Η συμμαχία των τεσσάρων (plus) και το μέλλον της Λίγκας

Είναι πλέον οριστικό: αντιμέτωπη με μια εξέλιξη συνθετότερη και απείρως πιο επικίνδυνη από την απλή «κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων» (όπως ο καθένας την καταλαβαίνει και επιθυμεί να την «εισπράξει») βρίσκεται η Super League 1, ιδιαίτερα οι λεγόμενοι Big 4.

Η εμμονική σχέση μερικών από τις ΠΑΕ του συνεταιρισμού με την πανάκεια της κεντρικής διαχείρισης, η υπέρ της συνεχής ηθικολογική συνηγορία και η ισχυρή διασύνδεση των πραγματικών συμφερόντων των «αφεντικών τους» οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: διαμορφώνεται εντός της Λίγκας μια ομάδα ΠΑΕ ( τέσσερις plus, σχεδόν πέντε) που ενώνονται με κοινά, πολύ συγκεκριμένα αγωνιστικά και οικονομικά συμφέροντα με στόχο να αποτελέσουν τον ουσιαστικό διαχειριστή της Λίγκας ( την οποία άλλοι νομίζουν πως διοικούν) και, στην καθομιλουμένη, «να κονομήσουν».

Η ομάδα αυτή προσομοιάζει στο πασίγνωστο για τους παλιούς κουαρτέτο (Καλογιάννης, Λουκόπουλος, Αλαμάνος, Θεοδωρίδης, με τον Βίκτωρα της προσκολλήσεως), που έλεγχαν απολύτως την παλιά ΕΠΑΕ και διαμόρφωναν τις αγωνιστικές εξελίξεις αναλόγως των «ίδιων και των κοινών συμφερόντων» προσεταιριζόμενοι κάθε φορά τον «ισχυρό» που ήταν διατεθειμένος να «συμβάλλει» δυναμικά στην υλοποίηση των σχεδιασμών τους.

Σήμερα δεν υπάρχει κανένας από τους παλιούς «τέσσερις» στη Λίγκα, υπάρχουν, όμως, άξιοι διάδοχοι, με νέα δυναμική και εξαιρετικές επιδόσεις, ποιος θα έβγαζε από την εξίσωση τις τέσσερις – πέντε από τις έξι της κατηγορίας των «αστέγων;»; Η υπόθεση της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων αποτελεί το λειτουργικό εφαλτήριο της ομάδας αυτής των ΠΑΕ να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στη Λίγκα, να διευρύνουν τα έσοδα τους, να επεκτείνουν τις δουλειές, να εγκαθιδρύσουν μια κανονική «δικτατορία των μετρίων», στην ουσία έναν ποδοσφαιρικό ιό που θα αναζητάει, στην αρχή, κάθε φορά έναν ξενιστή για να προσκολληθεί και να επιβιώσει.

Στην πορεία η ομάδα αυτή είναι σαφές (έτσι συμβαίνει πάντα) ότι υπολογίζει σημαντικά στην σταδιακή αυτονόμηση της, επενδύοντας στις ανάγκες των «μεγάλων» να κατακτήσουν τίτλους και να μετέχουν στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Στην ουσία η επένδυση της είναι στην επιχειρηματική ματαιοδοξία των αγωνιστικά ισχυρών «να την πει ο ένας στον άλλον», λες και το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι « η κατσίκα του γείτονα» την ώρα που όλα τα σπίτια έχουν πάρει φωτιά και καίγονται.

Οι συμμετέχοντες στην άτυπη (προς το παρόν), λειτουργική δε ομάδα των ΠΑΕ διαθέτουν πολιτικό καθοδηγητή, οργανωτικό υπεύθυνο, ορκισμένα μέλη, μάλλον σοβαρή ( για τα ελληνικά μέτρα) συνοχή και ισχυρές, πρώτου βαθμού (πιο στενές δεν γίνεται) διασυνδέσεις με μέλη των Big 4, επιχειρηματίες πρώτης γραμμής, εμμονικούς με τους τίτλους και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια, άρα πολύ εύκολους να αφεθούν «στους σωστούς ανθρώπους και στις σωστές συμβουλές», ακόμη και αν αυτές «κοστίζουν κάτι παραπάνω».

