Όταν παίρνεις κόσμο στο λαιμό σου μην το παίζεις θύμα

Μιλάμε για τον πρωταγωνιστή του δράματος που είναι σε εξέλιξη στο Ραδιόφωνο 24/7, με θύματα πρώτα και κύρια δημοσιογράφους που βρίσκονται χωρίς δουλειά σε μια εποχή που είναι από τις χειρότερες στα ΜΜΕ.

Δεν  είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Αρβανίτης επιλέγει την όχι και τόσο ηρωική έξοδο όταν έρχονται τα δύσκολα. Το ίδιο έκανε και «Στο Κόκκινο» όπου όχι μόνο έφυγε ακριβώς την ώρα που ξεκινούσαν τα δύσκολα, αλλά με την επιλογή του ουσιαστικά διαμόρφωσε το έδαφος για τις σημερινές αρνητικές εξελίξεις με τις περικοπές μισθών και τις απολύσεις.

Γιατί κακά τα ψέματα, είναι όμορφα τα οράματα για ένα άλλο ραδιόφωνο, με ποιότητα, που να επιστρέφει στην εποχή των ραδιοφωνικών παραγωγών «παλαιάς κοπής», αλλά πρώτον αυτά πρέπει να μπορούν να σταθούν και να φέρουν (και) τα οικονομικά αποτελέσματα που είναι αναγκαία (διαφορετικά στο τέλος άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά) και, δεύτερον, δεν επαναλαμβάνονται. Κοντολογίς, η αντίληψη που έλεγε ότι θα φτιάξουμε ένα δεύτερο «Στο Κόκκινο» αποδείχτηκε πολύ απλά ότι δεν περπάταγε. Εξ ου και το παράδοξο το «Στο Κόκκινο», με λιγότερο προσωπικό και περιφρόνηση αντί για ενίσχυση από το «κόμμα» να κατορθώνει να πηγαίνει καλύτερα σε ακροαματικότητα από την υποτιθέμενη νέα και βελτιωμένη εκδοχή του.

Πάνω από όλα, όμως, εάν θες να θεωρείς ότι μπορείς να ηγηθείς προσπαθειών, τότε πρέπει να μπορείς και να αναλάβεις ευθύνες. Οι καπετάνιοι, ακόμη και όταν η εμπειρία τους (στην πραγματική θάλασσα) φτάνει μέχρι τη βάρκα, πάντα στη φουρτούνα κρίνονται, στο κόστος που αναλαμβάνουν. Δεν δραπετεύουν από καταστάσεις. Κάνουν τον απολογισμό, εκτιμούν τα πράγματα, παίρνουν δύσκολες αποφάσεις και κάνουν διορθώσεις.

Το Ραδιόφωνο 24/7 είχε όλες τις δυνατότητες να αποτελέσει μια άλλη κατάσταση στα ΜΜΕ. Είχε γερή δημοσιογραφική υποστήριξη και ιδιοκτήτες που ήθελαν να κάνουν πολιτική παρέμβαση και ταυτόχρονα δεν αντιμετώπιζαν το ραδιόφωνο ως εναλλαγή play-list και διαφημίσεων.

Αυτό, όμως, ήθελε φρέσκια προσέγγιση, συνειδητοποίηση του πώς αλλάζει το ίδιο το ραδιοφωνικό τοπίο μαζί με το τοπίο της ενημέρωσης και ταυτόχρονα εκτίμηση για το σε ποιο κοινό και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να απευθυνθεί. Αντ’ αυτού ο Κώστας Αρβανίτης δοκίμασε απλώς να επαναλάβει μια συνταγή που ήταν πετυχημένη σε μια προηγούμενη εποχή, εκείνη της εκρηκτικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν στάθμισε το κοινό (γιατί μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει σημαντικό εκλογικό ακροατήριο αλλά αυτό δεν σημαίνει και απαραίτητα μεγάλο ακροατήριο για έναν φιλοκυβερνητικό σταθμό), δεν υπολόγισε τις δυσκολίες της διαφημιστικής δαπάνης, δεν συνεκτίμησε ότι πλέον κανένας δεν μπορεί –δυστυχώς– να προσφέρει προϋπολογισμούς άλλων εποχών. Και επιπλέον αντί να αξιοποιήσει το δημοσιογραφικό δυναμικό, επέλεξε να κινηθεί με βάση προσωπικές επιλογές αδυνατώντας να φτιάξει μια ομάδα γύρω από το σταθμό.

Και όταν τα δύσκολα ήρθαν, όταν οι προϋπολογισμοί δεν έβγαιναν και οι ακροαματικότητες δεν επιτυγχάνονταν, πρώτα έδωσε τη λίστα των απολύσεων και μετά αποφάσισε να την απαρνηθεί ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. Ακόμη χειρότερα, προσπάθησε να αξιοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί μια υποτιθέμενη ακλόνητη κυβερνητική στήριξη, την οποία μάλλον δεν είχε. Γιατί μάλλον δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης…

Και τώρα κάνει βόλτες με τη βάρκα, αναστοχαζόμενος τα επόμενα βήματά του. Ας ελπίσουμε λιγότερο αποτυχημένα και πάνω από όλα με λιγότερα θύματα συναδέλφους.