Η απόφαση του Εφετείου για τον Βαγγέλη Μαρινάκη και η αναδιάταξη του σκηνικού

Η (αναμενόμενη έως βέβαιη) απόφαση του Β΄ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών με την οποία αθωώθηκαν ομόφωνα οι είκοσι οχτώ ( 28 ) κατηγορούμενοι ( δηλαδή, δια την ακρίβειαν των λεγομένων ο κ. Μαρινάκης και άλλοι 27) δεν ξεφτίλισε μόνο την μεγαλύτερη σκευωρία από καταβολής του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: αναδιάταξε το σκηνικό που επικράτησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία εφτά, τουλάχιστον, χρόνια, δηλαδή από το 2013 οπότε και ξεκίνησε η περιβόητη έρευνα του κ. Κορέα, η οποία στη συνέχεια διευρύνθηκε το 2014 και κατέληξε στο γνωστό βούλευμα, με το οποίο δικάστηκαν οι κατηγορούμενοι και αθωώθηκαν άπαντες.

Στο σκηνικό αυτό ο Ολυμπιακός ( στο πρόσωπο του κ. Μαρινάκη κυρίως) ζούσε σε ακραίες συνθήκες καθημερινής, σκληρής και ανελέητης πίεσης, την οποία ασκούσε ένα συγκεκριμένο σύστημα από επιχειρηματίες του χώρου του ποδοσφαίρου, ομάδες, δημοσιογραφικούς εργολάβους με την περίεργη συνδρομή μερίδας της δικαιοσύνης, οι ενέργειες και οι αποφάσεις της οποίας προκαλούσαν δεύτερες σκέψεις και οι εμμονές της στην άσκηση διώξεων για υποθέσεις χωρίς δικαιολογητική βάση γεννούσαν κορυφαίες απορίες.

Ο κ. Μαρινάκης είχε μετατραπεί, στην εξέλιξη όλων αυτών των μυθευμάτων, σε «παρία» του αθλήματος, όσον αφορά στη δυνατότητα του να μετέχει, είτε στη διοίκηση των κεντρικών φορέων του, είτε, ακόμη σκληρότερο, στη διοίκηση της ίδιας της εταιρείας του. Ο μεγαλύτερος, κατά τεκμήριο, επιχειρηματίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε, λόγω δικαστικής απόφασης, το δικαίωμα να διοικεί το μαγαζί του. Μάλιστα, λίγο έλειψε, να αναγκαστεί να εκχωρήσει και το πακέτο των μετοχών του, όπως κάποιοι σκληρά προσπάθησαν να πετύχουν, αλλά ευτυχώς κρίθηκε παρανοϊκή μια ανάλογη προοπτική και εγκαταλείφθηκε δικαστικά.

Το ιστορικό παράδοξο όλης αυτής της εφταετίας είναι ότι ο κ. Μαρινάκης, σε καθεστώς δικαστικού διωγμού στο εσωτερικό, κέρδιζε δικαστικές νίκες στο εξωτερικό, σε κεντρικά ποδοσφαιρικά όργανα ( UEFA, C.A.S.), οι αποφάσεις των οποίων διακωμωδούσαν την λογική των εν Ελλάδι δικαστών και διεκτραγωδούσαν την αποδεικτή βάση των δήθεν παραβάσεων του ελληνικού νόμου, πλην όμως οι αποφάσεις αυτές ποτέ δεν εκτιμήθηκαν από την εγχώρια δικαιοσύνη στο βαθμό που επέβαλε η αυθεντικότητα της κρίσης των οργάνων που τις έλαβαν.

Είναι πασίγνωστη, η σθεναρή στάση της Διεύθυνσης Διασυλλογικών Διοργανώσεων της UEFA και του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Λωζάνης ( C.A.S.) στις καταγγελίες της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και του κ. Αλαφούζου ήδη από τον Αύγουστο του 2015 σχετικά με τη νομιμότητα της συμμετοχής του Ολυμπιακού στο UEFA Champions League, στάση που επιβεβαιώθηκε και όλες τις επόμενες περιόδους που ο Ολυμπιακός έπαιρνε μέρος στις διοργανώσεις της UEFA.

