Οι ξένοι θα καθαρίσουν την μπουγάδα

Υπονομευμένη πολιτικά και κανονιστικά είναι η έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ που ορίστηκε για τις 19 Ιουλίου ενεστώτος έτους με μοναδικό θέμα ημερήσιας διάταξης την έγκριση/επικύρωση του νέου, τροποποιημένου Καταστατικού της.

Απέναντι στην διακηρυγμένη παντοιοτρόπως επιθυμία των Διεθνών Ποδοσφαιρικών Αρχών (FIFA/UEFA) της κυβέρνησης και του Θόδωρου Ζαγοράκη να επικυρωθούν, ομόφωνα αν γίνεται, οι νέες διατάξεις (με μερικές ουσιώδεις τροποποιήσεις), ώστε να ξεκινήσει μια νέα εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει κτιστεί, ήδη, ένα τείχος από επιφυλάξεις έως αρνήσεις σε κάθε αλλαγή.

Δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται η άρνηση των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής που προέρχονται από τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων ( τις περιβόητες ΕΠΣ) να συμφωνήσουν στον περιορισμό τους από έντεκα (11) σε εννιά (9), να δεχθούν την εκχώρηση των αρμοδιοτήτων του σχετικά με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου και να μετατραπούν (παρέα με τον Πρόεδρο της ΕΠΟ) σε «υπαλλήλους» του Εκτελεστικού Διευθυντή (CEO).

Στην ίδια, σχεδόν, λογική δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται η επιφύλαξη των ίδιων των ΕΠΣ για την μερική, έστω, αύξηση της συμμετοχής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (και άλλων φορέων) στη Γενική Συνέλευση ( δεν αλλάζουν οι ισορροπίες, αλλά ανοίγει μια πόρτα), όπως και στην εξουσιοδοτική αρμοδιότητα της Επιτροπής Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου να εξαρτάται από τη σύμφωνη γνώμη της η έγκριση του Προέδρου και των μελών της ΚΕΔ/ΕΠΟ.

Στον μικρόκοσμο των «Ενώσεων» κάθε αλλαγή αντιμετωπίζεται ως «εσχάτη προδοσία». Όταν, μάλιστα, συνδυάζεται με το κατάλληλο lobbying από τη γνωστή στο πανελλήνιο παρά – ποδοσφαιρική παρέα που λυμαίνεται το άθλημα, τότε οι επιβεβλημένες αλλαγές μετατρέπονται εύκολα σε «αιτία πολέμου» προς όφελος των «αφεντικών» που παλεύουν σκληρά «να μην αλλάξει τίποτε, να φύγουν οι ξένοι και να αναλάβουν το μαγαζί αποκλειστικά».

Ενόψει αυτής της Γενικής Συνέλευσης του Ιουλίου, στην προκήρυξη της οποίας συμφώνησε και η UEFA ( για λογαριασμό και της FIFA) το ζητούμενο δεν είναι τι θα συμβεί αν εγκριθούν οι προτεινόμενες αλλαγές (με τις απαραίτητες τροποποιήσεις τους, που ήδη έχουν κατατεθεί στην UEFA), αλλά τι θα προκύψει αν δεν εγκριθεί τίποτε, καμία αλλαγή ή εγκριθούν μια – δυο ελάσσονος σημασίας και το ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να διαχειριστεί την επόμενη μέρα της «καταστροφής» που θα έχει προκύψει.

Σπεύδω να καταθέσω την άποψη πως πέρα από τη σύμφωνη γνώμη της για την διεξαγωγή μιας έκτακτης, Ειδικής Γενικής Συνέλευσης (Καταστατική την έλεγαν παλιότερα) η UEFA είναι, λογικά, ενημερωμένη πλήρως για ακόμη δύο δεδομένα: Εάν το νέο σχέδιο καταστατικού (όπως περαιτέρω θα τροποποιηθεί σε δύο, συγκεκριμένα άρθρα) δεν εγκριθεί και δεν προκύψει η νέα μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ζαγοράκης δεν πρόκειται να μείνει στην ΕΠΟ «ούτε για ένα λεπτό» και πως στη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης για την έγκριση του νέου Σχεδίου καταστατικού η FIFA και η UEFA δεν θα είναι απλώς παρούσες και «θα πετάνε αετό», θα αναλάβουν οι ίδιες τη διαδικασία της έγκρισης με ό,τι σημαίνει για την ΕΠΟ, τις Ενώσεις και το ελληνικό ποδόσφαιρο η κατάσταση αυτή.

