Μέσι : Δεν του αξίζει τέτοιο φινάλε…

Με το κεφάλι χαμηλωμένο. Το έκανε και παλιότερα. Συνήθως με τα χρώματα της εθνικής.

Πλέον είναι μόνιμο. Μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Στην ασφάλεια της Μπάρτσα που κάποτε επέστρεφε και έβρισκε την ψυχή του.

Κάποτε. Σε μια άλλη ζωή.

Τώρα σε κάθε «τηλεοπτικό πλάνο», η ίδια διαπίστωση. Τα μάτια καρφωμένα στο χορτάρι του Καμπ Νου.

Σα να μην πιστεύει αυτό που του συμβαίνει. Αυτό που επιμένει να υπομένει.

Σα να θέλει με τη σιωπή του να ουρλιάξει, πως δεν περνά καλά. Ότι δεν ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο.

Όχι, ο Λιονέλ Μέσι δεν πρέπει να αφήσει τη Βαρκελώνη για τα… διοικητικά του κλαμπ και τα υπόλοιπα μυστήρια.

Δεν πρέπει καν να ασχοληθεί με το επόμενο συμβόλαιο του, άλλωστε είναι πιθανό και πάλι η Μπάρτσα να του προσφέρει στο τέλος τα περισσότερα.

Πρέπει να φύγει για το ποδόσφαιρο. Και για νύχτες σαν την αποψινή στο Καμπ Νου.

Ιστορίες που επιβεβαιώνουν πως το τέλος εποχής έχει φτάσει προ πολλού.

Απόψε ήταν η Παρί δίχως Νεϊμάρ και Ντι Μαρία: Το 1-0 το έκανε 1-4.

Πριν από ένα μήνα ήταν η Μπιλμπάο στον τελικό του Σούπερ Καπ: Το 2-1 το έκανε 2-3.

Τον Δεκέμβρη ήταν η Γιουβέντους και ο «άσπονδος» φίλος του, ο Κριστιάνο που έφυγε από τη Μαδρίτη και ξανάνιωσε: 0-3.

Τέλη Οκτώβρη πέρασε σαν τρένο και η Ρέαλ: 1-3

Και όλα αυτά έπειτα από τον Αύγουστο του 8-2 από τη Μπάγερν. Από το υπέρτατο σοκ που θεωρητικά έγινε η αφετηρία για την επανεκκίνηση.

Δεν αξίζει όλο αυτό στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του 21ου αιώνα.

Δεν του αξίζουν πειράματα με προπονητή σαν τον Ρόναλντ Κούμαν που απόψε στο φινάλε είχε την αυτοκτονική έμπνευση να στείλει σε ρόλο στόπερ τον Ντε Γιόνγκ.

Το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα που έγινε συνώνυμο της χαράς στην εποχή του Πεπ, είναι πλέον το «χαϊδευτικό» της θλίψης.

Ξεπερασμένο. Ανιαρό. Σχεδόν αφελές. Μιας άλλης εποχής.

Ο Μέσι τον Ιούνιο κλείνει τα 34. Φεύγοντας θα βρει κίνητρο να παίξει 2 ίσως και 3 σεζόν ακόμη. Θα βρει κέφι. Και σίγουρα έναν καλύτερο επίλογο από εκείνον που του δείχνει το ποδόσφαιρο ότι τον περιμένει στη Βαρκελώνη.

Ίσως είναι το Παρίσι. Ίσως το Μιλάνο όπου η οικογένεια του έχει στήσει το «οικονομικό κέντρο» των επιχειρήσεων. Ίσως η ζεστή αγκαλιά του Πεπ στο παγωμένο Μάντσεστερ.

Δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Αυτό που επιβάλλεται είναι να φτιάξει τις βαλίτσες του. Η δική του Μπαρτσελόνα δεν είναι πια στον χάρτη.