Η πρώτη, η σημαντικότερη προϋπόθεση για να λειτουργήσει «το έργο» που ξεκίνησε και στήνεται είναι να διασφαλίζεται κάθε αγωνιστική περίοδο η συνεχής, σταθερή και αδιάλειπτη συμμετοχή της ομάδας των ΠΑΕ στο πρωτάθλημα της κατηγορίας, για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού «αν απαιτηθεί θα πουληθεί κι η μάνα». Λογική επιλογή, με την έννοια πως αν δεν μετέχουν στις διοργανώσεις της Λίγκας κανένας άλλος στόχος δεν μπορεί να υπηρετηθεί, ούτε ο πιο απλός, συνεπώς «νυν υπέρ πάντων ο αγών», πόσο μάλλον όταν αυτός γίνεται «δια την κονόμαν».

Η σκέψη για τη συγκρότηση της ομάδας που προϋπήρχε σε διάφορες επαφές και συναντήσεις των ενδιαφερόμενων μεταξύ τους (και με κάποιους εκ των «μεγάλων» νταραβεριτζήδων), απόκτησε σάρκα και οστά μετά την απόφαση της κυβέρνησης να εισπράξει η κάθε ΠΑΕ της Λίγκας 1,5 εκατομμύρια ευρώ από το ποδοσφαιρικό στοίχημα.

Το ποσό αυτό (σταθερό, όπως διαβεβαιώνει ο αρμόδιος υπουργός), που η κυβέρνηση διένειμε (άφρων επιλογή) χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς καμία διασφάλιση, χωρίς κανένα έλεγχο, άνοιξε την όρεξη για περισσότερα έσοδα, θεσμοθετημένα στην ιδανική τους εκδοχή, σταθερά και επαναλαμβανόμενα.

Η κεντρική διαχείριση είναι «το τυράκι» για να επιβεβαιωθεί πως κάθε μία από τις ΠΑΕ αυτές θα ξεκινάνε τη χρονιά με τρία εκατομμύρια (3.000.000) στην τσέπη του «πρόεδρα» ( ο νομικός σύμβουλος θα πάρει το κατιτίς του), σιγά τώρα μην ασχολούνται με εισιτήρια και άλλα ανάλογα φραγκολεβαντίνικα που γράφουν στην απόλυτη άγνοια τους οι δημοσιογράφοι και στοιχειοθετούν ως συμπεράσματα οι μελέτες… Τι να του πουν τώρα του Βόλου και του Απόλλωνα οι «μελέτες», στα μέζεα τους τι έχουν εγγράψει!

Πόσο θα διαρκέσει η συμμαχία αυτή; Φαίνεται πως έχει δρόμο να διανύσει. Φαντασιόπληκτους που δεν έχουν πρόβλημα να πληρώνουν για το «γαμώτο» ή να διευκολύνουν τους σχεδιασμούς των «μικρών», για να ισχυρίζονται ότι είναι «δικοί τους», πάντα γεννάει η χώρα.

Όσο οι «μεγάλοι» (όλοι ή κάποιοι από αυτούς) εμφανίζονται διατεθειμένοι να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι και να προσμετρούν ως «επιρροές» ομάδες που, στην ουσία, το μόνο που τους απασχολεί είναι να διασφαλίσουν δικά τους συμφέροντα, άκρη δεν πρόκειται να βρεθεί, πέρασε κι η Παναγιά που μπορούσε να βάλει το χέρι της.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Υ.Γ. Πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία !!! Μια νέα εποχή ξεκίνησε!