Για τον Ολυμπιακό γίνεται ο… καβγάς, στον πόλεμο της κεραίας

Σε πρώτη ανάγνωση «είναι για τα θηρία»! Έξι, ζωή νάχουν, ΠΑΕ της Super League 1 δεν υπογράφουν, λέει τηλεοπτική σύμβαση για την αγωνιστική περίοδο 2021/2022 απειλώντας την ομαλή έναρξη του πρωταθλήματος «αν δεν δεσμευτούν οι πάντες όλοι ( σ.σ. προφανώς ΠΑΕ και τηλεοπτικοί πάροχοι) πως από την επόμενη περίοδο 2022/2023 θα υπάρχει κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων στην κατηγορία».

Εντάξει, το είπαν, γέλασαν μέχρι δακρύων όσοι το διάβασαν, πολλοί αναρωτήθηκαν «πως στο διάολο θα επιβληθεί κεντρική διαχείριση κόντρα στο νομοθετικό πλαίσιο περί ελευθερίας των συμβάσεων;», η υπόθεση αντιμετωπίστηκε περίπου ως μία, ακόμη, σουπερλιγκάτη γραφικότητα συγκεκριμένης έμπνευσης και δείχνει να χάνεται στην αχλύ του χρόνου.

Μαζί της, αυτή η απόπειρα να νομιμοποιηθεί ένα «βορειοκορεατικό καθεστώς» σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, πήρε «και την υποστήριξη του κ. Ιβάν Σαββίδη», την οποία οι «έξι» ( σ.σ. και στο Γουδή έξι ήταν) χαιρετίζουν και τη θεωρούν σημαντική βοήθεια στον σχεδιασμό τους.

Ότι τρία χρόνια πριν υπήρχε κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και την τίναξε στον αέρα ο ΠΑΟΚ του κ. Σαββίδη για να εισπράξει τα « τριάντα αργύρια» ( σ.σ. εκατομμύρια ήταν) από την ΕΡΤ (ανεξάρτητα τι τελικά εισέπραξε) και ότι την επόμενη μέρα τον ακολούθησε ασθμαίνων ο Παναθηναϊκός του κ. Αλαφούζου επιμελώς ξεχνιέται να αναφερθεί, δεν συμφέρει καθώς χαλάει τη μανέστρα των «επαναστατών της κεραίας», που αναζητούν έναν τηλεοπτικό Κιμ Γιογκ Ουν να τους οδηγήσει στον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό της τηλεοπτικής αγοράς.

Εντάξει, αυτή η γραφικότητα της υποχρεωτικής κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να σταθεί πουθενά και ενώπιον ουδεμίας αρχής σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, είναι χαρακτηριστικό πως και στην Ολιστική μελέτη ως «σύσταση» περιλαμβάνεται ( οι φραγκολεβαντίνοι περισσότερα ξέρουν), συνεπώς δεν θα είχε καμία σημασία αν δεν αφορούσε «στο ιερό δισκοπότηρο» του ελληνικού ποδοσφαίρου, στον Ολυμπιακό.

Καμία απολύτως παρανόηση! Κάθε φορά που αναφέρεται, επίσημα ή ως έμπνευση της στιγμής, η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων στη συζήτηση είναι δεδομένο και κοινά αποδεκτό πως αφορά, στην ουσία της, πως οι δεκατρείς (13) θα καταφέρουν να τσουβαλιάσουν τον Ολυμπιακό, ώστε όλοι μαζί «ένα σώμα, μια ψυχή» να βγουν στην αγορά και μνα διεκδικήσουν τα εκατομμύρια που περιμένουν.

Για τον Ολυμπιακό είναι όλος ο καβγάς κι απλώνεται σε δύο διαφορετικές μεν, αλληλοσυμπληρούμενες δε πολιτικές:

Η συμμετοχή, έστω και αναγκαστική, του Ολυμπιακού στο τηλεοπτικό πακέτο που θα βγει στην αγορά να πωληθεί ανεβάζει σημαντικά τα διαπραγματευτικά ατού της παρέας, ανοίγει πορτοφόλια και γεννάει επενδυτικά σχέδια με πολλά εκατομμύρια από τα οποία όλοι θα επωφεληθούν, πρώτοι εκείνοι που σήμερα (και χθες και προχθές) υπάρχουν μόνο και μόνο για να κάνουν τη ζωή του Ολυμπιακού δύσκολη στο πρωτάθλημα υπέρ των ανταγωνιστών του.

Αυτοί είναι οι πρώτοι που θα «κονομήσουν», όσοι στην καλύτερη τους Κυριακή όλοι μαζί παρέα δεν γεμίζουν μια Θύρα 7, όσοι περιμένουν κάθε χρονιά να παίξουν με τους ερυθρόλευκους για να αποκτήσει αξία η συμμετοχή τους στην κατηγορία, όσοι ζουν και αναπνέουν «να κόψουν βαθμό» από τον Μαρινάκη.

Όλοι αυτοί «του εκατομμυρίου με το ζόρι» προσβλέπουν σε πολύ μεγαλύτερα έσοδα, ειδικά αν έχουν διαμορφώσει και ένα «δημοκρατικό» (όπως αποκαλείται) σχέδιο κατανομής των εσόδων από την κεντρική διαχείριση, που θα αποτιμά με ελκυστικότερα και αποδοτικότερα κριτήρια τα 300 εισιτήρια μέσο όρο από τα 25.000 του Καραϊσκάκη.

Αφήνεται στην άκρη, προς το παρόν, η ισχυρή φημολογία για το ειδικό μετοχικό καθεστώς πολλών εξ αυτών των «ποπολάρων της τηλεοπτικής επανάστασης», που καθιστά την ίδια την επιβεβλημένα αυτόνομη και αυθύπαρκτη παρουσία τους στη Λίγκα ένα τεράστιο ερωτηματικό ( στην καλύτερη περίπτωση).

Η δεύτερη βασική προσδοκία της «αναγκαστικής κεντρικής διαχείρισης» είναι να κοντύνει όσο περισσότερο γίνεται η δεδομένη δυνατότητα του Ολυμπιακού να εισπράττει από την ελεύθερη αγορά τίμημα που ανταποκρίνεται στην ειδική θέση που κατέχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον ελληνικό αθλητισμό. Δεν είναι προς θάνατο, τον Ολυμπιακό ψάχνει όλη η αγορά να συνεργαστεί, έτσι είναι δομημένη η ελευθερία των συναλλαγών, οι επιχειρήσεις (και οι τηλεοπτικές) επενδύουν για να κερδίσουν με το μικρότερο ρίσκο, η δυναμική του Ολυμπιακού αυτό προσφέρει. Τα υπόλοιπα είναι για τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Τι θα συμβεί στο τέλος; «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» θα εξελιχθεί η υπόθεση. Μόλις μπει στο ταμείο το εκατομμύριο (και κάτι ψιλά) θα επανασχεδιαστεί η επανάσταση, θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα θα πιάσουν και τα κρύα, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι ποιος ζει, ποιος πεθαίνει …