Μια Ομοσπονδία αιχμάλωτη των «επενδυτών του συρμού»

Ότι ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε, πλήρως και απολύτως, στην προσφυγή του ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου (ΔΔΠ) της ΕΠΟ, σχετικά με την «κεντρική διαχείριση των δικαιωμάτων εικόνας και ήχου», την οποία ετσιθελικά είχε αποφασίσει η πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης των ΠΑΕ – μελών της Super League 1, δεν είναι, στην ουσία της, είδηση!

« Έκκλησία έκλεψαν» οι ερυθρόλευκοι με την προσφυγή τους, όποιος γραφή και ανάγνωση γνωρίζει ήξερε από πριν την κατάληξη της προσφυγής τους, η διάταξη του άρθρου 17 του Καταστατικού της Λίγκας είναι τόσο ισχυρή (νομικά και πραγματολογικά) που δεν επιτρέπει την παραμικρή ερμηνεία: «αποφάσεις της Συνέλευσης αντίθετες σε διατάξεις νόμου είναι άκυρες», τελεία, παράγραφος.

Οι ερυθρόλευκοι νίκησαν ακριβώς επειδή υπερασπίστηκαν την διάταξη του Καταστατικού της Λίγκας, η Λίγκα, οι έντεκα (11) ΠΑΕ και η κωμική ΕΠΟ έχασαν επειδή προχώρησαν σε νομικούς αυτοσχεδιασμούς να θέλουν «έτσι, επειδή γουστάρουν» να επιβάλλουν τη θέληση μιας συγκυριακής πλειοψηφίας εξυγιαντικών συνεταίρων σε ολόκληρο το ποδόσφαιρο με τρόπο μη νόμιμο, άρα απαράδεκτο.

Η υπόθεση, όπως εξελίχθηκε, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα θεσμικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου «σε καθεστώς εξυγίανσης», πως αντιμετωπίζουν τις καταστατικές διατάξεις η Ομοσπονδία και οι Ενώσεις – Μέλη της, με ποιο τρόπο ομάδες συμφερόντων που επιζητούν να συν-διαχειριστούν τα έσοδα των μεγάλων (και οικονομικά) ομάδων ψάχνουν «τη γωνία στο δεκάρικο» για να βάλουν στην τσέπη τους εκατομμύρια που ανήκουν σε άλλους.

Το παρεάκι «Μπέος, πατήρ και υιός Γκαγκάτσης ( δηλαδή Μελισσανίδης – Σαββίδης) και λοιποί Καππαδόκες», που διοικούν τη Λίγκα, όπως γουστάρουν και αποφασίζουν, όπως τους συμφέρει, έχασαν, επειδή δεν μέτρησαν σωστά ούτε τη δυναμική της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης ( της κανονικής), ούτε την ισχύ του Καταστατικού.

Κυρίως έχασαν, επειδή, στράφηκαν απροκάλυπτα και αυτοκτονικά εναντίον του αυτοδιοίκητου του ελληνικού ποδοσφαίρου, εναντίον της περιβόητης Ρήτρας Ανεξαρτησίας, που ρητώς επιβάλλει όλες οι ποδοσφαιρικές διαφορές να επιλύονται εντός του οργανωμένου ποδοσφαίρου.

Στην παρανοϊκή πορεία τους παρέσυραν την Super League 1 και την ΕΠΟ σε μια εγκληματική, για το ποδόσφαιρο, επιλογή, σε μια κορυφαία ήττα: να διεκδικούν επισήμως από το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου να αποφασίσει ότι είναι αναρμόδιο να επιλύσει τη διαφορά μεταξύ του Ολυμπιακού και της Super League 1 και ότι αρμόδια είναι τα πολιτικά δικαστήρια!

Επεδίωξαν, δηλαδή, για να ικανοποιήσουν τη μανία τους «για ένα εκατομμύριο ευρώ στην τσέπη άκοπα» να καταργήσουν την βασική, την ουσιώδη παράμετρο, το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, που ισχύει σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το διεθνές ποδοσφαιρικό οικοδόμημα.

