Ο Δημοσιογράφος που έγινε… αρνάκι

Εχουν περάσει τρία χρόνια και κάτι ψιλά, από τότε που αποφάσισε να σχολιάσει μια συνέντευξη του πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού Γκόρντον Σίλντενφελντ, ο οποίος σε εκείνα τα… όμορφα χρόνια της «τριεθνούς» συμμαχίας κατέθεσε την άποψή του για το πως έπαιρνε ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Και τι σχολίασε ο Δημοσιογράφος; Το αυτονόητο.

«Συνέντευξη έδωσε σε δημοσιογράφο, όχι κατάθεση σε ανακριτή» έγραφε τότε συμπληρώνοντας μάλιστα με νόημα ότι «η ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όμως, μέσες – άκρες αυτή είναι. Αυτή που ο Σίλντενφελντ χρωμάτισε. Ανθρωποι που μπορεί να γίνουν όσο χυδαίοι χρειάζεται, όταν είναι ντυμένοι διαιτητές. Και κακορίζικες ομάδες που κάνουν τα κοκόρια όπου νιώθουν ότι τις παίρνει, και τις κότες όπου νιώθουν ότι δεν τις παίρνει. Τον Σίλντενφελντ περιμέναμε, να μας διαφωτίσει;

Άλλη μία διευκρίνιση (του αυτονόητου), εδώ. Ο Ολυμπιακός παίρνει τα πρωταθλήματα, διότι διαθέτει την πιο ακριβή και την πιο ισχυρή ομάδα. Η χρηματιστηριακή αξία του δικού του ρόστερ ισούται με το άθροισμα των αντίστοιχων μεγεθών Παναθηναϊκού+ΠΑΟΚ+ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός παίρνει, όχι τα πρωταθλήματα, αλλά…όλα τα πρωταθλήματα, μηδενός εξαιρουμένου, και πάντοτε με χαρακτηριστική άνεση από νωρίς, δίχως περιττές αγωνίες στο φινάλε, επειδή και τα ζάρια του παιγνιδιού είναι δικά του. Σαν να τα φέρνει απ’ το σπίτι του.»

Αποψη του Δημοσιογράφου; Άποψή του και δικαίωμά του να την καταγράψει.

Τι απέγινε όμως, εκείνος ο Δημοσιογράφος; Τρία χρόνια αργότερα, υπάλληλος πια – full time – ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας. Οχι όποιας κι όποιας μάλιστα, αλλά εκείνης που έστειλε τον «δικό μας» Βαγγέλη Γραμμένο στον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ. Υπάλληλος και της ίδιας της ΕΠΟ που τον έχει βολέψει και στην επιτροπή επικοινωνίας της UEFA.

Παραμένει Δημοσιογράφος; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από το πρόσφατο σχόλιό του, όπου δε βλέπει πια «ζάρια από το σπίτι», ούτε «πρωτάθλημα που κρίνεται νωρίς-νωρίς δίχως περιττές αγωνίες στο φινάλε», ούτε ανθρώπους που «μπορεί να γίνουν όσο χυδαίοι χρειάζεται όταν είναι ντυμένοι διαιτητές», ούτε «κακορίζικες ομάδες που κάνουν τα κοκόρια όπου νιώθουν ότι τις παίρνει και τις κότες όπου νιώθουν ότι δεν τις παίρνει».

Αντιθέτως, αυτό που βλέπει και σχολιάζει είναι τις ομάδες που έχουν την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα και κατ’ επέκταση την καλύτερη διαφορά τερμάτων…

Εκπληκτική ανάλυση, πραγματικά, η οποία θα μπορούσε να εμπλουτιστεί και με τις βαθμολογίες των τελευταίων οκτώ πρωταθλημάτων. Επτά πήρε ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα και στα επτά είχε την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα. Αλλά μάλλον τα χρόνια εκείνα, αυτό δεν ήταν άξιο σχολιασμού.

Τώρα με το «σωστό» αφεντικό, όλα γίνονται και όλα γράφονται όπως πρέπει. Με τη μόνη διαφορά ότι όταν το πόπολο σκούζει «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» ολοένα και περισσότεροι από το σινάφι μας σκύβουν ένοχα το κεφάλι και ολοένα και λιγότεροι μπορούν να υψώσουν ανάστημα, να αντιμιλήσουν, να ζητήσουν τον λόγο, να προβάλλουν αντίσταση, να υπερασπιστούν την έρμη τη δημοσιογραφία.