Οι μετά Μαρτίνς προφήτες, ο καναπές και τα ξηροκάρπια

Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον «προφήτη» της μετά Χριστόν εποχής με εκείνον που έχει την πραγματική ευθύνη των επιλογών είναι η δυνατότητα του πρώτου να διαχειρίζεται κατά το δοκούν ένα γνωστό αποτέλεσμα, την ώρα που ο δεύτερος αγωνιά να βρει τρόπους για να διαμορφώσει το αποτέλεσμα.

Ο Μαρτίνς δεν είναι, δεν μπορεί εκ της θέσεως του να είναι, μετά Χριστόν προφήτης. Για άλλη δουλειά έχει προσληφθεί, την κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία και στα επίσημα καθήκοντα του ανήκει και η καθημερινή προσπάθεια του να διαψεύδει τους προφήτες.

Δύσκολη δουλειά, πολύς κόπος και ιδρώτας να πρέπει κάθε μέρα να χαλάς σενάρια ή να ακυρώνεις προβλέψεις, χωρίς εσύ να έχεις την παραμικρή δυνατότητα ούτε σενάριο να κατασκευάσεις, ούτε πρόβλεψη να κάνεις καθισμένος επί του κανα-πέως με «τζόνι μαύρο και ξηροκάρπια».

Ο Μαρτίνς ( κι ο κάθε Μαρτίνς) είναι υποχρεωμένος να εργάζεται, να δημιουργεί, να προβλέπει, να διορθώνει, να προχωράει, να αντιμετωπίζει έκτακτες συνθήκες και να βρίσκει λύσεις εκεί που όλα είναι μαύρα κι άραχλα.

Αυτή είναι η δουλειά του, γι’ αυτή πληρώνεται, γι’ αυτή (πρέπει να) κρίνεται πάντα με βάση την ισορροπία μεταξύ των πραγματικών δεδομένων που έχει στα χέρια του και των απαιτήσεων που η αγωνιστική συγκυρία επιβάλλει.

Ο Μαρτίνς (κι ο κάθε Μαρτίνς) κάνει επιλογές, αφού έχει στα χέρια του όλα τα δεδομένα της ομάδας του, των προπονήσεων, όλους τους δείκτες της προετοιμασίας, όλες τις μετρήσεις, όλο το πακέτο που τον οδηγεί να κάνει αυτή ή την άλλη επιλογή. Εμείς έχουμε στη διάθεση μας μερικά ονόματα και κάποιες σκόρπιες, επίτηδες (ίσως) μεταφερμένες πληροφορίες, μερικές προτιμήσεις σε πρόσωπα κι ένα διογκωμένο «εγώ».

Όποιος, είκοσι μέρες πριν έλεγε, ότι ο Ολυμπιακός θα βρεθεί ξαφνικά να έχει απέναντι στην Άρσεναλ ενεργό το ένα από τα τέσσερα στόπερ που διαθέτει θα διακινδύνευε εισαγωγή στο Δαφνί. Συνέβη όμως, όπως συμβαίνουν όλα τα παράλογα σε ένα άθλημα που καθημερινά δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει κι έχουν μιλήσει κι οι μουγγοί. Ήταν στη μοίρα του Μαρτίνς να το πάθει.

Για να συνεννοηθούμε: κανένα συμβόλαιο δεν υπέγραψε με κανένα ιδιοκτήτη ομάδας κανένας προπονητής στον πλανήτη ότι δεν θα κάνει λάθη στις επιλογές του. Το «κακό» είναι πως και ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται καθώς εξελίσσονται ή αφού εξελιχθούν.

Γι’ αυτό το λόγο καλύτερος προπονητής στον κόσμο είναι αυτός που μπορεί μέσα από την καθημερινή σκληρή δουλειά να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες του λάθους, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να το εξαλείψει.

Ο Μαρτίνς έκανε, εκ του αποτελέσματος, μερικές λανθασμένες ( δηλαδή, μη ενδεδειγμένες, μη ορθές) επιλογές για να απαντήσει στα ερωτήματα που του έθετε ο αγώνας με την Άρσεναλ.

