Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει

Η εθνική ομάδα (;) χθες το βράδυ απέναντι στη Γεωργία δεν ήταν λίγο ή περισσότερο κακήν ή αδιάφορη ή αδύναμη ή ανίκανη ακόμη – ακόμη. Ήταν ποδοσφαιρικά, αηδιαστική! «Έπαιζε» άλλο άθλημα, που μόνο αυτή παίζει στον πλανήτη, μόνο αυτή κατανοεί, μόνο αυτή αποκαλεί «ποδόσφαιρο».

Δεν έχει κανένα νόημα να επιχειρήσει κάποιος να αναλύσει την αγωνιστική εικόνα ( ο Θεός να την κάνει) της ομάδας (;), επειδή ό,τι και να αποπειραθεί να καταγράψει δεν μπορεί ούτε κατ’ ελάχιστο να αποδώσει αυτό το απύθμενο χάλι ενός ποδοσφαιρικού καφενείου που πιστεύει (αυτό είναι το χειρότερο) ή κάποιοι του πιπιλάνε στο μυαλό ότι παίζει ποδόσφαιρο.

Η εικόνα δεν είναι συμπτωματική, δεν οφείλεται στη συγκυρία ή σε μια κακή βραδιά. Είναι μόνιμη με μικρές διακυμάνσεις, αποδίδει τη μαύρη αλήθεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο (όχι το ποδόσφαιρο των ελληνικών ομάδων) και, πολύ περισσότερο, αντανακλά την τρομακτική υποχώρηση του αθλήματος στα χρόνια της «εξυγίανσης», αυτής της πανούκλας που έχει διαποτίσει το άθλημα και το κατατρώει σαν καρκίνος.

Η χθεσινή εθνική (και αυτή της Ισπανίας) είναι η εθνική της συμμαχίας ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, η εθνική των Γραμμενο – Παπαχρήστων, των μανατζαραίων που φορτώνουν σαπισμένη ποδοσφαιρική πραμάτεια για να αυξηθεί η χρηματηστηριακή αξία της, των κολλητών των μανατζαραίων που εισπράττουν προμήθεια για κάθε παίκτη που καλούν στις αποστολές, των ανίκανων βλαχοπροέδρων που έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο της Ομοσπονδίας και απομυζούν τους χυμούς που απόμειναν να ρέουν ακόμη, των κατ’ όνομα προπονητών που είναι φρόνιμα και υπάκουα παιδιά και ξέρουν να διακρίνουν ανάμεσα στον μισθό που τρέχει και στις ανάγκες της ομάδας.

Αυτή η ομάδα (;) βρωμάει ποδοσφαιρική σαπίλα και ασφυκτικό έλεγχο από κέντρα παρά – ποδοσφαιρικά, είναι αιχμάλωτη μερικών πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων, την διαχειρίζονται γνωστοί αφανείς νταραβεριτζήδες και την υπερασπίζονται δημοσιογραφικά πιστόλια και εργολάβοι.

Δεν μπορεί να συγκινηθεί κανένας αντικρίζοντας από το συνοθύλευμα να περιφέρει το σαρκίο του πάνω στο χορτάρι, να (αυτό) βαυκαλίζεται ότι έχει την ελάχιστη, έστω, σχέση με το άθλημα του ποδοσφαίρου, να αποπειράται να καταθέσει απαιτήσεις από την αγωνιστική εικόνα του (;) και να επιζητεί να το αντιμετωπίσει η ποδοσφαιρική κοινωνία ως σοβαρό και άξιο υπεράσπισης προϊόν.

Είναι ένα ποδοσφαιρικό βδέλυγμα, μια κακή ανάμνηση από τις χειρότερες εποχές του ποδοσφαίρου, μια καταραμένη κληρονομιά από τις παλιές καλές παρέες, μια κακογραμμένη ανορθογραφία. Είναι ό,τι αηδιαστικότερο κληροδότησε στον Ζαγοράκη ο Ευάγγελος (Βαγγέλης για τους φίλους) Γραμμένος από την ώρα που αποφάσισε να εκδιώξει τον Μίκαελ Σκίμπε μετά το μπαράζ με την Κροατία (μετέπειτα φιναλίστ του Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018) για να φέρει προπονητή τον Άγγελο Αναστασιάδη (έχει συμβεί και αυτό στην εθνική ομάδα!!) και να καταλήξει σε ένα κορυφαίο γυρολόγο τον Φαν’τ Σχίπ (ή όπως αλλιώς τον λένε) για να ικανοποιηθούν οι νταραβεριτζήδες που κινούν τα νήματα πίσω από τη σκηνή.

