Η δήθεν διαφορετικότητα

Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μια άρρωστη κοινωνία και σίγουρα δε χρειάζεται να έρθει το ποδόσφαιρο και ένα ανύπαρκτο πέναλτι που καθορίζει το αποτέλεσμα ενός αγώνα για να μας το επιβεβαιώσει.

Ούτε φυσικά χρειάζεται να έρθουν τα κείμενα από τις καλοζωισμένες υπηρέτριες πολλών αφεντάδων για να αποδείξουν το αυτονόητο.

Πήρε μαϊμού πέναλτι ο ΠΑΟΚ στην πρεμιέρα του στο πρωτάθλημα με τον Αστέρα, χάρη στο οποίο πήρε και τη νίκη. Σιγά τα λάχανα. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία που στο πρωτάθλημα της βορειότερης αφρικανικής χώρας η ομάδα που κινεί τα νήματα θα πάρει και σφυρίγματα που θα τη βγάλουν από τη δύσκολη θέση.

Αυτό που δεν αντέχεται με τίποτα, όμως είναι η υποκρισία. «Εμείς είμαστε διαφορετικοί (σ.σ. χαλίφηδες) από τους άλλους» βγήκαν κάποιοι να υποστηρίξουν. Καλή η προσπάθεια, έγινε και πέρυσι από κάποιους κιτρινόμαυρους όταν είδαν τη δική τους ομάδα να δυσκολεύεται απέναντι στη Λαμία και να κερδίζει τελικά με ένα εξίσου ευφάνταστο πέναλτι.

Οι οπαδοί των ομάδων σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι. Ωστόσο δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι στην πλειονότητά μας – ως Έλληνες – είμαστε πανηγυρτζήδες. Αγαπάμε την ομάδα μας όταν δείχνει ότι μπορεί να κερδίσει, ακόμη κι έτσι με ζαβολιές.

Μάλιστα οι δικαιολογίες που ακολουθούν μια τέτοια νίκη είναι copy-paste. Κείμενα  του τύπου «ναι μεν, αλλά» που θυμίζουν κάποιο ανάποδο φάουλ που δε δόθηκε στο πρώτο ημίχρονο, κάποιο ανάποδο κόρνερ, κάποιο πλάγιο άουτ…

Βέβαια, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ για παράδειγμα κανείς απ’ όσους το τελευταίο διήμερο διαγκωνίζονται για το βραβείο του καλύτερου… υπαλλήλου, δεν είχε κάνει μια ανάλογη κριτική στον Κομίνη που με την απόφασή του έκρινε το ντέρμπι με την ΑΕΚ και ενδεχομένως τον τίτλο του πρωταθλήματος πριν από μερικούς μήνες. Άσχετα με το αν ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση.

Κανείς απ’ όλους αυτούς δε βγήκε να πει «ναι, αλλά ο Κομίνης θα μπορούσε να είχε αποβάλλει τον Μάτος στο πρώτο ημίχρονο» ή ότι θα μπορούσε να δώσει δυο-τρία-πέντε-δέκα φάουλ υπέρ της ΑΕΚ. Όλοι στάθηκαν στην απόφαση που έκρινε το ματς.

Δεν υπάρχει καμία διαφορετικότητα σε αυτό το κομμάτι και εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Όσοι έχουν απομείνει να ασχολούνται, δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, αλλά για τη δική τους νίκη – επιβεβαίωση.

Πόσα και πόσα κείμενα δεν έχουν γραφτεί από βαμμένους στα χρώματα της ομάδας που ακολουθούν δημοσιογράφους για τον πρόεδρο που πρέπει να “προστατέψει” την επένδυσή του.

Τι θα πει προστασία; Νομίζω πως όλοι ξέρουμε και στις περισσότερες περιπτώσεις η συγκεκριμένη λέξη έχει και ποινικές επιπτώσεις…

Πόσα και πόσα κείμενα δεν έχετε δει τις τελευταίες ημέρες του τύπου «ναι, αλλά εσείς, τότε…»; Διαφορετικές λέξεις – εκφράσεις, αλλά πάντα το ίδιο νόημα. Η ίδια μονοδιάστατη και μονόπλευρη οπτική.

Επί της ουσίας τώρα, οι πρακτικές του ΠΑΟΚ φέτος και της ΑΕΚ πέρυσι είναι βγαλμένες από τις πλέον σκοτεινές εποχές της ΕΠΟ και το εκπληκτικό είναι ότι για να το πετύχουν, χρειάστηκε να επαναφέρουν στην ποδοσφαιρική ζωή θλιβερές φιγούρες όπως ο Βασίλης Γκαγκάτσης και ο Θωμάς Μητρόπουλος, που είχε γίνει αγώνας χρόνων για να εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερο.

Στην Ελλάδα έτσι γίνεται το παιχνίδι. Ο κάθε κύριος «πλερώνω» μπορεί να (εξ)αγοράσει συνειδήσεις, δημοσιογραφικές πένες, αλλά και δημοσιο-καφρικές πένες και από εκεί και πέρα η «μάχη» γίνεται για το ποιος κάνει περισσότερη φασαρία. Αυτό γινόταν ανέκαθεν βέβαια, έστω και σε μικρότερη κλίμακα.

Το δυστύχημα είναι ότι σήμερα έχουν εξασθενήσει οι πραγματικά ανεξάρτητες φωνές που όχι απλά θα μπορούν να πουν «δεν ήταν πέναλτι», αλλά θα έχουν και απήχηση και αποδοχή ακόμη κι από αναγνώστες-ακροατές της ομάδας που ευνοήθηκε.

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Όταν οι μαϊμούδες χορεύουν στο… τσίρκο της Σούπερ Λίγκας από την πρώτη αγωνιστική υπό το χειροκρότημα των πάντα πρόθυμων και καλοπληρωμένων αυλικών και των υποτακτικών κολαούζων του «μεγάλου», η διαδρομή είναι προκαθορισμένη. Και εφέτος αναμένεται να… απολαύσουμε μια από τα ίδια.