Τι (δεν) έχει ο Ελληνας διαιτητής

Ακόμη ένα ντέρμπι δεσπόζει στο πρόγραμμα της Σούπερ Λίγκας αυτή την αγωνιστική. Μετά το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ και το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ, ήρθε η ώρα να κοντραριστούν και η ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Οπως συνέβη στις προηγούμενες περιπτώσεις, έτσι και αυτήν την αναμέτρηση μεταξύ των δύο μονομάχων για τον εφετινό τίτλο του πρωταθλητή θα τη διευθύνει ξένος διαιτητής. Ο Δανός Μαντς Κρίστοφερ Κιστόφερσεν.

Πλέον η κουβέντα για το θέμα του ορισμού ξένων διαιτητών έχει ανοίξει σε όλα τα επίπεδα, καθώς ολοένα και περισσότερες ομάδες της μεγάλης κατηγορίας ζητούν να ορίζονται στα παιχνίδια τους αλλοδαποί διαιτητές. Επίσης γίνεται κουβέντα για το κόστος αυτών των ορισμών και αν τους αντέχει το ποδοσφαιρικό σύστημα της χώρας, ενώ σιγά – σιγά αρχίζουμε να βλέπουμε και το δάσος. Δηλαδή την ταλαίπωρη ελληνική διαιτησία.

Αν συνεχιστεί η “μόδα” του ορισμού ξένων διαιτητών και μάλιστα εξαπλωθεί, είναι βέβαιο ότι θα πληγεί ακόμη περισσότερο η ελληνική διαιτησία. Ναι, αυτή η χιλιοταλαιπωρημένη με τα μυριάδες προβλήματα και τις ακόμη περισσότερες… κατάρες που κουβαλάει στις πλάτες της. Είτε με την απόλυτη ευθύνη των ανθρώπων της, είτε με την ευθύνη άλλων.

Ο Πορτογάλος αρχιδιαιτητής Μέλο Περέιρα είχε δηλώσει αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του πριν από έναν χρόνο ότι “αν αποφάσιζα να ορίσω ξένους διαιτητές θα ήταν σαν να έστελνα σε όλους τους Ελληες το μήνυμα ότι τους θεωρώ ακατάλληλους. Συνεπώς αν πίστευα κάτι τέτοιο δεν θα αναλάμβανα τη θέση του προέδρου της ΚΕΔ”. Τελικά χρειάστηκε μόλις μερικούς μήνες για να στείλει το σχετικό… μήνυμα ορίζοντας τον Ισπανό Μπορμπαλάν στον τελικό του Κυπέλλου της περσινής περιόδου, ενώ εφέτος το συνεχίζει ορίζοντας ξένους διαιτητές στα ντέρμπι.

Αποτέλεσμα; Η Λάρισα να ζητάει και στα δικά της ματς ξένους διαιτητές, ο Αρης να ζητάει το ίδιο και σιγά – σιγά να απλώνεται το… κακό. Και το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Ο Ελληνας διαιτητής

Τι λείπει από τον Ελληνα διαιτητή; Το πιο σημαντικό είναι το “λευκό ποδοσφαιρικό ποινικό μητρώο” του. Ο αλλοδαπός διαιτητής δεν έχει μεγαλώσει στο βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν έχει καν φιλίες με ανθρώπους που κινούνται στον εντός των τειχών χώρο. Δεν έχει ο σύνδεσμός του σχέσεις εξάρτησης ούτε με κάποια τοπική ένωση, ούτε καν με την ίδια την ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Δεν τον ενδιαφέρει τι ψήφισε ο ένας και ο άλλος στις εκλογές της ΕΠΟ. Κυρίως όμως, δεν έχει “παρελθόν” στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν σέρνονται από πίσω του “αναλύσεις” του τύπου “ναι, αλλά τότε έδωσες σε εκείνον πέναλτι” ή “στους άλλους δεν απέβαλλες τον αμυντικό για αγκωνιά” κλπ.

Αυτό όμως είναι κάτι που δεν αλλάζει. Οι Ελληνες διαιτητές δε μεγαλώνουν σε… γυάλα. Ούτε οι Δανοί, ούτε οι Ισπανοί, ούτε οι Φινλανδοί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους παράγοντες “μας” και με τους ποδοσφαιριστές “μας” και φυσικά και με τους “οπαδούς” μας και με όλους όσους εμπλεκόμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τη βιομηχανία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το θέμα λοιπόν, είναι τι μπορεί να αλλάξει, με ποιον μηχανισμό και με ποιον τελικό στόχο.

Ο Ελληνας διαιτητής έχει μόνο έναν δρόμο για να επιστρέψει. Να ξεκινήσει από τα απολύτως βασικά. Αυτά στα οποία επιβάλλεται να είναι 100% αλάνθαστος. Να δείξει ότι το πρώτο του μέλημα είναι το ποδόσφαιρο και όχι η πολιτική, η αυτοπροβολή και οι δημόσιες σχέσεις. Τράβηγμα φανέλας; Κάρτα. Επικίνδυνο παιχνίδι; Κάρτα. Εντονη διαμαρτυρία; Κάρτα. Καθυστέρηση; Κάρτα.

Ας ξεκινήσουν από εκεί και σιγά – σιγά θα αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν το ίδιο καλά με τους ξένους. Και φυσικά κάποια στιγμή θα πρέπει να βγουν από τη γυάλα που τους έχει χώσει η ΕΠΟ/ΚΕΔ εδώ και χρόνια απαγορεύοντάς τους να μιλήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι, σαν μέλη του ποδοσφαιρικού συστήματος…

Βέβαια όλα αυτά χρειάζονται έναν στοιχειώδη προγραμματισμό μια ουσιαστική μελέτη και φυσικά ανθρώπους που θα έχουν συγκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα πάνω στα οποία θα κρίνεται το έργο τους… Αλλά μιλάμε για αυτήν την ΕΠΟ της εξυγίανσης που ακόμη συζητάει για τις προκηρύξεις πρωταθλημάτων που έχουν ήδη ξεκινήσει, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μόνο… κατά λάθος μπορεί να γίνει κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση.