Όλα στραβά κι ανάποδα…

Η Εθνική. Η Επίσημη Αγαπημένη. Το τμήμα που έχει πάντα την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ελλήνων. Αυτή η ομάδα που όλοι την περιβάλλουν με τόση αγάπη, στήριξη και τυφλή εμπιστοσύνη, κλάταρε. Η λέξη είναι σκληρή, αλλά αποτυπώνει εκκωφαντικά όσα συνέβησαν στο Βερολίνο, απέναντι στη Γερμανία. Το μέγεθος της αποτυχίας, τεράστιο.

Η ομάδα κλάταρε και ειδικώς και γενικώς. Και κλάταρε με τρόπο που κανείς δεν το περίμενε. Σοκαριστικά αδύναμη να αντιδράσει σε αυτό που ήταν εμφανές.

Κλάταρε από ιδέες. Ο πάγκος δεν την βοήθησε. Και όταν λέμε πάγκος, εννοούμε την κεφαλή. Τον προπονητή. Ναι, ο Δημήτρης Ιτούδης είναι ένας πολύ σπουδαίος κόουτς. Τον αναγνωρίζουν όλοι, τον παραδέχονται, του βγάζουν το καπέλο. Στο Βερολίνο, όμως, τίποτε από αυτά δεν θα έπαιζε ρόλο. Και δεν έπαιξε. Με την Εθνική να χάνει με κάτω τα χέρια από τη Γερμανία. Χωρίς επί της ουσίας να κάνει κάτι ουσιαστικό για να αλλάξει αυτή την κατάσταση.

Διαβάστε επίσης: ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ buzzer beater Σλούκα στη λήξη του ημιχρόνου (vid)

Το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τους Γερμανούς είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο προπονητικό Βατερλώ του κόουτς «I». Οταν η ομάδα του κόλλησε, δεν έσπασε αυγά. Ακόμη και όταν το σερί έφτασε στο 20-1 και όσοι ήταν στο παρκέ κοιτούσαν στην άκρη του πάγκου για… κάτι. Μια έξτρα οδηγία, μια ανατροπή, έναν «παραλογισμό», ένα τρελό σχήμα που θα μπορούσε να αλλάξει το μομέντουμ, ο Ιτούδης συνέχισε να κάνει αλλαγές ανούσιες. Εξω Καλάθης, μέσα Παπαγιάννης. By the book. Θολωμένος. Και πιθανότατα… καθισμένος στη σιγουριά που του έδωσε το πρώτο ημίχρονο, πως ο υπεράνθρωπος που είχε στο παρκέ, θα έβρισκε λύσεις σε όλα τα προβλήματα που έβαλαν οι Γερμανοί. Δεν βρήκε.

Η απαράδεκτη (μπασκετικά) εικόνα χαλαρότητας και σιγουριάς του πρώτου ημιχρόνου, έγινε… βεβαιότητα στη δεύτερο ημίχρονο. Και εκεί ήρθε η σφαλιάρα. Οι Γερμανοί συνέχισαν να βάζουν τρίποντα από παντού, γιατί η Εθνική τους άφησε να το κάνουν. Ο Ιτούδης δεν ανέβασε την άμυνα ποτέ ψηλά. Δεν έδωσε εντολή να ανοίξει το κυνηγητό στην περιφέρεια, δεν πόνεσε τους σουτέρ των Γερμανών και στο τέλος όλοι αισθάνονταν… Κάρι στην τοποθεσία Βερολίνο.

Το πιο ταλαντούχο ρόστερ της Εθνικής, πιθανότατα όλων εποχών, έφτασε στο σημείο στο 3ο δεκάλεπτο να κάνει μία πάσα τρίποντο σε 10-15 συνεχόμενες επιθέσεις. Ακόμη και με Παπαγιάννη – Γιάννη στο παρκέ, η επίθεση ήταν συγκεκριμένη. Μία πάσα, το πολύ δύο πάσες, τρίποντο! Όλα μπλοκαρισμένα. Όλα λάθος. Και από τη στιγμή που οι Γερμανοί πήγαν με όλα στην άμυνα και είδαν ότι τους περνάει. Και τα ριμπάουντ πήραν και την ψυχολογία πήραν και τα τρίποντα έβαλαν και τα αυγά και τα καλάθια πήραν.

Είναι παρανοϊκό το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι, η Εθνική ομάδα με τον καλύτερο παίκτη, αλλά και καλύτερο αμυντικό του κόσμου στη σύνθεσή της, αλλά και με παιδιά γεμάτα ενέργεια και αθλητικότητα, δεν άνοιξε την άμυνά της, όταν τα σουτ έμπαιναν από παντού. Είναι ακατανόητο πώς δεν υπήρξε ούτε στιγμή πίεση σε όλο το γήπεδο, όταν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κυνηγούσε διαφορές 10-15 πόντων. Πώς θα γυρίσεις ένα ματς που ο άλλος τα βάζει όλα, όταν δεν αμύνεσαι επιθετικά, δεν στήνεις παγίδες, δεν τον κάνεις να νιώσει ότι θα πονέσει όποτε πλησιάσει.

Ναι, τα 17 τρίποντα τον Γερμανών είναι πολλά. Συμβαίνει στον αθλητισμό ο αντίπαλος να είναι σε καλή ημέρα και να του βγουν όλα. Αλλά το μπάσκετ είναι παιχνίδι που διέπεται από δικαιοσύνη επί της αρχής. Εάν ο καλύτερος κάνει τα βασικά, παίξει αυτό που μπορεί, αυτός καθορίζει την τύχη του. Και η Εθνική την καθόρισε στη Βερολίνο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Κάτι τελευταίο. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι τελειώσαμε. Να φύγουν όλοι, να διαλυθούν τα πάντα. Προφανώς όχι. Αλλά η ήττα είναι πολύ σκληρή. Οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές, δικαίως, δικαιότατα. Και η αποτυχία δυσκολοχώνευτη. Αλλά αυτοί οι παίκτες, με τον Γιάννη μπροστάρη, αλλά και με νοοτροπία… Λαρεντζάκη, μπορούν να πετύχουν τα πάντα. Το Μουντομπάσκετ είναι κοντά…