Ο προπονητικός ιδρυματισμός του Ιβάν Σαββίδη και ο Ραζβάν Λουτσέσκου

Έναν «προπονητικό ιδρυματισμό» με το πρόσωπο και τις «ιδιότητες» του Ραζβάν Λουτσέσκου διακρίνει κανείς στις κινήσεις και στις αποφάσεις του Ιβάν Σαββίδη, διαφορετικά δεν θα κατάπινε αμάσητα τα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2019, μια μέρα πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, και «καταδίκασαν» τον ΠΑΟΚ να τρέχει και να μην φτάνει με την ονείρωξη της πρόκρισης στους ομίλους του UEFA Champions League υποχρεωμένος να κινείται στα ασφυκτικά πλαίσια του UEFA Financial Fair Play.

Το πρώτο (αυτοί οι «άτιμοι» οι όμιλοι παραμένει εσαεί όνειρο), το δεύτερο (η οικονομική επιτροπεία) ξεπεράστηκε κυρίως ελέω covid – 19, αλλά και επειδή η ομάδα έκανε πωλήσεις και σκληρές περικοπές και βρήκε μια άκρη στο πρόβλημα.

Ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ προσμέτρησε υπέρ του Ρουμάνου (εκτός από το σκουφάκι) την απολύτως επιτυχημένη σε τίτλους (αλλά και αξιοπρεπές ποδόσφαιρο) διετία 2017/2019, την καλή οργάνωση και λειτουργία της ομάδας, την ικανοποιητική αποδοχή στον σκληρό πυρήνα των οπαδών (μόνο έτσι θα απέφευγε το ξεφωνητό για την αντιμετώπιση που επέλεξε στον Πάμπλο Γκαρσία) και … την επιδίωξη του «να έχει το κεφάλι του ήσυχο», πήρε τις αποφάσεις του και … περιμένει.

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα θα πρέπει να υλοποιήσει τις υποσχέσεις για την ενίσχυση της ομάδας από το «πάνω ράφι» και, το κυριότερο όλων, την διαβεβαίωση προς τον Ρουμάνο προπονητή «ότι αυτός θα είναι το αφεντικό, δεν υπάρχει Γιώργος Σαββίδης και κανένας άλλος από τη νυν διοίκηση που θα προηγείται στις επιλογές του αφεντικού». Σκληρή συμφωνία για ένα επιχειρηματία, Έλληνα στην καταγωγή, που μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε στο ανατολικό μπλοκ και λειτουργεί, κατά βάση, με τις αξίες και τις προτεραιότητες της σλάβικης ψυχής.

Ο Ιβάν Σαββίδης το αποφάσισε το παράτολμο βήμα να κάνει τον Λουτσέσκου μοναδικό αφεντικό στην ομάδα και να τον καλοπληρώσει, καθώς αντιλήφθηκε πως οι πειραματισμοί στην προπονητική καρέκλα του ΠΑΟΚ συνέβαλαν (ως ένα βαθμό) στην τελευταία διετία στην διόγκωση και στην επέκταση της κυριαρχίας του Ολυμπιακού και κατάλαβε ότι με κάτι «Πάμπλους» προκοπή δεν πρόκειται να δει, ανεξαρτήτως της κατάκτησης του Κυπέλλου.

Δεν είναι καθόλου απίθανο, μετά από τόσα χρόνια στη Δύση, ο κ. Σαββίδης να κατάφερε να αποδεχθεί, πως, ακόμη και στο Ελλαδιστάν, η ομάδα, ο οργανισμός της χρειάζεται να αλλάξει επίπεδο και να προσεγγίσει τον δυτικό μέσο όρο, η εικόνα του αφιονισμένου Γκαρσία να βρίζει χυδαία, να χειρονομεί, να λοιδωρεί τους αντιπάλους και να τρέχει να τον μαζέψει ο κ. Σιμιτζόγλου δεν είναι ό,τι καλύτερο ακόμη και για τους θαμώνες της Τούμπας.

Ο Γκαρσία το ρόλο του τον έπαιξε με επιτυχία, το ανάχωμα στην ξεφτίλα που αναζητούσε η διοίκηση του ΠΑΟΚ το κατάφερε, στο τέλος πιστώθηκε κι ένα τίτλο, αλλά ως εδώ, παραπέρα δεν έχει, επειδή και δεν μπορεί (έτσι κρίθηκε) και «δεν κάνει».

