Αν θέλεις να σου λένε «μπράβο», γράψου στους προσκόπους

Για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση» μίλησε ο διευθυντής επικοινωνίας της ΠΑΕ ΑΕΚ, αναφερόμενος στην ομάδα του, μετά το ματς με την Ντιναμό Κιέβου.

Υπόθεση εργασίας: Μάιος του 2005. Παναθηναϊκός-ΑΕΚ στη Λεωφόρο. Ο Μόρις ανατρέπει τον Μπούρμπο μες στην περιοχή κι ο Βασσάρας πηγαίνει στη άσπρη βούλα, υποδεικνύοντας το καταφανέστατο πέναλτι. Η ΑΕΚ πάει με τη μία στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Να μην πιάσουμε καν το σενάριο να μην είχε ακυρωθεί το γκολ του Σοάρες με τον Ιωνικό: η ΑΕΚ θα είχε πάρει πιθανότατα το πρωτάθλημα. Δε θα μιλούσαμε τότε για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση»; Μια ομάδα φαλιρισμένη, η οποία με Μπούρμπους και Κρασσάδες θα είχε πετύχει το θαύμα. Αντίθετα, λίγα χρόνια μετά μιλούσαμε για την κακοδιαχείριση του Ντέμη. Τρία χρόνια μετά, η ΑΕΚ του Ντέμη χάνει το πρωτάθλημα στα χαρτιά.

Σήμερα θεωρείται ότι οι σπατάλες εκείνης της περιόδου οδήγησαν τον Νικολαΐδη στην αποχώρηση και την ΑΕΚ στην πτώχευση. Όμως, αν η Καλαμαριά δεν είχε κατεβάσει στο γήπεδο τον Βάλνερ (ή αν το σουτ του Μήτρογλου στις καθυστερήσεις με τη Λάρισα είχε πάει στο δοκάρι) σήμερα θα μιλούσαμε για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση». Θα λέγαμε «επένδυσε ο Ντέμης παίρνοντας παίχτες σαν τον Ριβάλντο, και έδρεψε τους καρπούς της επένδυσής του από την απευθείας συμμετοχή της ομάδας στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ». Η ΑΕΚ όμως έχασε το πρωτάθλημα στα χαρτιά, έπαιξε προκριματικούς για το τότε UEFA, αποκλείστηκε από την Ομόνοια και ακολούθησε ό,τι ακολούθησε.

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι η «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση» κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Με άλλα λόγια, ότι στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Η καλύτερη αθλητική διαχείριση στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ίσως αυτή της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου από τον Όττο Ρεχάγκελ. Αυτή η αθλητική διαχείριση λοιπόν παραλίγο να διακοπεί και τη θέση του Ρεχάγκελ να πάρει ο μακαρίτης ο Κυράστας. Αυτό που έσωσε τον Ρεχάγκελ ήταν το γκολ του Γιαννακόπουλου στο εκτός έδρας με την Ισπανία. Μια και πιάσαμε τον Όττο, να θυμηθούμε ότι σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας κατήγγειλε τον Ρεχάγκελ ως άχρηστο μέχρι και την κατάκτηση του Euro, ενώ αρκετοί συνέχισαν το ίδιο τροπάρι και μετά. Ως γνωστόν, ο Βασίλης Τσιάρτας, λίγο μετά την αλλαγή του στο 37΄ του ματς με την Ισπανία δήλωσε στο TVE για τον Ρεχάγκελ: «αυτός ο άνθρωπος είναι μονίμως σε σύγχυση».

Η πιο επιτυχημένη «αθλητική και οικονομική διαχείριση» ομάδας ήταν πιθανότατα αυτή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον Φέργκιουσον. Το Δεκέμβριο του 1989 βέβαια, είχε εμφανιστεί στο Ολντ Τράφορντ το πανό που έλεγε «Τρία χρόνια δικαιολογίες κι είναι ακόμα σκατά. Αντίο Φέργκι». Λίγες εβδομάδες μετά ο Φέργκιουσον ήταν στα πρόθυρα της απόλυσης: τον έσωσε μια κεφαλιά ενός εικοσάχρονου που ήρθε από τον πάγκο, του Μαρκ Ρόμπινς, σε ένα ματς Kυπέλλου με την Νόττινχαμ.

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Καλό, κακό αυτό είναι: κανείς ποτέ δεν πήρε χειροκροτήματα για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση». Αν θες να σου λένε «μπράβο» επειδή είσαι καλό παιδί, πας και γράφεσαι στους προσκόπους. Το χειροκρότημα στο ποδόσφαιρο το δίνουν οι τίτλοι. Κι ο τίτλος που λείπει από την ΑΕΚ είναι αυτός του πρωταθλήματος.

