Αλλαξε ο Μανωλιός

Γίνεται στην βορειότερη αφρικανική χώρα της εκδιδόμενης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα τις τελευταίες δυο εβδομάδες και είναι λογικό. Η εκατόμβη των νεκρών δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν απ’ τους ενόχους σε ησυχία. Ποτέ.

Ωστόσο, την ώρα που η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τις ευθύνες που έχουν οι νυν και οι πρώην, καλώς ή κακώς, η ζωή συνεχίζεται. Σε όλα τα επίπεδα. Και εκεί είναι που αποδεικνύεται ότι το πάθημα όχι μόνο δεν έχει γίνει μάθημα, αλλά τα ίδια λάθη, οι ίδιες παραλείψεις, οι ίδιες “χάρες”, τα ίδια ρουσφέτια, εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τη χώρα. Σε άλλα επίπεδα. Με άλλη βαρύτητα. Αλλά σε κάθε περίπτωση αφήνουν το στίγμα της πιο αποτυχημένης κυβέρνησης όλων των εποχών.

Μιας κυβέρνησης που από τη μία πλευρά κατηγορεί τους προηγούμενους για το χάος που παρέδωσαν, από την άλλη όμως η ίδια κινείται πάνω στις ίδιες γραμμές. Χωρίς εξαιρέσεις.

Ας αφήσουμε την τραγωδία στο Μάτι και την ανατολική Αττική γενικότερα. Είπαμε, οι χαμένες ψυχές δε θα γυρίσουν πίσω και το μόνο που μένει είναι να δούμε συνολικά το πώς θα αποφύγουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον.

Δείτε τι γίνεται με τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Βασιλειάδη και τη χαριστική τροπολογία για τις χρεωμένες ΠΑΕ. Να συμφωνήσουμε, ότι μια χρεοκοπημένη χώρα ψάχνει και το τελευταίο ευρώ που μπορεί να γεμίσει τα ταμεία της, οπότε αυτές οι ρυθμίσεις παραδοσιακά ήταν ο τρόπος που θα αποσπάσουν πέντε – δέκα ευρώ από τους παγαπόντηδες και τους μπαταχτσήδες.

Ωστόσο το ίδιο δε συμβαίνει και με τα δεκάδες χιλιάδες αυθαίρετα; Από τη στιγμή που δε μπορούσαν να τα γκρεμίσουν ή δεν ήθελαν να τα γκρεμίσουν για να μη χάσουν την εκλογική τους πελατεία, τι έκαναν οι πολιτικοί; Ρυθμίσεις και κόντρα ρυθμίσεις. Τουλάχιστον να μπει κάνα ευρώ στο ταμείο.

Το ίδιο λοιπόν γίνεται και με τις χρεωμένες αθλητικές εταιρείες. Δεν κοιτάζει κανείς πώς θα αποφύγει να βρίσκει μπροστά του υπερχρεωμένες αθλητικές εταιρείες, αλλά μόνο πώς θα κάνει κάποια ρύθμιση για να τα κουτσοβολέψουν όλοι.

Αλλά το να μπει ένα πλαίσιο και να εφαρμοστεί στην πράξη είναι το δύσκολο. Χρειάζεται σχέδιο. Χρειάζεται να σπάσεις αυγά. Χρειάζεται όραμα. Και η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει αποδείξει πολλάκις ότι δε διαθέτει τίποτα απ’ όλα αυτά. Διαθέτει βέβαια… Πολάκη, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.

Το να χρωστάει μια εταιρεία σε κάποιον ιδιώτη, είναι μεμπτό, αλλά κατανοητό ως ένα βαθμό σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον. Για αυτό τον λόγο κάθε υποσύνολο φροντίζει να βάζει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Οπως για παράδειγμα στο ποδόσφαιρο. Χρωστάς σε παίκτες και προπονητές; Κάποια στιγμή θα δικαιωθούν αυτοί στα αρμόδια όργανα (εγχώρια ή διεθνή) και θα ακούσεις αναγκαστικά τις προβλεπόμενες καμπάνες. Ακόμη κι αν εδώ υπάρχουν χίλιες και μία τρύπες για να αποφύγεις τις κυρώσεις, στην τελική τον λογαριασμό θα τον πληρώσεις. Εστω κάποιον λογαριασμό.

Το να δημιουργείς όμως χρέη προς το δημόσιο και να μην τα αποπληρώνεις στην ώρα τους, χωρίς ουσιαστικά να έχεις καμία κύρωση αλλά να περιμένεις την όποια κυβέρνηση να προβεί σε χαριστικές ρυθμίσεις είναι ανήκουστο. Και το χειρότερο βέβαια, είναι ότι όλο και κάποιος Βασιλειάδης θα βρίσκεται στο δρόμο των μπαταχτσήδων προσβλέποντας σε κάποια ψηφαλάκια και θα τους κάνει το χατήρι.

Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε, αλλά η υποκρισία συνεχίζεται. Σε άλλο επίπεδο βέβαια, αλλά συνεχίζεται. Με τον ίδιο τρόπο που θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα γκρέμιζαν την παράγκα, θα έφτιαχναν το κράτος, εξακολουθούν να κινούνται ακόμη και σήμερα. Μοιράζοντας καθρεφτάκια στους ιθαγενείς…