Δεν είναι εντελώς λάθος η λογική του κ, Σαββίδη, πριν από αυτόν την υπηρέτησαν πολλοί και διάφοροι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στο αποτέλεσμα συνήθως προκύπτει ένα ζήτημα με την διαπίστωση πως «δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο».

Τι συμβαίνει; Στην έναρξη της δεύτερης θητείας του κ. Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ τίποτε στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ίδιο με όσα ο ίδιος ήξερε την ημέρα που εγκατέλειψε τον ΠΑΟΚ και την Ελλάδα και «ερωτεύθηκε» τα πετροδόλαρα των Αράβων.

Όταν ο Ραζβάν κάλπαζε στον πάγκο του ΠΑΟΚ βασικός αντίπαλος του στο γήπεδο (και έξω από αυτό) ήταν η ΑΕΚ του Χιμένεθ και του Μελισσανίδη, ο Παναθηναϊκός ζούσε (και ζει ακόμη) ένα ποδοσφαιρικό δράμα κι ο Ολυμπιακός, το μεγαλύτερο ιστορικά ποδοσφαιρικό μέγεθος, αποφάσιζε, δια του κ. Μαρινάκη, την δομική επανάσταση του.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο βίωνε τις πρώτες περιόδους της εποχής της «εξυγίανσης», στο Πάρκο Γουδή «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», ο Μαρινάκης έτρεχε από την απειλή της Επιτροπής Δεοντολογίας στη διαδικασία στο Τριμελές Εφετείο για την αστεία υπόθεση της δήθεν «εγκληματικής οργάνωσης», πάνω από το κεφάλι του επικρέμονταν διάφορες «απειλές», οι ερυθρόλευκοι παράδερναν στην αγωνιστική ανυποληψία με κάποιες πρώτες θετικές αναφορές να καταγράφονται στην απόδοση της ομάδας, όλα ήταν εναντίον τους, ακόμη και οι προβλέψεις.

Σήμερα τίποτε δεν είναι όπως το καλοκαίρι του 2019. Τώρα η ΑΕΚ ξεκινάει την αναδιοργάνωση της κι έχει στόχους κι ένα γήπεδο να την περιμένει, ο Παναθηναϊκός ελπίζει πως θα βρει το δρόμο που έχει χάσει μια δεκαετία τώρα, ο Ολυμπιακός είναι «το αφεντικό» στο πρωτάθλημα με δύο μαζεμένα κι εύκολα, διατηρεί ακέραια τη δομή του και τα πρόσωπα, έχει επανακτήσει την τακτική της επιτυχίας κι ο ΠΑΟΚ είναι στην αναζήτηση ενός νέου δρόμου με παλιούς οδηγούς για να γίνει και πάλι ανταγωνιστικός.

Δεν είπε τυχαία ο κ. Λουτσέσκου στις δηλώσεις του «…γνωρίζω ότι είναι τεράστια ευθύνη για μένα, οι άνθρωποι περιμένουν τα πράγματα να είναι ακριβώς όπως αυτά που άφησα πριν από δύο χρόνια. Ακριβώς επειδή έχει περάσει ο χρόνος, οι παίκτες έχουν φύγει, όλα θα είναι καινούργια».

Ο Ρουμάνος βλέπει μπροστά, ξέρει πως ο ανταγωνισμός είναι πλέον και διαφορετικός και ισχυρότερος, αντιλαμβάνεται πως το φορτίο που αναλαμβάνει είναι βαρύ κι εύκολα μπορεί να λυγίσουν οι ώμοι του και φροντίζει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση υπενθυμίζοντας προς όλους ότι «ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που μπορεί περισσότερο από τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ να σταματήσει την υπεροχή του Ολυμπιακού. Είναι δύσκολο αλλά θα παλέψω και όλη αυτή η κατάσταση κατά την άποψή μου, μπορεί να με βοηθήσει να δημιουργήσω μια ειδική κατάσταση αγώνα και κίνητρο σε επίπεδο ομάδας».

Ο Ιβάν Σαββίδης πάντως μπορεί να κοιμάται ήσυχος, έκανε ό,τι ζητούσε από αυτόν η κοινή λογική να κάνει, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η επιλογή ήταν η καλύτερη, είναι βέβαιο πως είναι η ασφαλέστερη για το αφεντικό.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τα υπόλοιπα στο γήπεδο, εκεί όπου και κριθούν, πλέον, και οι κάθε είδους «συμμαχίες».