Βάσιμα εκτιμώ πως υπάρχει και μια τρίτη, σημαντική κι αυτή, παράμετρος, αλλά αυτή θα εμφανιστεί αμέσως μετά τη διαδικασία έγκρισης του νέου Καταστατικού, είναι περισσότερο προσωπική, χωρίς να της λείπει και η πολιτική διάσταση.

Βεβαίως, κανείς δεν δικαιούται να αποστεί από την πρόβλεψη της ίδιας της Ολιστικής Μελέτης πως η έγκριση της επαφίεται «στον πατριωτισμό των Ενώσεων – μελών της Ε.Π.Ο. στη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης» και πως χωρίς την έγκριση αυτή τίποτε δεν μπορεί να συμβεί.

Ορθή, στο ποδοσφαιρικό δίκαιο, διατύπωση, αναγκαστική σχεδόν, αλλά, επιτρέψτε μου, με μικρή πρακτική σημασία, καθώς το μείζον στην υπόθεση είναι οι πολιτικές αποφάσεις που θα ληφθούν και όχι το σώμα που θα τις λάβει. Το μέγα θέμα είναι η έγκριση των καταστατικών αλλαγών ( η διαδικασία που θα ακολουθηθεί είναι υπόθεση της FIFA και της UEFA) και όχι αν η Γενική Συνέλευση που θα την αποφασίσει θα «εκβιαστεί» (όπως ακούγεται) ή όχι.

Δυστυχώς, στην υπόθεση της έγκρισης των προτεινόμενων από τις διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές αλλαγών του καταστατικού (ώστε να αποτυπώνουν τη νέα πραγματικότητα), απαιτείται, για μια ακόμη φορά, να επιβληθούν οι αλλαγές αυτές από «τους κακούς ξένους» με τις γνωστές πιέσεις, απειλές, υποσχέσεις, συμβιβασμούς, συνεννοήσεις κ.λ.π., την ώρα που φαίνεται πως από το σώμα της Γενικής Συνέλευσης της ΕΠΟ λείπει ο κοινός νους, που επιτρέπει να επικυρωθούν οι αλλαγές «από εμάς» χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουμε στην ξένη βοήθεια.

Είναι βέβαιο πως η στάση των διεθνών ομοσπονδιών για «το ελληνικό πρόβλημα» έχει διαμορφωθεί στο πέρασμα του χρόνου, είναι ισχυρότατη και δεν αλλάζει. FIFA και UEFA δεν διανοούνται την ΕΠΟ χωρίς τον Θόδωρο Ζαγοράκη στη θέση του Προέδρου, χωρίς ένα νέο καταμερισμό εξουσίας ανάμεσα στο ερασιτεχνικό και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, χωρίς μια νέα δομή οργάνωσης και λειτουργίας στο Πάρκο Γουδή (ποιος, που, πόση και ποια εξουσία έχει τεθεί και θα προκύψει σύντομα).

Κάθε απόπειρα οι αλλαγές αυτές είτε να παραπεμφθούν στις καλένδες, είτε να ακυρωθούν είναι λογικό να προβλέψει κανείς ότι θα αντιμετωπιστούν σκληρά από τις διεθνείς ομοσπονδίες τόσο στη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης όσο και μετά τη λήξη της, εάν δεν έχει προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τι σημαίνει «σκληρή αντιμετώπιση» καλόν είναι να μην προκληθούν «τα αφεντικά» του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου να το δείξουν.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες (από εκείνους της Δυτικής όχθης) στο Πάρκο Γουδή και πέριξ αυτού.

MUST READ

Η μεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου: Η «μάχη» για τη 12η θέση και οι στάνταρ δύο ομάδες σε League Phase από το… καλοκαίρι!

Υ.Γ. Ήδη στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά σαλόνια κυκλοφορεί μια υπόσχεση, μένει να δούμε πως και με ποια διαδικασία θα εκπληρωθεί.