Χάρη στον εαυτό του, έκανε ο Λουτσέσκου

Διάφορες σχολές προπονητών, διάφορες προσεγγίσεις. Άλλοι το παίζουν… δικτάτορες και απλησίαστοι, άλλοι είναι κολλητοί με τους ποδοσφαιριστές, άλλοι ψάχνουν μια ισορροπία στη μέση σε ένα επάγγελμα που έχει πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από όσες μπορεί να αντιληφθεί ο κοινός παρατηρητής. Επιλογές είναι αυτές. Χαρακτήρας κάθε ανθρώπου αλλά και πρόοδος μέσα από τις παραστάσεις που διαθέτει.

Τις τελευταίες ώρες διαβάζω από Θεσσαλονίκη μεριά, πως ο Ραζβάν Λουτσέσκου λέει δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στον Ουάρντα. Είδηση που σε κάνει να απορείς. Για εκείνους που τα… κάνουν, για όσους τα λένε και τα γράφουν. Ποια ευκαιρία ακριβώς υπάρχει σε αυτή την ιστορία; Ο Αιγύπτιος ήταν πέρσι ο καλύτερος παίκτης της Σούπερ Λιγκ. Πήρε τον Ατρόμητο από το χέρι και τον κράτησε στα δύο τρίτα της σεζόν σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Αν οι Περιστεριώτες φορούσαν άλλη φανέλα, θα διεκδικούσαν στα ίσια ακόμη και το πρωτάθλημα. Νίκησαν τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη, την ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ (μόνο με τον ΠΑΟΚ… δεν, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση). Αυτό συνέβη λοιπόν γιατί είχαν μια καλή ομάδα, αλλά και γιατί είχαν έναν παικταρά. Τον ίδιο Ουάρντα που ο Λουτσέσκου θέλει να τον βάλει… σε καλούπι.

Δεν είναι κακός προπονητής ο Λουτσέσκου. Σε καμία περίπτωση. Έχει… γωνίες όμως, και αυτό δεν τον κάνει εύκολα συμπαθή. Από τον κόσμο που διαβάζει τις ανοησίες του Ρουμάνου για τον Χίτλερ, μέχρι τους ποδοσφαιριστές του μέσα στα αποδυτήρια σχηματίζεται η ίδια εντύπωση. Πως είναι πολύ δύσκολος χαρακτήρας. Το βλέπεις άλλωστε και στην πράξη. Είχε θέματα με τον Μπίσεσβαρ, που είναι πιθανότατα ένας από τους τρεις-τέσσερις πιο ποιοτικούς ολόκληρης της Σούπερ Λιγκ. Είχε θέματα με τον Πρίγιοβιτς παρότι ο Σέρβος με τα γκολ του ειδικά μέσα στην Τούμπα έχει χαρίσει αμέτρητες νίκες.

Θέλει παιδιά σαν τον Λημνιό που δεν ανοίγουν το στόμα τους, και που αν και winger μαρκάρει μέχρι τα αποδυτήρια, και καλά κάνει. Στη θέση του όλοι τέτοιους θα ήθελαν. Δεν παίρνουν όμως οι… Λημνιοί αυτού του κόσμου τα ντέρμπι, πολλώ δε μάλλον τα πρωταθλήματα. Αυτά τα κερδίζουν τρελοκομεία σαν τον Ουάρντα, που έχει τα κότσια να πάει μέσα στο Καραϊσκάκη την Κυριακή και να «στήσει» πανηγύρι. Με τη μπαλάρα που ξέρει, με την μούρλια του κλπ.

Δεν λέω πως θα πρέπει να επιτρέπει κανείς σε παράξενα παιδιά να διαλύουν μια ομάδα. Λέω πως ο προπονητής είναι υποχρεωμένος αυτά τα παιδιά να τα κάνει κομμάτι της ομάδας, να βρει τα κουμπιά τους και να τους «αρμέξει» το ποδόσφαιρο που έχουν μέσα τους. Ο Κλοπ κάνει σαν… τσαρλατάνος στο Άνφιλντ, αλλά οι ποδοσφαιριστές του θα πηδούσαν στον γκρεμό για χάρη του. Ο Ζιντάν με την προσωπικότητα του και χωρίς ουσιαστικά να είναι επαγγελματίας προπονητής οδήγησε το Χόλιγουντ της Ρεάλ Μαδρίτης σε τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ που άραξαν στη Μαδρίτη.

Ο Λουτσέσκου  πριν ζητήσει από τον Ουάρντα να γίνει «ποδοσφαιριστής ΠΑΟΚ» θα πρέπει να ζητήσει από τον εαυτό του να γίνει «προπονητής ΠΑΟΚ». Να μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα με τόσο κόσμο, τόση πίεση, τόσες βλέψεις, τόσο ταλέντο. Na χαμογελά και να εμπνέει. Να απολαμβάνει ότι πληρώνεται από τον Δικέφαλο και δεν… πληρώνει.

Προς το παρόν δεν το κάνει στον βαθμό που θα έπρεπε έπειτα από εμπειρία 13 μηνών, μιας κατάκτησης κυπέλλου κλπ. Μπάλα αγαπητέ Ραζβάν, δεν είναι μόνο τα συστήματα και οι τακτικές. Μπάλα είναι να μπορείς να ανταποκριθείς γενικώς. Όχι να κάνεις δηλώσεις για τον Χίτλερ, και να βγάζεις στη… σέντρα τους ποδοσφαιριστές σου. Κρατάς στα χέρια σου τις τύχες ενός πολύ μεγάλου κλαμπ, και μάλιστα στην καλύτερη χρονική συγκυρία. Φρόντισε να φανείς αντάξιος, διότι και ο Βλάνταν τα ίδια έκανε και μετά πήγαινε στην αίθουσα συνεντεύξεων Τύπου της Τούμπας με τη σιγουριά πως η μισή του εντεκάδα τον… έστησε στο απόσπασμα, εκείνο το βράδυ με τον Ατρόμητο.

Φιλικά, ο κόουτς