Κι αν η στάση αυτή της Λίγκας είναι «κατανοητή» (ό,τι της υπαγορεύει η πλειοψηφία πράττει, χωρίς καν να ρωτάει αν είναι νόμιμο), η αντίστοιχη της ΕΠΟ είναι αυτοκτονική: δέχθηκε, αυτή η κωμική Ομοσπονδία, να στοιχηθεί, χωρίς να πει την παραμικρή κουβέντα, πίσω από την ένταση αναρμοδιότητας του Διαιτητικού Δικαστηρίου που κατέθεσαν η Λίγκα και οι έντεκα (11) ΠΑΕ, πήρε το μέρος τους, τόλμησε, ενώπιον του Δικαστηρίου, να ψελλίσει για την αρμοδιότητα του, δέχθηκε, δηλαδή, να υπονομεύσει ευθέως την ίδια την ύπαρξη της.

Η Ομοσπονδία που έχει από το Καταστατικό της την ρητή υποχρέωση, έναντι της FIFA και της UEFA όχι μόνο να υπερασπίζεται το ποδοσφαιρικό αυτοδιοίκητο και την διαιτητική επίλυση των διαφορών, αλλά να επιβάλλει σκληρά και περιοριστικά σε όλα τα μέλη της και στις ομάδες την ίδια υποχρέωση, βρέθηκε ενώπιον του κορυφαίου Διαιτητικού Οργάνου του ελληνικού ποδοσφαίρου (άσκησε πρόσθετη παρέμβαση) και «ζήτησε», με τη στάση της, την κατάργηση του συμφωνώντας ότι είναι αναρμόδιο να επιλύσει τη διαφορά!

Αντί, μόλις άκουσε ή έμαθε την ένταση αναρμοδιότητας, να ζητήσει από την Λίγκα και τις έντεκα (11) ΠΑΕ να την αποσύρουν αμέσως απειλώντας τους με τις κυρώσεις που προβλέπει το καταστατικό και ο ΚΑΠ (στο άρθρο 35) για να εδραιώσει την εξουσία του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου και να αποθεώσει την απόλυτη ισχύ της Ρήτρας Ανεξαρτησίας, στάθηκε πίσω από το παρεάκι της Λίγκας, πήρε θέση υπέρ των ομάδων, ζήτησε, δηλαδή, από το Διαιτητικό Δικαστήριο να αυτοκαταργηθεί.

Πυροβόλησε η ίδια τα πόδια της, έγινε καταγέλαστη, έθεσε σε τεράστια διακινδύνευση την ίδια την ύπαρξη της, για να κάνει το χατίρι όσων την εξουσιάζουν και τη διοικούν με τους κηπουρούς τους σε ρόλο μελών της Εκτελεστικής της Επιτροπής.

Δεν είναι τυχαίο, πως ενώ προειδοποιήθηκε στη διάρκεια συνεδρίασης της Εκτελεστικής Επιτροπής να μην εγκρίνει την τροποποίηση του καταστατικού της Λίγκας, καθώς είναι σε εξέλιξη δικαστική διαμάχη (είχε ήδη κατατεθεί η προσφυγή του Ολυμπιακού), για ηθικούς και νομικούς λόγους, όχι μόνο έκλεισε τα αυτιά της και προχώρησε στην έγκριση, αλλά εμφανίστηκε και στο δικαστήριο υπέρ της Super League 1.

Η συμπεριφορά της, οι αποφάσεις της, η στάση της δεν μπορούν να περάσουν χωρίς επιπτώσεις. Μια Ομοσπονδία, που είναι τόσο πολύ αιχμάλωτη συμφερόντων ώστε δέχεται να καταργήσει το ανώτατο διαιτητικό όργανο του ελληνικού ποδοσφαίρου για το χατίρι μερικών «επενδυτών του συρμού» και όσων την ελέγχουν, είναι μια ακυρωμένη Ομοσπονδία.

Αυτή η εικόνα θα την ακολουθεί πάντα, οι επιπτώσεις που θα έχει θα φανούν αργά ή γρήγορα!