Σαν άλλος Τόλης γονάτισε στα πόδια της, και τις προσέφερε τα πάντα στο όνομα της αγάπης. Την καρδιά του, τον έρωτα, το… σημαιάκι της Σούπερ Λιγκ. Να μην δώσει και εκείνη κάτι!
Υποκλίθηκε και γονάτισε μπροστά της, σε μια κίνηση που έμεινε στην Ιστορία. Ήταν το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1972. Ήταν ο ένας και μοναδικός Τόλης και η κορύφωση του έρωτα του για τη μυθική Ζωή Λάσκαρη. Την «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά»…
«Για σένα που έστρωσα χαλί την καρδιά
κοιτάω τα σύννεφα, κοιτάω τα πέλαγα, τη γη, το βοριά
Μεγάλη χαμένη μου ξανθή Παναγιά
Ποιος άνεμος ποιο κύμα σ’ έχει πάρει;
Ποια θάλασσα πικρή και ποια στεριά;
Και κλαίει ματωμένο το φεγγάρι
για κάποιο προδομένο παλληκάρι
ξανθή αγαπημένη Παναγιά
ξανθή αγαπημένη Παναγιά
ξανθή αγαπημένη Παναγιά».
Τι θυμήθηκα ο pressakias. Τι μου θύμισε αυτό το αποψινό, και… οι αναστεναγμοί που φούντωσαν τα «καπνά». Τόλης και Ζωή. Η απόλυτη έμπνευση. Διαχρονική. Αιώνια. Σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Συμβατή σε κάθε εκδοχή του έρωτα.
Παράδειγμα για όλες τις καρδιές που αναστενάζουν!
Σαν εκείνες που πήγαν να ραγίσουν, πλάι στο σημαιάκι της όμορφης μελαχρινής.
Τη διεκδίκησαν πολλοί από το 2012 και πέρα όταν το πήρε απόφαση να ανοίξει μπροστά της λαμπρή καριέρα. Έμειναν άφωνοι από το στιλ και τον αέρα της. Την κέρδισε μόνο ένας! Εκείνος που είχε την πυγμή, τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα. Εκείνος που μελλοντικά δεν δίστασε παρά τη νέα θέση του. Όχι «άρχοντας» της σειράς, αλλά νταραβεριτζής πρώτης γραμμής.
Δεν κόμπιασε από το αξίωμα του. Γονάτισε στα πόδια της. Έτοιμος να τα δώσει όλα. Και ορισμούς, και προβιβασμούς. Όλα. Για την μελαχρινή αγαπημένη Παναγιά.
Και εκείνη όμως, αποφασισμένη. Ικανή να δείξει με πράξεις την αγάπη της. Για χάρη του, να κυλιστεί στα πατώματα. Να ακυρώσει τα πάντα. Να κλείσει τα μάτια σε οφσάιντ από εκείνα που σε κάνουν… νούμερο σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όλα για εκείνον. Γιατί ο έρωτας θέλει δύο.
Το «πιστόλι» πρέπει να νιώθει τυχερός. Η «Παναγιά» το ίδιο.
Και αν κάποια στιγμή η αγάπη τους δικαιωθεί; Ο Γιαννάκης θα είναι άξιος κουμπάρος.
ΥΓ: Η… φανταστική ιστορία που μόλις διαβάσατε έχει γίνει απόψε ανάρπαστη. Διαιτητές τηλεφωνούν σε sites και εφημερίδες έτοιμοι να προσφέρουν στο πιάτο την «αποκάλυψη» της αγωνιστικής. Ποια αυτή; Μα αυτή είναι του… «πιστολιού»! Του μοναδικού, που ήρθε με την Εξυγίανση να σηκώσει στις πλάτες του τον Σταυρό, για να γυρίσουν πίσω οι Κυριακές μας. Που αναγκάστηκε να μάθει μέχρι και… Πορτουγκέζε για να λέει στον τουρίστα επικεφαλής, ποια είναι τα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας, αλλά και πως θα φτάσει σε αυτά. Που αναγκάζεται ως και Σαββατόβραδα να βολτάρει με Σκανδιναβούς, για το καλό της διαιτησίας. Να τρώει ψαράκι, και να τον τρώει το σαράκι. Για την «Παναγιά»!
ΥΓ2. Για αυτό αγαπάμε την Σούπερ Λιγκ. Μπάλα δεν βλέπουμε, αλλά από κουτσομπολιά ό,τι γουστάρετε και αγαπάτε!