Το «οξυγόνο» που λείπει από τον Παναθηναϊκό

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Και δε μιλάμε μόνο για τα ντέρμπι που ακολουθούν την πρώτη εφετινή ήττα της ομάδας του Γιώργου Δώνη στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ. Αλλά για το πραγματικό μέλλον αυτής της ομάδας.

Τα πιτσιρίκια που βγάζουν μάτια στα μέχρι τώρα παιχνίδια των Πράσινων κατάφερναν με τα θετικά αποτελέσματα να κρύβουν κάτω απ’ το χαλάκι τη διοικητική ανυπαρξία και το πολύμηνο σίριαλ της μεταβίβασης των μετοχών!

Ο ενθουσιασμός για τη νέα φουρνιά και τα ταλέντα που έβγαλε στον… αφρό ο Παναθηναϊκός μπορεί να γυρίσει σύντομα σαν μπούμερανγκ. Προφανώς όχι εις βάρος των παιδιών που καταθέτουν και τη ψυχή τους στο γήπεδο, ούτε εις βάρος του Δώνη και του Νταμπίζα που έκαναν και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τις «σφεντόνες» που τους δόθηκαν ως όπλα.

Κρίσεις βαθιές και οικονομικής φύσης έχουν περάσει αρκετοί μεγάλοι σύλλογοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της ποδοσφαιρικής υφηλίου. Αλλοι τις ξεπέρασαν σύντομα, άλλοι πιο αργά και άλλοι βασανίζονται ακόμη. Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο στον Παναθηναϊκό είναι αν υπάρχει κάποιο πλάνο για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση. Ερώτημα προς τον Γιάννη Αλαφούζο που είναι ακόμη εδώ και τον Παϊρότζ που ακόμη… δεν.

Από τα παραδείγματα των ομάδων που έφτασαν ένα βήμα πριν την καταστροφή, αλλά κατάφεραν να το «γυρίσουν», ξεχωρίζει αυτό της Μπορούσια Ντόρτμουντ, η οποία μόλις πριν από μια δεκαετία φλέρταρε με τον αφανισμό.

Ουσιαστικά αυτό που έκαναν οι Βεστφαλοί ήταν κάτι παρόμοιο με αυτό που επιχειρεί τώρα και ο Παναθηναϊκός. Εμπιστεύτηκαν έναν ταλαντούχο προπονητή που είχε όρεξη να δουλέψει με τα νέα παιδιά των ακαδημιών, καθώς και τους νεαρούς ταλαντούχους που άρχισε να «μαζεύει» από τις μικρομεσαίες ομάδες της Μπουντεσλίγκα. Παράλληλα όμως, η διοίκηση της Ντόρτμουντ είχε φροντίσει να στείλει το μήνυμα στον κόσμο της ομάδας ότι μόνο με αυτόν στο πλευρό της θα μπορούσε να «αναπνεύσει» και πάλι. Το πλάνο της εξυγίανσης δούλεψε πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλος των κιτρινόμαυρων, που ακόμη κι όταν τερμάτιζαν στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας είχαν εντυπωσιακούς μέσους όρους θεατών στα ματς τους.

Μια ομάδα δε μπορεί να προχωρήσει αν είναι παρατημένη απ’ τη διοίκησή της. Και το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό θα γιγαντωθεί όταν τα «μπράβο, δεν πειράζει που χάσαμε» που είναι μέσες – άκρες το μήνυμα που βγαίνει σήμερα μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ, γίνουν βίωμα στα πιτσιρίκια του Τριφυλλιού.

Τα παιδιά αυτά, αλλά και οι πιο έμπειροι που έχουν μείνει στον Παναθηναϊκό ή και εκείνοι που έχουν έρθει αναζητώντας μια επανεκκίνηση στην καριέρα τους όπως ο Μακέντα, θα κινδυνεύσουν να χαθούν αν δεν μάθουν να λειτουργούν υπό την υγιή πίεση του πρωταθλητισμού. Προσέξτε, πρωταθλητισμός δε σημαίνει ότι θα πάρεις το πρωτάθλημα, αλλά ότι θα το διεκδικείς με όλες σου τις δυνάμεις ως το τέλος, ακόμη κι αν το έχεις χάσει. Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, αυτό είναι ένα μήνυμα που στέλνει η κάθε ομάδα υποσυνείδητα στον κόσμο της και το στέλνει σε κάθε της εμφάνιση.

Υπάρχουν ομάδες που έχασαν το πρωτάθλημα τρεις, τέσσερις, πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος, αλλά ο κόσμος παρέμενε στο πλευρό τους γιατί ήξερε ότι κάθε φορά θα έβλεπε τους «ήρωες» του να καταθέτουν τα πάντα στο γήπεδο.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη διοίκηση; Τεράστια, αφού από εκεί ξεκινούν όλα. Υπάρχει μεταγραφικό πλάνο για τον Ιανουάριο; Υπάρχει πλάνο για του χρόνου το καλοκαίρι; Υπάρχει πλάνο για αυτούς τους ποδοσφαιριστές που προωθήθηκαν – ουσιαστικά βιαίως – στην πρώτη ομάδα και του χρόνου τον Δεκέμβριο θα μπορούν να αναζητούν αλλού το μέλλον τους μιας και τα συμβόλαιά τους θα λήγουν έξι μήνες αργότερα;

Κακά τα ψέματα. Μια ομάδα για να λειτουργεί σωστά θα πρέπει να έχει όλα τα γρανάζια στη θέση τους και στον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή, το μόνο που είναι στη θέση του είναι το αγωνιστικό τμήμα χάρη στην προσπάθεια συγκεκριμένων ανθρώπων. Τα υπόλοιπα υπολειτουργούν. Και στο ποδόσφαιρο το οποίο είναι μια βιομηχανία παραγωγής ονείρων, η καταστροφή παραμονεύει όταν αφαιρείται το όραμα από τον κόσμο. Και αυτό το όραμα το δίνει κατά κανόνα η εκάστοτε διοίκηση…