Όταν η αδιαφορία για τον ποδοσφαιριστή, γεννά τον σεβασμό στο δράμα του

Δεν είναι η σημερινή σοκαριστική ιστορία του Κρίστιαν Έρικσεν η πρώτη που άφησε το ποδοσφαιρικό κοινό με το στόμα ανοιχτό.

Και όπως καταλαβαίνει ο καθένας μας δεν θα είναι και η τελευταία.

Το μέγεθος της διοργάνωσης είναι (EURO).

Το όνομα του Δανού είναι, μιας και μιλάμε για έναν πραγματικό σταρ.

Όπως είναι και το γεγονός ότι την ώρα που έγινε το κακό ολόκληρη η Ευρώπη παρακολουθούσε σε live τηλεοπτική μετάδοση.

Κατά τα άλλα; Αν μπει κάποιος στην διαδικασία να αρχίσει να μετρά ανάλογες υποθέσεις θα διαπιστώσει πως ειδικά τα τελευταία χρόνια φυτρώνουν πια σαν αγριόχορτα στους αγωνιστικούς χώρους των γηπέδων.

Ναι, κάθε ιστορία είναι «μοναδική». Όπως ξεχωριστός είναι και κάθε ανθρώπινος οργανισμός.

Η αντίληψη όμως ότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι άνθρωποι αλλά «ρομπότ» είναι κοινή: Για τις ομοσπονδίες, τις λίγκες, την τηλεόραση. Για όσους συμμετέχουν σε αυτό το δίχως τέλος Moneyball.

Ευτυχώς για τον Έρικσεν συζητάμε πια το πώς γλίτωσε.

Για το γεγονός ότι το ματς με τους Φινλανδούς ήταν το 102 επίσημο για τον 29άχρονο την τελευταία διετία σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, δεν λέει κάτι κανείς.

Γιατί να πει άλλωστε; Στον μέσο όρο κινήθηκε ο συγκεκριμένος. Τον μέσο όρο αγώνων των ποδοσφαιριστών του υψηλότερου επιπέδου, σε αυτή την τελευταία διετία. Για πλάκα εκατοντάδες συνάδελφοι του έπαιξαν πάνω από 100.

Ταξίδεψαν για αυτό. Πιέστηκαν για αυτό. Τραυματίστηκαν για αυτό. Έφτασαν στα όρια τους για αυτό. Ίσως αρκετοί μάλιστα να τα ξεπέρασαν και όλας.

Tο κακό παράγινε με την πανδημία.

Το περσινό Euro παίζουν οι ποδοσφαιριστές, με έναν χρόνο καθυστέρηση λόγω του covid.

Οι ίδιοι που μόλις άφησαν πίσω τους δύο διαδοχικές αγωνιστικές σεζόν δίχως ενδιάμεσα να υπάρξει όχι μόνο χρόνος ξεκούρασης, αλλά ακόμη και μιας κανονικής προετοιμασίας.
Ρίξτε μια ματιά στο καλεντάρι.

Τα πρωταθλήματα στην Ευρώπη τελείωσαν κάπου στις 20 Μάη. Αμέσως οι διεθνείς έφυγαν για τις εθνικές τους. Εκείνοι που θα φτάσουν μακριά στη διοργάνωση θα παίξουν ως το πρώτο 10ήμερο του Ιούλη. Θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, θα έχουν καμιά 10αρία μέρες όλες και όλες και μετά πάλι από την αρχή. Για έναν ακόμη κύκλο 50-60-70 ματς. Μην ξεχνάς: Του χρόνου έχει και Μουντιάλ.

Ναι, σε όλους μας αρέσει το παιχνίδι. Οι ματσάρες. Οι μεγάλες διοργανώσεις. Μακάρι να μην σταματούν ποτέ. Αυτή όμως μπορεί να είναι η αντίληψη του τηλεθεατή. Όχι των τεχνοκρατών που κρατούν τις τύχες του ποδοσφαίρου στα χέρια τους.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι ποδόσφαιρο για ανθρώπους.

Είναι ποδόσφαιρο για μηχανές. Και όσο αδιαφορούμε για τους ποδοσφαιριστές; Το μόνο που κάνουμε είναι να στήνουμε κερκίδα για να αντιμετωπίσουμε με σεβασμό το δράμα τους.