Ο Ζαγοράκης, η ΕΠΟ και ο ιθαγενής στον Αμαζόνιο…

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Θόδωρου Ζαγοράκη για την προεδρίας της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, ακόμη και στην ευνοϊκότερη προοπτική της, δεν είναι σήμερα τίποτε άλλο παρά ένα πρώτο βήμα σε μια μακρά διαδικασία αλλαγών και προσαρμογών από την επιτυχία των οποίων εξαρτάται η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η υποψηφιότητα από μόνη της είναι εξαιρετικά σημαντική, σηματοδοτεί, ακόμη και στις μετριοπαθέστερες των εκτιμήσεων, μια «άλλη μέρα» για το άθλημα και την Ομοσπονδία, αυξάνει σημαντικά τις προσδοκίες, αλλά από μόνη της δεν αρκεί να προσφέρει την αναγκαία μεταρρυθμιστική δυναμική που έχει ανάγκη ο χώρος για να ξεφύγει από την αιχμαλωσία των παρά – ποδοσφαιρικών συμφερόντων που τον ελέγχουν απολύτως.

Με άλλα λόγια και στην περίπτωση του «αρχηγού» (αυτός θα είναι πάντα ο Θόδωρος) «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», υφίστανται και θα συνεχίσουν να διαφεντεύουν το χώρο ισχυρότατες δυνάμεις που μανιωδώς επιμένουν στον χειμώνα που ενδιαφέρει στοιχηματζήδες και διαιτητοπατέρες κάθε φυράματος.

Ο Ζαγοράκης έχει να αντιμετωπίσει, απέναντι στην πανθομολογούμενη μεγάλη αποδοχή του, σειρά συγκυριακών οργανωτικών και διοικητικών αδυναμιών, επειδή, πολύ απλά, δεν γνωρίζει, ούτε τις διοικητικές παθογένειες, ούτε τις ειδικές σχέσεις ΕΠΟ – Ενώσεων και «αφεντικών», μέσω των οποίων διαμεσολαβείται η εξουσία στο Πάρκο Γουδή. Δεν θα μπορούσε να τις γνωρίζει, καθώς δεν είχε κανένα λόγο να διαθέσει χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο για να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες του χώρου, τα συμφέροντα που ενδιαφέρονται και κυριαρχούν και τις διαδρομές μέσα από τις οποίες εξυπηρετούνται.

Μεγάλο παιδί είναι, έξυπνος και πολύ ικανός είναι (παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα) «θα πάθει και θα μάθει», γιατί η διοίκηση της ΕΠΟ είναι σαν την πρέφα «αν δεν πληρώσεις, δεν μαθαίνεις ποτέ».

Ακόμη και όταν ολοκληρώσει τον απαραίτητο κύκλο εκμάθησης, όμως, θα απαιτηθεί να συνεχίσουν να είναι δίπλα του οι δικοί του άνθρωποι, δηλαδή αυτοί που ο ίδιος εμπιστεύεται και θα επιλέξει για να διοικήσει ένα μαγαζί πολύ δύσκολο, πολύ ζόρικο και καθόλου ανεκτικό. Εννοείται, πως στο ξεκίνημα του οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που θα τον πλαισιώσουν είναι το άπαν αν δεν θέλει να βρεθεί πολύ σύντομα σε θέση αναχωρητή που ψάχνει διέξοδο για να εγκαταλείψει πρόωρα το σκάφος.

Ένας από τους παλιούς στην ΕΠΟ, που έφαγε με το κουτάλι την ίντριγκα και την διαπλοκή κι έζησε από κοντά τις σκληρές μέρες της αιχμαλωσίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, συνήθιζε να λέει αναφερόμενος στην ΕΠΟ «το ποδοσφαιράκι αδερφέ δεν είναι φιλολογικό σαλόνι, είναι Αμαζόνιος. Πρέπει να βρεις τον κατάλληλο ιθαγενή που ξέρει τα νερά, που γοητεύει τους κροκόδειλους, που ξεφεύγει από τους αλιγάτορες που ντριμπλάρει τα πιράνχας και διώχνει τις αράχνες για να σε περάσει απέναντι άβρεχο ή ελάχιστα βρεγμένο, αλλιώς θα βρουν στην επόμενη στροφή τα κόκκαλα σου».

Σε αυτό το τοπίο θα βρεθεί ο Ζαγοράκης, με ανάλογα ζητήματα θα ασχοληθεί, με τέτοιας έντασης και έκτασης συμφέροντα θα αναγκαστεί (είτε το θέλει, είτε όχι) να συγκρουστεί. Το θέμα δεν είναι αν ο ίδιος θα επιλέξει τη σύγκρουση ή όχι, η ίδια η σύγκρουση θα έλθει και θα του χτυπήσει την πόρτα και θα τον περιμένει στη γωνία. Να την αρνηθεί δεν γίνεται αν θέλει να διοικήσει, με το σταυρό στο χέρι τίποτε δεν θα αλλάξει κι είναι πάρα πολλά αυτά που χρειάζεται να αλλάξουν.

Όλα για τον Θόδωρο είναι ( πάντα θα είναι) θέμα επιλογής πολιτικής και συνεργατών. Ο συνδυασμός τους μπορεί να αυξήσει σε ακραία επίπεδα τη θετική αύρα της υποψηφιότητας του και να του προσφέρει σημαντικό προβάδισμα στη μάχη για μια νέα ισορροπία δυνάμεων που θα δοθεί.

Κι επειδή στο πολιτικό επίπεδο όλα θα κριθούν στην εφαρμογή των προβλέψεων της Ολιστικής Μελέτης (φτάνουν και περισσεύουν για ξεκίνημα), το μέγα στοίχημα της πρώτης περιόδου είναι η επιλογή ή ο κυρίαρχος ρόλος και λόγος στην επιλογή των συνεργατών. Έχει μια καλή παρακαταθήκη ο Ζαγοράκης στον τομέα αυτό, επέλεξε πολύ καλούς συνεργάτες στην Ευρωβουλή, άρα διαθέτει μια εμπειρία επιλογής και την απαραίτητη σοφία να διακρίνει ικανότητες και εμπιστοσύνη.

Τι άλλο χρειάζεται να λύσει αφετηριακά για να μην το βρίσκει συνεχώς μπροστά του; Την παραλυτική δυναμική των καθημερινών ισορροπιών. Θα χαθεί τη μετάφραση ο «αρχηγός» αν ξεκινήσει να μετράει με το υποδεκάμετρο « τι είπε ο ένας, τι υπονόησε ο δεύτερος, τι ψάχνει ο τρίτος και τι σκέφτεται ο τέταρτος». Ο Ζαγοράκης δεν έγινε αρχηγός επειδή επέπλεε σε ισορροπίες, έγινε επειδή είχε το ειδικό βάρος να διαχειρίζεται διάφορων ειδών προσωπικότητες και συμφέροντα όπως ο ίδιος αποφάσιζε να τα διαχειριστεί, διατηρώντας, ταυτόχρονα, την έξωθεν καλή μαρτυρία προς όλες τις κατευθύνσεις.

Να περπατήσει πάνω στο νερό δεν γίνεται, ένας τόκανε, σύμφωνα με τον μύθο, και τον προσκυνάνε όλοι.