Είναι, σήμερα που όλα τελείωσαν, αστείο, αλλά συνέβη και έχει καταγραφεί να διακωμωδούν το CAS και η UEFA με τις αποφάσεις τους, ήδη από το 2015, την ελληνική εκδοχή της έννοιας των «στημένων αγώνων ή του επηρεασμού των διαιτητών» και να χαρακτηρίζουν τις ελληνικές ανακριτικές αρχές ότι ζήλεψαν τη δόξα των παρατηρητών διαιτησίας κι εδώ, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας κανείς να μην συγκινείται, κανείς να μην αναρωτιέται αν κάπου έχει γίνει λάθος, που θα καταλήξει σε ένα πρωτοφανές ρεζιλίκι της δικογραφίας, η οποία ήταν όλη στον αέρα.

Έτσι και κατέληξε. Σε ένα τρομακτικό φιάσκο, το οποίο ανατίναξε με την στάση της στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας και την απόφαση της η κανονική δικαιοσύνη στο πρόσωπο της κας Αριστέας Τσαμαδιά των άλλων δύο μελών της σύνθεσης του Εφετείου Αθηνών, που είδαν από το ξεκίνημα της δίκης και επιβεβαίωσαν πολύ σύντομα από τις δήθεν καταθέσεις των δήθεν μαρτύρων ( με την πολύτιμη συνδρομή των συνηγόρων υπεράσπισης)  με τι είχαν να κάνουν κι αρνήθηκαν να συνεχίσουν να εξαντλούν το κύρος της δικαιοσύνης σε μια σκευωρία χωρίς προηγούμενο.

Ο κ. Μαρινάκης από χθες στις εννιά και κάτι ψιλά το πρωί είναι ελεύθερος να διεκδικήσει (εάν το επιθυμεί) την εκπροσώπηση του Ολυμπιακού, ως πρόεδρος του, στα επίσημα ποδοσφαιρικά φόρα, καθώς εξέλιπε κάθε λόγος αποκλεισμού του.

Είναι, δηλαδή, με τη βούλα του Εφετείου ελεύθερος ο ίδιος προσωπικά να διαχειρίζεται το «μαγαζί του», να υπογράφει για την εταιρεία του, να εκτελεί όλες τις πράξεις ενός Προέδρου μιας ανώνυμης εταιρείας.

Τι άλλο είναι; Ισότιμος διοικητικά με τους υπόλοιπους προέδρους των ΠΑΕ της Super League ( δεν μιλάμε για ιδιοκτήτες, γιατί εκεί δεν έχει αντίπαλο) και επίσημος συνομιλητής της κυβέρνησης και της πολιτείας, χωρίς να χρειάζεται να ανακαλύπτονται ερμηνείες για να έχει νόμιμη δημόσια παρουσία στις διεργασίες για το άθλημα σε μια περίοδο που προβλέπονται μεγάλες αλλαγές.

Είναι, τέλος, απολύτως δικαιωμένος απέναντι στη διεθνή εικόνα του, την οποία δεκάδες φορές δημοσιογραφικοί εργολάβοι επιχείρησαν να την αμαυρώσουν ερμηνεύοντας οι ίδιοι, όπως συνέφερε στα αφεντικά τους, τις εξελίξεις στις δικαστικές υποθέσεις με αντικείμενο το ποδόσφαιρο.

Αυτός, ο νέος Μαρινάκης είναι, πλέον, ο άνθρωπος που οδηγεί ( που θα οδηγήσει) , στην ουσία και όχι με επισκέψεις στον κ. Κλάτενμπεργκ, το ελληνικό ποδόσφαιρο στην επόμενη μέρα με όχημα τη μεγαλύτερη ελληνική ομάδα, τον Ολυμπιακό. Θέλετε κι ένα ακόμη; Είναι ο ίδιος που μετέχει σε όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο εκτός συνόρων, στο μέλλον που ετοιμάζεται ήδη, για τα οποία μπορεί να συνδιαλέγεται και να συνομιλεί με τους υπεύθυνους που κινούν τα νήματα και σχεδιάζουν ένα υπέρ – πρωτάθλημα (με ή χωρίς τις ευλογίες της UEFA).

Αυτόν τον Μαρινάκη είχαν δίκιο να τον φοβούνται οι απέναντι. Τώρα θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουν χωρίς την ασφάλεια που τους προσέφεραν οι δικαστικοί περιορισμοί. Και δεν μιλάω για αγωγές αποζημίωσης…