου, πρέπει να βρεις τους ανθρώπους που θα καλύψουν αυτό το μειονέκτημα με τη δική τους αξία και τις δικές τους ικανότητες.

Όπως για παράδειγμα έχει πράξει στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου ενεργοποιώντας ανθρώπους όπως ο Γιαννάκης κι ο Θωμάς, που ως γνήσια αρπακτικά αν μη τι άλλο σε αυτή τη ζούγκλα της δήθεν εξυγίανσης ξέρουν να επιβιώνουν και να προστατεύουν όσο μπορούν τον τίγρη που μοιάζει να έχει χάσει τα νύχια του και να είναι ακίνδυνος.

Σε κάθε περίπτωση η ΑΕΚ θα πρέπει να διαχειριστεί αυτή την πραγματικότητα και να παραδεχτεί πρώτα στον εαυτό της και μετά στο κοινό της ότι θα είναι μια ομάδα που θα προσπαθεί να διακριθεί ξεκινώντας πάντα με οικονομικό μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων της.

Και αν το πράξει, δεν αποκλείεται ακόμη και ο κόσμος της ομάδας να την αγκαλιάσει εκτιμώντας την ειλικρίνεια αντί τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…