Ο Ολυμπιακός, το πρωτάθλημα και τα χαρτιά

Αλίευσα την «είδηση» από ανακοίνωση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού σχετικά με τις ενστάσεις που κατάθεσε ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός για τη συμμετοχή της κυρίας      στους μεταξύ τους αγώνες για το πρωτάθλημα μπάσκετ Γυναικών. Σύμφωνα με αυτή «ο Ολυμπιακός θέλει να πάρει το παιχνίδι στα χαρτιά».

Η επισήμανση έχει γενική ισχύ, την πασίγνωστη «δικαιολογία» την έχουν επικαλεστεί στο παρελθόν οι πάντες σε όλα τα αθλήματα, λιγότερο από όλους ο Ολυμπιακός (λογικό, αυτός έχει τις περισσότερες κατακτήσεις τίτλων, άρα εναντίον του στρέφονταν ανάλογες καταγγελίες). 

Η «κατηγορία» αφορά στην διακριτική ευχέρεια της κάθε ομάδας να ζητήσει, εφόσον το δικαιούται, την εφαρμογή των κανονισμών που διέπουν την οργάνωση και τη λειτουργία του αθλήματος και των διοργανώσεων του.

Ως γνωστόν, ο οργανωμένος αθλητισμός παγκοσμίως, εδώ και εκατό, περίπου, χρόνια, λειτουργεί με βάση κανόνες που αφορούν τόσο στην οργάνωση του όσο και στο πλαίσιο διεξαγωγής των αγώνων και των διοργανώσεων. Χωρίς κανόνες δεν υπάρχει οργανωμένος αθλητισμός, πρόκειται για «λαϊκή μαζική άσκηση», διεξάγεται στα πάρκα, στις πλατείες και στα γυμναστήρια και δεν αφορά στα αθλήματα που τα διαχειρίζονται και τα διοικούν οι διεθνείς και εθνικές ομοσπονδίες.

Τη διαφορά μεταξύ των δύο «οργανωμένος αθλητισμός vs λαϊκή μαζική άσκηση» την κάνουν «οι κανόνες».

Εδώ και εκατό, περίπου, χρόνια κανένας αγώνας σε καμία διοργάνωση δεν μπορεί να διεξαχθεί και να προκύψει ένα νομιμοποιημένο αποτέλεσμα αν δεν έχουν προδιαγραφεί και ισχύσει οι κανόνες διεξαγωγής (δεν αναφέρομαι μόνο στον αριθμό των αθλητών που βρίσκονται στο γήπεδο ή στο τι είναι φάουλ ή οφσάϊντ).

Φυσική συνέπεια της ύπαρξης των κανόνων είναι να τηρούνται, άρα να καθορίζουν αυτοί το «νόμιμο αποτέλεσμα», σε διαφορετική περίπτωση κάνει ο καθένας ό,τι του γουστάρει και άκρη δεν βγαίνει καμία.

Στη διαδικασία αυτή αποτελεί υπέρτατο δικαίωμα του κάθε αγωνιζόμενου στον οργανωμένο αθλητισμό να διεκδικεί (και να επιβάλλει με αποφάσεις των αρμόδιων δικαιοδοτικών οργάνων, τα οποία εγγυώνται την εφαρμογή των κανόνων) ένα νόμιμο υπέρ του αποτέλεσμα όταν κρίνει, με βάση τους κανόνες, πως ο αντίπαλος παραβίασε το πλαίσιο διεξαγωγής της διοργάνωσης.

Περί αυτού πρόκειται λοιπόν, «τα χαρτιά» δεν είναι τίποτε άλλο από τη νομιμότατη διεκδίκηση της πιστής εφαρμογής των κανόνων του αθλήματος ή συνολικά του αθλητισμού, άρα «τα χαρτιά» είναι μια απολύτως ορθή, δίκαιη και επιβαλλόμενη διαδικασία για να ενισχύεται, εκτός των άλλων, η ακεραιότητα των αγώνων και η αξιοπιστία των διοργανώσεων.

Όποιος, λοιπόν, «καταγγέλλει» τον αντίπαλο του ότι «πάει να πάρει τον αγώνα στα χαρτιά» στην ουσία αποδέχεται πλήρως ότι στην επίμαχη υπόθεση υποκρύπτεται παραβίαση (μικρή ή μεγαλύτερη) των κανόνων, ότι η ακεραιότητα του αποτελέσματος πάσχει, ότι δεν ίσχυσε και για τους δύο αντιπάλους το ίδιο πλαίσιο κανόνων, ότι, σε τελευταία ανάλυση, υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, άρα προκύπτει το δικαίωμα του αντιπάλου να διεκδικήσει την δικαστική (δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά) επιβολή των κανόνων και να απαιτήσει την τιμωρία εκείνου που τους παραβίασε.

Δεν αντιλέγω πώς να κατηγορείται κάποιος ότι «πάει να πάρει τον αγώνα στα χαρτιά» ακούγεται και διαβάζεται μέσα σε ένα έντονο συναισθηματικό φορτίο. Στην ουσία είναι μια σύγχρονη ανάγνωση του μύθου του Δαβίδ με τον Γολιάθ, ενέχει μια εσάνς ακραίου λαϊκού ηρωϊσμού, μυθοποιεί την κλεφτοκοτάδικη ψυχολογία και συμπεριφορά, ταυτίζεται με τις λαϊκές μνήμες, ζωντανεύει μια απροσδιόριστη αντίσταση απέναντι στον ισχυρό.

Καλά όλα αυτά, αλλά σχέση με τον οργανωμένο αθλητισμό δεν έχουν καμία. Σε αλάνα παραπέμπουν περισσότερο, παρά σε γήπεδο με εξέδρες, διαιτητές, κανονισμούς και άρθρα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ολυμπιακός έχει δίκιο στις ενστάσεις που κατάθεσε, μπορεί να έχει, η αθλητική δικαιοσύνη θα το βρει με βάση την εθνική και διεθνή πραγματικότητα των κανονισμών ( η διεθνής έχει ευρύτερη ισχύ της εθνικής, γνωστό και αποδεκτό σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο).

Υπερασπίζομαι, όμως, πλήρως το δικαίωμα του να ζητήσει να εξεταστεί από τις αρμόδιες επιτροπές και θα θεσμοθετημένα όργανα της Ομοσπονδίας αν τηρήθηκαν όλοι οι ισχύοντες κανόνες διεξαγωγής των αγώνων, αν, δηλαδή, η ακεραιότητα των αγώνων δεν έχει τραυματιστεί, συνεπώς αν το αγωνιστικό αποτέλεσμα είναι νόμιμο.

Υ.Γ. Στις κανονικές χώρες και στις κανονικές αθλητικές ομοσπονδίες ανάλογες ενστάσεις, όπως του Ολυμπιακού, αποκτούν τον χαρακτήρα μιας γενικής κρίσης για την αξιοπιστία των διοργανώσεων, αντιμετωπίζονται ως εξαιρετικά σοβαρές υποθέσεις και εμφανίζεται να αδημονεί για την δίκαιη δικαστική κρίση η ίδια η αθλητική ομοσπονδία, ώστε να επιβεβαιώσει την ορθότητα των κανόνων της και την γενικευμένη εφαρμογή τους.

Στην Ελλάδα λειτουργεί το παραμύθι «πάει να πάρει τον αγώνα στα χαρτιά», λες και νομιμοποιείται κανένας να διεξάγει αγώνες χωρίς «χαρτιά», δηλαδή χωρίς κανόνες και κανονισμούς, η παραβίαση των οποίων (πρέπει να) τιμωρείται.