Τα media, ο «μαλάκας» και τα «non paper…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η ελληνική κοινωνία έζησε την αυγή μιας εποχής που κάποιοι σήμερα μπορεί να την χαρακτηρίζουν ως «αρχή του τέλους», ωστόσο δεν παύει να αποτελεί ορόσημο σε πολλές – αν όχι όλες – τις πτυχές της κοινωνίας. Από την ευρύτερη «αλλαγή» δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και ο Τύπος εκείνης της εποχής.

Η κοινωνία χρειαζόταν κάτι φρέσκο, κάτι καινούριο, κάτι πιο κοντινό στην πραγματικότητα που βίωνε. Και αυτό το νέο, το έφεραν μια σειρά από έντυπα που βρήκαν χώρο και κυρίως βρήκαν ανταπόκριση, καθώς μιλούσαν στη γλώσσα του κοινού. Η αθλητική εφημερίδα «Φίλαθλος» έφερε τη δική της επανάσταση στην αθλητική πραγματικότητα του τόπου, μια πραγματικότητα που φρόντισαν ως τότε να καταγράφουν με ελαφρώς πρασινωπό χρώμα η «Αθλητική Ηχώ» και με ελαφρώς κοκκινωπό το «Φως των Σπορ».

Ο «Φίλαθλος» και κυρίως ο «Αποδυτηριάκιας» που υπέγραφε τη στήλη της τελευταίας σελίδας δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν το κοινό τους ως μαλάκες. Ούτε εισαγωγικά, ούτε αποσιωπητικά, ούτε τίποτα. Στεγνά και ευθέως. Μαλάκες. Και κάπως έτσι έγινε το πρώτο σύγχρονο «μπαμ» στον αθλητικό Τύπο.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη σημερινή πραγματικότητα; Καμία και τα πάντα… Δεδομένου ότι το εθνικό μας σπορ είναι η κωλοτούμπα, ή οπίσθια κυβίστηση, αποδεικνύεται ότι η προ τριακονταετίας και βάλε προσέγγιση παραμένει σύγχρονη!

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα σε κάθε επίπεδο. Στην πολιτική; Δείτε τι έλεγαν (όλοι) πριν και τι λένε μετά. Στο ποδόσφαιρο; Τα ίδια και χειρότερα. Διαβάζω για παράδειγμα ένα προ μερικών εβδομάδων «δημοσιογραφικό» πέσιμο για τα διαβόητα non paper που αναπαράγονται από «φιλικά» προς μια ομάδα μέσα ενημέρωσης. Και το ίδιο μέσο που δαιμονοποίησε αυτή την πρακτική, αποτελεί σήμερα το κύριο όχημα των non paper άλλης ομάδας, εκτελώντας άριστα και με υψηλό βαθμό δυσκολίας κωλοτούμπα.

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι το πλέον δυσεύρετο «παράσημο» στα ελληνικά μίντια, είναι η συνέπεια. Να υποστηρίζεις δηλαδή μια θέση, μια άποψη, μια λογική και να την ξεπουλάς στο δευτερόλεπτο μόλις το απαιτήσουν οι συνθήκες και οι πιέσεις του «αφεντικού».