Ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα

Επειδή διάβασα κάτι σχετικό πρόσφατα: ο λιγότερο πιθανός προορισμός για έναν δημοσιογράφο, ειδικά όταν αυτός εργάζεται για «συστημικά» ή απλώς «ταγμένα» ΜΜΕ, είναι ο παράδεισος. Τώρα βέβαια, ο παράδεισος αποτελεί κατά κανόνα ζήτημα ερμηνείας, προσωπικής ή φιλοσοφικής.

Άλλος πιστεύει ότι θα καταλήξει εκεί κάνοντας συνέχεια τον σταυρό του και άλλος ανατινάζοντας εαυτόν και αλλήλους αλλόθρησκους. Άλλος θεωρεί πως θα τον περιμένει εκεί η αιώνια γαλήνη, κελαρυστά ποτάμια και απέραντο πράσινο και άλλος λιγουρεύεται πιλάφια και παρθένες. Όπως τη βρίσκει ο καθένας, παίδες. Το σίγουρο είναι πως στο καταστατικό της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ δε θα συναντήσεις πουθενά οποιαδήποτε αναφορά σε «παραδείσους». Ούτε καν επί ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε υπόσχεση για ανάλογες «παροχές».

Ενώ στον πολιτικό Τύπο μαίνεται η μάχη μεταξύ «Φίλων Paradise Papers» και «Φίλων Κουφοντίνα», στον αθλητικό το τοπίο είναι ξεκάθαρο: ο διασυρμός της εθνικής δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες. Εκείνοι που μέχρι χθες εμψύχωναν και υμνούσαν τα παλικάρια του Σκίμπε, σήμερα συμμετέχουν σε διαγωνισμό για το ποιος θα χώσει τα περισσότερα στους άμπαλους που μόνο να καταστρέφουν ξέρουν. Το ότι οι ίδιοι αποθέωναν μια ομάδα που κάποτε έφτασε στο θαύμα με μια ενδεκάδα κρεμασμένη στα δοκάρια, συνιστά λεπτομέρεια ανήμπορη να χαλάσει το παραμύθι στο οποίο ζουν.

MUST READ

Ασύγκριτος Ελ Κααμπί: Σπάει όλα τα κοντέρ στο σκοράρισμα – Τα αδιανόητα νούμερά του (vids)

Αν ο Μόντριτς αστοχούσε στο πέναλτι και αν το τακουνάκι του Κάλινιτς πήγαινε στο γάμο του καραγκιόζη με το τελικό σκορ να μένει στο 2-1, οι «ντροπές» και τα «ναυάγια» θα μετατρέπονταν σε «Ελλάς μπορείς», παρόλο που η εθνική ήταν για 6-7 γκολ. Και εννοείται πως κανέναν δεν θα πείραζε «ο τρόπος», αφού ως γνωστόν ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα: κι αυτά που θέλουν να πάνε στον παράδεισο για τις «αλήθειες» τους και εκείνα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σιγοβράσουν στην κόλαση…