Μέσα σε τέσσερις μέρες. Έφτασε τόσο κοντά στην επιτυχία και στα δύο ντέρμπι και τελικά πήρε το μίνιμουμ. Απέδειξε όμως ξανά πως είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα.
Μέσα σε τέσσερις μέρες βρέθηκε τόσο κοντά από την απόλυτη επιτυχία και τελικά… τόσο μακριά. Έζησε το ίδιο έργο με μια μικρή παραλλαγή. Έζησε πάντως την ίδια απογοήτευση στο φινάλε. Déjà vu το λένε οι Γάλλοι.
Ο Άρης θα μπορούσε τώρα να πανηγυρίζει για το 2 στα 2 στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο και τον ΠΑΟΚ για το πρωτάθλημα. Θα μπορούσε τώρα να ονειρευόταν πως μπαίνει ως φαβορί για την κατάκτηση ενός τίτλου μετά από δεκαετίες (έστω και αν αυτός ήταν το κύπελλο της «εξυγιαντικής» ΕΠΟ, με ότι αυτό συνεπάγεται) και πως έχει τον πρώτο λόγο για την 2η θέση του πρωταθλήματος.
Και όμως τελικά έμεινε με το μίνιμουμ, έναν βαθμό ισοπαλίας στην Τούμπα που μπορεί να τον χαροποιεί έτσι όπως ήρθε. Υπό άλλες συνθήκες η ισοπαλία στην έδρα του ΠΑΟΚ θα ήταν ένα καλό αποτέλεσμα. Ο Άρης όμως «πάτησε» τον ΠΑΟΚ μέσα στην έδρα του, έδειξε περίτρανα ξανά πως «δεν τον βλέπει» αγωνιστικά. Ο Άρης με κανονικούς παίκτες, κανονικό προπονητή και κανονικό πλάνο από την διοίκηση. Μια ομάδα που σφίζει από ζωή και που δείχνει πως μόνο καλύτερη μπορεί να γίνεται. Απέναντι της ένας ΠΑΟΚ παρατημένος. Χωρίς προπονητή, χωρίς υλικό.
Το μοναδικό «όπλο» του ΠΑΟΚ, εκτός από τον θαυματουργό μικρό Τζόλη, η «εξυγίανση». Τα «δώρα» της τον κράτησαν στη ζωή. Το πέτσινο πέναλτι στο φινάλε για να γίνει το 2-2. Να του κλέψει αυτό που δικαιούταν. Την περασμένη Πέμπτη απέναντι στον Ολυμπιακό στάθηκε άτυχος. Το τέχνασμα του Μπουχαλάκη, το λάθος του Κουέστα, το «πολύ σκληρός για να πεθάνει» του Ολυμπιακού δεν του επέτρεψαν να πανηγυρίσει την πρόκριση στους 4 του Κυπέλλου.
Χθες στην Τούμπα ήταν άλλοι οι λόγοι, «εξυγιαντικοί». Και έτσι όμως ο Άρης «φωνάζει» πως δεν έχει καμία σχέση αγωνιστικά με τον ΠΑΟΚ που «ασθμαίνει». Και νομίζει πως με «δώρα» από την «εξυγίανση» μπορεί να σωθεί. Νομίζει.
Ο Άρης απέδειξε ξανά πως είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα της χώρας. Και έχει τα πάντα στα χέρια του για να τερματίσει δεύτερος ακόμη και κόντρα στην «εξυγίανση».