Τα δεδομένα που είχε στα χέρια του ήταν συγκεκριμένα, οι αριθμοί αμείλικτοι και τα πρόσωπα εξαιρετικά περιορισμένα. Όταν, στο τέλος, της προετοιμασίας, μερικά λεπτά πριν ξεκινήσει ο αγώνας το παζλ των απουσιών ολοκληρώθηκε οι πρακτικές δυνατότητες που είχε να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα ήταν από ελάχιστες έως μια.

Πήρε το ρίσκο να διαμορφώσει μια ενδεκάδα όπως ο ίδιος πίστευε και εκτιμούσε ότι μπορεί να αποδεχθεί επαρκής, από το τελικό αποτέλεσμα οι επιλογές του είναι αντικείμενο σκληρής κριτικής. Συμβαίνουν αυτά, ειδικά όταν η διάθεση του κάθε προπονητή της εξέδρας συναντάται με το ειδικό πάθος του οπαδού.

Μεταξύ μας κι εγώ κριτική έκανα, κι εγώ ξεκίνησα να αναρωτιέμαι «μήπως έπρεπε να παίξει στόπερ ο Χολέμπας και στην κανονική του θέση ο Εμβιλά και μήπως το ρίσκο χρειάζονταν να το πάρει για να βάλει τον Τζολάκη αντί του Σα» κι εγώ στην έναρξη του δεύτερου μέρους όταν είδα με την άκρη του ματιού τον Χολέμπας να είναι στη σειρά για να βγει στο γήπεδο υπέθεσα «τώρα μάλιστα, διορθώνει το λάθος του». Ακόμη «απάντηση» δεν έχω πάρει, ούτε καν ξέρω αν θα πρέπει να περιμένων κι αν ποτέ θα πάρω. Μάλλον όχι. Ό,τι ήταν να γίνει έγινε, πάει τελείωσε.

Στο τέλος της μέρας σημασία έχει η συνολική εικόνα του αγώνα κι αυτή εκτός από τον Μαρτίνς περιλαμβάνει τον διαιτητή. Κανείς δεν δικαιούται να τον διαχωρίσει από τον αγώνα, ούτε να περιορίσει, για πολύ γνωστούς λόγους, τη συμβολή του στο τελικό αποτέλεσμα.

Όποιος έχει ντοκτορά στα «πιστολιάσματα», ειδικά σε τέτοιους αγώνες, είδε ότι το μεγάλο πιστόλι έπεσε στη διαχείριση των φάουλ και των καρτών και όχι στη μεγάλη φάση με τον Εμβιλά που κατέληξε στο δεύτερο γκολ των «κανονιέρηδων». Σας θυμίζω απλώς τις δύο διαδοχικές φάσεις της κίτρινης κάρτας του Μπουχαλάκη για να καταλάβετε πως δημιουργείται το κλίμα και στέλνονται τα μηνύματα.

Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Με λύπη μου σας ενημερώνω ότι ο Μαρτίνς θα ξανακάνει λάθη, δεν γίνεται αλλιώς. Η ποιότητα και η ποσότητα τους θα εξαρτηθεί από τις επιλογές που έχει κάθε φορά και τις εναλλακτικές που προβάλλουν μπροστά του. Τα λάθη αυτά θα επηρεάσουν περισσότερο ή λιγότερη την ομάδα του. Έτσι γίνεται πάντα.

Πλέον, διαμορφώνονται νέες ισορροπίες, αλλάζουν οι προτεραιότητες. Η ρεβάνς είναι μια υποχρέωση που πρέπει να βγει. Το πρωτάθλημα και το Κύπελλο παραμένουν στο τραπέζι ισχυρά και προς διεκδίκηση.

Εκεί στο τέλος Μαίου θα γίνει ο τελικός λογαριασμός, «το ταμείο» που έλεγε κάποια μεγάλη μορφή της δημοσιογραφίας, από εκείνους που έχουν ουσιαστικό λόγο. Πάντα έτσι γίνεται και δεν πρόκειται να αλλάξει.