Διαιτησία : Έτσι γίνεται το νταραβέρι

Εφαρμόζουν την γνωστή τακτική. Ο ένας παίζει τον ρόλο του καλού και ο άλλος του κακού. Τα κοράκια βλέπουν τον τυρί αλλά όχι την φάκα. Ο Σταυράκος ακούει, προσποιείται πως συμπονεί. Τους παίρνει με το μέρος του. Νομίζουν ότι γίνονται δικοί του.

Ο Μιχαλάκης είναι απρόσιτος. Ο αυστηρός που τον φοβούνται. Ξέρουν ότι παίρνει το χαρτάκι. Όλοι έχουν παράπονα από εκείνον. Δεν τολμάει κανείς να τον πλησιάσει. Το κόλπο είναι να τους οδηγήσει στον κολλητό του. Ποιος δεν θέλει ένα φίλο στα γραφεία; Ο Σταυράκος προσφέρεται για αυτό. Έχει την φάτσα του καλού παιδιού. Του ήρεμου τύπου, του πράου. Όμως είναι το αντίθετο από αυτό που δείχνει. Απλά κρύβει πολύ καλά τον πραγματικό του εαυτό.

Ο άλλος είναι πιο πολύ φλώρος αλλά το παίζει σκληρός. Από παλιά, δεν άλλαξε τώρα. Με το στύλ που έχει τους πασάρει στον φίλο του και στήνεται η παγίδα. Ο Σταυράκος θυμίζει πολιτικό. Όποτε υπάρχει ανάγκη. Υπόσχεται θέσεις, συμμετοχές, αξιώματα. Οι ενδιαφερόμενοι τσιμπούν εύκολα το δόλωμα. Υπάρχει όμως μεγάλος ανταγωνισμός. Αν ζητηθεί χάρη πρέπει να γίνει.

Κάπως έτσι ξεκινά το νταραβέρι. Όποιος έχει βλέψεις για ψηλά είναι υποχρεωμένος να κάνει τα θελήματα. Αν δεν θέλει δεν υπάρχει πρόβλημα. Έρχονται άλλοι από πίσω που δεν θα πουν όχι. Το μοναστήρι να είναι καλά. Ο Σταυράκος μοιράζει εισιτήρια για το εξωτερικό τον τελευταίο καιρό. Οι υποψήφιοι είναι αρκετοί και η δίψα μεγάλη. Κάποιοι είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν. Σε αυτό ακριβώς ποντάρουν οι δύο έμπειροι.

Με τις χάρες είναι να μην γίνει η αρχή. Το κοράκι μετατρέπεται γρήγορα σε πειθήνιο όργανο. Δεν υπάρχει επιστροφή. Οι δύο φίλοι το ξέρουν καλά. Κάνουν το κομμάτι τους και είναι χρήσιμοι σε αυτούς που τους κρατούν στις επάλξεις. Γιατί χωρίς γερές πλάτες δεν γίνονται αυτά. Δεν φτάνει μόνο η υποκριτική ικανότητα και τα υπόλοιπα …προσόντα. Πρέπει να φαίνεται ότι υπάρχει κάποιος ισχυρός από πίσω. Και συνήθως υπάρχει. Το κόλπο του καλού και του κακού πάντα πιάνει.