Take it or leave it και αν σας αρέσει, αλλιώς…

Εξακολουθεί να επιβιώνει σε ένα τμήμα της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ η αντίληψη πως η διαδικασία έγκρισης ή μη από τη Γενική Συνέλευση της 19^ης Ιουλίου ενεστώτος έτους του σχεδίου του νέου Καταστατικού της Ομοσπονδίας με ενσωματωμένες τις προβλέψεις της Ολιστικής μελέτης θα είναι μια διαδικασία συμψηφισμών.

«Κάτι θα δώσουμε, κάτι θα πάρουμε, δηλαδή θα διατηρήσουμε, από τα κεκτημένα δεκαετιών» είναι η σκέψη που εμφιλοχωρεί στα μυαλά των εκπροσώπων των «Ενώσεων», οι οποίοι ετοιμάζονται να παλέψουν σκληρά, άρθρο με άρθρο, για να εξοβελίσουν τις μεγάλες ανατροπές και να διαχειριστούν μικρές και ασήμαντες τροποποιήσεις που δεν θα θίγουν την ουσία της εξουσίας τους.

Λογικό, στο βαθμό που ένα σύστημα δεκαετιών ολόκληρων αισθάνεται πως χρειάζεται να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα και αγωνίζεται «πόντο με πόντο» να διαφυλάξει τις περισσότερες από τις «αυτονόητες» κατακτήσεις του απέναντι σε μερικούς «αναθεωρητές» που ψάχνονται για μια νέα λειτουργική πραγματικότητα στην ΕΠΟ.

Και στην πρώην σοβιετία το ίδιο έγινε. Τις μικρές, καθημερινές αλλαγές αρνήθηκαν οι πολιτικοί προϊστάμενοι των κοινωνιών των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το μόνο που πέτυχαν ήταν να επισπεύσουν το τέλος τους και το τέλος της εξουσίας τους. Σήμερα, στα καθεστώτα που διαδέχθηκαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα είναι εκτός συνταγματικού τόξου, είναι παράνομα και οι ελάχιστοι υποστηρικτές τους είναι αναγκασμένοι να «γιορτάζουν» κάθε χρόνο την επέτειο των θυμάτων του κομουνισμού!!

Υποστηρίζω, πολιτικά δρων, πως η διαδικασία στη Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ θα εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά, θα είναι μια κλασσική διαδικασία «take it or leave it κι αν δεν σας αρέσει αναλάβετε το κόστος για όσα θα ακολουθήσουν».

Σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις που μια ισχυρή (και δη διεθνής) οντότητα επιθυμεί να επιβάλλει ( περί επιβολής ομιλούμε) μια εξέλιξη στα όρια εξουσίας μιας εθνικής οντότητας αυτό συμβαίνει. Παρουσιάζονται όλες οι προγραμματισμένες αλλαγές «πακέτο», δεν συζητούνται καν, το αρμόδιο καταστατικά προβλεπόμενο σώμα ( η Γενική Συνέλευση) τις αποδέχεται «ως έχουν» ή όχι και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Η διάθεση συμψηφισμού που είναι εύλογο να κυριαρχεί στη λογική των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ είναι (στην ουσία) ένας κλασσικός φερετζές. Πίσω της επιχειρείται να κρυφτεί η τελική υποταγή, όχι επειδή κάποιοι δεν έχουν την επιθυμία να αντισταθούν, αλλά επειδή το διακύβευμα είναι εξαιρετικά σημαντικό και δεν μπορούν να το ακυρώσουν με την άρνηση τους.

Ο πασίγνωστος κύριος Παναγιώτης Δημητρίου αυτόν τον φερετζέ διακινεί όπου  βρεθεί κι όπου σταθεί, επειδή αυτός ο φερετζές βολεύει την τελική επιλογή, δηλαδή εκείνο το « και τι μπορούσαμε να κάνουμε;» με το οποίο θα διανθιστεί η απόφαση να γίνει αποδεκτό το σχέδιο του νέου καταστατικού και να εισρεύσει και πάλι το διεθνές χρήμα στα ταμεία του περιβόητου κ. Θεοφίλου!

Άλλη επιλογή δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, κάθε απόπειρα να επιβεβαιωθεί από τους αριθμούς μια διάθεση αντίστασης είναι εκ προοιμίου σχεδόν αστεία.

Ωστόσο, την πιθανότητα να παραμείνει ένας αριθμός Ενώσεων στα παλιά δόγματα και να αποφασίσει να «αυτοκτονήσει» πολιτικά και ποδοσφαιρικά απορρίπτοντας «το πακέτο» των αλλαγών και τη διαδικασία έγκρισης τους δεν μπορεί κανείς να την ακυρώσει. Μπορεί να προκύψει αυτή η επιλογή, είναι στην ανθρώπινη φύση να στέργει στις εντολές των αφεντικών της ( οι αλλαγές θα τους κάνουν να χάσουν πολλά λεφτά) και να υπερασπίζεται τα συμφέροντας τους πιστεύοντας πως είναι και δικά της συμφέροντα (όλο και κάποιο κοκαλάκι θα ξερογλείφουν κι αυτοί στα πόδια του τραπεζιού σκυμμένοι), αλλά, όπως συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις αυτές, θα έχει ένα κόστος δυσβάστακτο.

Στην ουσία μια ανάλογη επιλογή ( να ακυρωθεί, δηλαδή, κάθε αλλαγή) θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συστήματος, καθώς θα εκλείψει κάθε διεθνής νομιμοποίηση του, θα ανατιναχτούν όλες οι γέφυρες με τις διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές.

Στην ουσία « το σύστημα ΕΠΟ» έχει μια επιλογή απέναντι στις εξελίξεις: να αποδεχθεί ότι σήμερα προσφέρεται, επειδή «κάθε επόμενη πρόταση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη». Έτσι συμβαίνει πάντα με τις διεθνείς εμπλοκές, έτσι θα συμβεί και τώρα.

Όλα, σε τελευταία ανάλυση, είναι ζήτημα «κόστους – οφέλους», μεγέθη μετρήσιμα δηλαδή, απλή επαφή με την κλασσική αριθμητική χρειάζεται και μια γενική αίσθηση επιβίωσης για να προχωρήσει μπροστά η υπόθεση.