Θα σηκώσει την κούπα ο Τίγρης; Θα μιλάνε όλοι, κι οι εχθροί του ακόμη, για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση». Έχασε το πρωτάθλημα, γιατί τον έσφαξε η διαιτησία; Γιατί ήταν άτυχος; Γιατί του αφαίρεσαν άδικα βαθμούς για επεισόδια; Δεν έχει καμία σημασία: η «αθλητική και οικονομική διαχείριση» του Τίγρη θα είναι για τα μπάζα.

Θα θυμηθούν όλοι τον υποβιβασμό και τα δύο χρόνια στις μικρές κατηγορίες που πήγαν χαμένα. Την τσιγκουνιά του Τίγρη, τις αποτυχημένες μεταγραφές τύπου Αλμέιδα και Λέσκοτ, τον Μανόλο που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου τα Χριστούγεννα λέγοντας ότι έχει 14 μόνο παίκτες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε τρεις διοργανώσεις, το « εξτρέμ διαφοράς» που θα αποκτιόταν τον Γενάρη, και που μετά από τρεις χυλόπιτες μεταμορφώθηκε σε πλάγιο μπακ, κι άλλα πολλά. Σαν να τη διαβάζει κανείς την αρθρογραφία, των ίδιων ανθρώπων που αν ένα σουτ πήγαινε στο δοκάρι αντί για μέσα θα μιλούσαν για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση».

Κι ας κάνουμε κι άλλη μία υπόθεση εργασίας: το ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη είναι στο 1-1 κι η ΑΕΚ απλά καταφέρνει αυτό που ήθελε ο Αραούχο καθυστερώντας στην αλλαγή του: να κρατήσει το σκορ, μένοντας πρακτικά έξω από το πρωτάθλημα. Θα μιλούσε σήμερα ο διευθυντής επικοινωνίας της ΠΑΕ ΑΕΚ για «υποδειγματική αθλητική και οικονομική διαχείριση»; Ή θα λέγαμε για καβούρια που στοίχισαν το πρωτάθλημα;

Πολλά καλά μπορεί κανείς να πει για τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Είναι πανέξυπνος, εργατικός, «ψήστης» (όπως λέει ο ίδιος), έχει άριστα εκπαιδευμένο ένστικτο επιβίωσης και, όπως απέδειξε και πάλι πρόσφατα βάζοντάς τα με τον Ιβάν, έχει και τσαγανό. Το ότι λειτουργεί βάσει σχεδίου, σίγουρα δεν είναι ένα από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του. Αρκεί να θυμήσουμε τις συνεχείς αλλαγές προπονητών και τεχνητών διευθυντών και τις υποσχέσεις (που έμειναν λόγια) για την ΑΕΚ που θα στηρίζεται στα δικά της παιδιά από τις ακαδημίες. Ο Μελισσανίδης ποτέ δεν ακολούθησε σχέδιο: ακούει πάντα το ένστικτό του και μόνο, αυτό που τον έφερε από την Πλατεία Μέμου στον Κορυδαλλό ως εδώ.

Κανένα σχέδιο και καμία λογική δεν υπαγορεύει το να βγάζεις ανακοίνωση για τη διαιτησία στο 23΄. Αντίθετα, η λογική λέει ότι, το να βγάζεις ανακοινώσεις οι γύρω-γύρω το εισπράττουν ως ένδειξη αδυναμίας: αν μπορούσες να προστατευθείς αλλιώς, σίγουρα δε θα έβγαζες ανακοινώσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις δίωρες συναντήσεις με την ΚΕΔ. Ούτε είσαι «μία ομάδα που σε ολόκληρη τη διάρκεια της εφετινής σεζόν προτίμησε να ασχοληθεί με αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο» (όπως αναφέρει ο διευθυντής επικοινωνίας της ΠΑΕ ΑΕΚ) όταν βγάζεις ανακοινώσεις για τη διαιτησία και τρέχεις στην ΚΕΔ. Όμως, έτσι του ήρθε του Τίγρη, έτσι έκανε. Και πολύ καλά έκανε. Θα κριθεί (κι αυτός, όπως οι πάντες στο ποδόσφαιρο) εκ του αποτελέσματος.

Με το να ευλογάμε τα γένια μας στο μεταξύ δεν κερδίζουμε κάτι: δεν έχουν παρά να δουν στην ΑΕΚ το πόσα εισιτήρια έκοψαν με την Ξάνθη. Αντίθετα, το να βιαζόμαστε να εισπράξουμε το μπράβο για κάτι για το οποίο δεν το δικαιούμαστε, ίσως φανερώνει έλλειψη πίστης στην επίτευξη των στόχων μας.