Για τον ίδιο τον Φαν’τ Σχιπ και τη διαχείριση του αγώνα μπορούν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι, αλλά τι σημασία έχουν; Σε τι θα ωφελήσουν αναφορές ή αναθέματα στην ομάδα που παρουσίασε, στη διάταξη που επέλεξε, στις θέσεις που τοποθέτησε τους ποδοσφαιριστές για να χωρέσουν οι «δικοί του», στις αλλαγές που έκανε; Τόσες αισχρές αποφάσεις μαζί σε ένα αγώνα ούτε ο χειρότερος υπάλληλος δεν θα έπαιρνε.

Αρκεί μόνο η εικόνα του Φορτούνη (αριστερά με τον Γιαννούλη πίσω του), του Τζόλη (δεξιά με τον Μπακάκη πίσω του) για να παίξει ντε και καλά ο Μπακασέτας «δεκάρι – πίσω από τον φορ» για του απαγορευτεί η είσοδος σε γήπεδο εφ’ όρου ζωής με την ιδιότητα του προπονητή. Τις δε αλλαγές του ( Μαυρίας αντί Μπακάκη και Λημνιός αντί Τζόλη) δεν θα επέλεγε να τις κάνει, σεβόμενος το άθλημα, ούτε ο Σανιόλ!!!

Βιβλίο μπορεί να γραφτεί και για την έμπνευση των Γραμμενο – παπαχρήστων να μεσολαβήσει των δύο επίσημων αγώνων της ομάδας Τέλη Μαρτίου με ποδοσφαιριστές «σκοτωμένους» από τη χειρότερη αγωνιστική περίοδο της ζωής τους ένας φιλικός αγώνας με την Ονδούρα (!!!), που κανένας δεν κατάλαβε γιατί έγινε, σε τι ωφέλησε και για ποιο λόγο συμφωνήθηκε.

Βέβαια το να περιμένει κανείς από αυτά τα ποδοσφαιρικά ενεργούμενα να σχεδιάσουν και να οργανώσουν την εθνική ομάδα (όλες τις εθνικές ομάδες) με βάση την καθαρή, την ορθολογική σκέψη είναι κορυφαία πολυτέλεια, που δεν χωρεί σε αυτό το καφενείο που εδρεύει στο Πάρκο Γουδή. Σε αυτό το περιβάλλον οι αρνήσεις του Σωκράτη και του Μανωλά να μετέχουν στον περιφερόμενο θίασο είναι κάτι περισσότερο από δικαιολογημένες, ενώ ο Σιόβας από την Ισπανία θα έχει πέσει από τον καναπέ από τα γέλια αντικρίζοντας στην οθόνη τους διαδόχους του στην ομάδα.

Το ίδιο δεν έχει κανένα νόημα η πολύ καλή απόδοση του Φορτούνη, η σταθερότητα του Μπουχαλάκη, το τρέξιμο του Ζέκα, καταστρέφονται μέσα στην κωμική εικόνα που παράγει το σύνολο (;) του Φαν’τ Σχιπ. Ο Ζαγοράκης είδε, πιθανόν διέγνωσε, σε κάθε περίπτωση κατάλαβε και χρόνο για αποφάσεις αρκετό δεν έχει. Η υπόθεση «Μουντιάλ 2022» είναι ήδη χαμένη. Η διεκδίκηση μιας καλύτερης επόμενης μέρας απόμεινε ο ύστατος στόχος.

MUST READ

Έτσι… γεννήθηκε η Boxing Day – Το μακρινό 1860 και τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία

Είναι προφανές ότι στην διεκδίκηση αυτή κανένας από όσους την τελευταία τετραετία διαχειρίστηκαν την ομάδα δεν έχει καμία θέση. Ο καιρός των αποφάσεων είναι τώρα, αύριο το αργότερο. Από εκεί και πέρα και για όσο διάστημα παραμένουν εκκρεμότητες θα καθίσταται και Ζαγοράκης μέρος του προβλήματος. Είτε αρέσει, είτε όχι και στην εθνική ομάδα η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση… Επίθεση, όμως, όχι φτιασιδώματα που δεν οδηγούν πουθενά.