O Σωκράτης, το κίτρινο κλάμα και ο Ολυμπιακός

Είναι ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος στα 32του χρόνια «ένας προδότης, ένας αποστάτης, ένας ξεπουλημένος, που εγκατέλειψε άσπλαχνα την «Αγιά Σοφιά με τα σαρανταπέντε σήμαντρα και τους εξήντα δεσποτάδες» για χάρη του Μαρινάκη και των εκατομμυρίων ενός συμβολαίου με τον Ολυμπιακό;

Πλημμύρισε το διαδίκτυο από πικρόχολες αναφορές πονεμένων οπαδών της ΑΕΚ, οι οποίοι, με τη συνεπικουρία των συμμάχων του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού, κλαίνε με μαύρο δάκρυ, ως προδομένες άσπλαχνα γκόμενες, για μια τόσο απλή, τόσο κοινή, τόσο επαγγελματική απόφαση ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, που μετράει, για να επιλέξει, πολύ περισσότερες παραμέτρους σε μια πρόταση από ένα απλό (μικρότερο ή μεγαλύτερο) ποσό.

Ο Σωκράτης δεν είναι Ντέμης (κυριαρχεί στα social mediaη σύγκριση, επειδή βολεύει το αφήγημα του «προδότη»), ποτέ δεν ήταν, ούτε πρόκειται να γίνει. Δεν είναι ζήτημα αν είναι «καλύτερος ή χειρότερος» από τον Ντέμη. Είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικός! Ο λόγος είναι απλός: Ο Σωκράτης πέρασε τα περισσότερα χρόνια της επαγγελματική του ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα και τις εγγενείς παθογένειες που περιγράφουν την ποδοσφαιρική της πραγματικότητα. Ο Ντέμης έμεινε «νεοέλληνας» και έτσι τελείωσε την καριέρα του, καλώς έπραξε από την ώρα που αυτό επέλεξε και του άρεσε να κάνει.

Καλώς ή κακώς η συμμετοχή του Σωκράτη σε κορυφαία πρωταθλήματα με ισχυρές ομάδες του επέτρεψε να διαμορφώσει ένα άλλο χαρακτήρα, να εξευρωπαίσει, όπως λέμε, τη σκέψη του, να εγκαταλείψει τις νεοελληνικές ψυχοπαθολογίες για την «ομαδάρα, τους οπαδούς της και την προεδράρα της» και να αποφασίζει ή να συζητάει απλώς με ομάδες που καλύπτουν μια ευρύτερη γκάμα προϋποθέσεων από ένα απλό, καλοπληρωμένο συμβόλαιο και δυο –τρεις συμβολισμούς από εκείνους της νεοελληνικής ποδοσφαιρικής ταυτότητας που μπερδεύει, επειδή συμφέρει, τη θρησκοληψία με τον τζόγο, χωρίς καμία ουσιαστική αξία.

Κακά τα ψέματα: ο Ολυμπιακός είναι, στην Ελλάδα, η μόνη ομάδα με την οποία ο Σωκράτης εμφανίζεται να έχει ένα συγχρωτισμό, μια ταύτιση, μια ορατή σχέση, επειδή είναι, στην ουσία, μια ευρωπαϊκή ομάδα εγκλωβισμένη στην νεοελληνική κακομοιριά.

Δεν είναι κακό να το παραδέχεται κανείς όσο και αν οπαδικά δείχνει να πονάει. Συμβαίνει, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα και κάθε απόπειρα να την αρνηθεί κάποιος, ακόμη και ο φανατικότερος αντίπαλος, καταλήγει σε μια κωμωδία από εκείνες που συντηρούν και αναπαράγουν την νεοελληνική κακομοιριά.

Με άλλα λόγια είτε αρέσει, είτε όχι (συμβαίνουν αυτά στον ανταγωνισμό) ο Ολυμπιακός είναι, μόνο για το 2020, η 28η ομάδα στον πλανήτη σε αξία και προοπτικές, άρα, εξ αντικειμένου, η μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει τις επιλογές ενός ποδοσφαιριστή που έζησε το επίπεδο κορυφαίων ομάδων κι έμαθε να παίζει μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Δηλαδή, για νάχουμε καλό ρώτημα με ποιον θα έπρεπε να συνομιλήσει ο Σωκράτης; Με τον εκατοστό εικοστό πέμπτο;

Ο Σωκράτης είναι ακριβώς αυτός ο τύπος του ποδοσφαιριστή. Όσο και αν ξενίζει πολλούς έχει κατακτήσει εκείνη την επαγγελματική (την απαραίτητη όμως) ψυχρότητα που του διασφαλίζει ορθή κρίση και ασφαλή, σχετικά, εκτίμηση των δεδομένων κάθε πρότασης που κατατίθεται για συνεργασία. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που πλησιάζει, περισσότερο από κάθε άλλη στην Ελλάδα, τα στάνταρ που ο διεθνής στόπερ έχει κατακτήσει με την καριέρα του, άρα επιδιώκει να βρει σε κάθε νέα συνεργασία του.

Γενναιότητα χρειάζεται για να αντιληφθεί κάποιος τα μεγέθη και τις ιδιαιτερότητες και να αποδεχθεί ότι για τον Σωκράτη η επιλογή του Ολυμπιακού είναι μονόδρομος από την ώρα που επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εντάξει, είναι δύσκολη η διαδικασία αποδοχής της πρωτοκαθεδρίας του «άλλου», του «κακού», του «απέναντι», αλλά αυτή η μόνιμη άρνηση και η ανάγκη να δικαιολογηθεί, με επίσημη ανακοίνωση παρακαλώ, η απόρριψη δεν βοηθάει κανένα να βελτιωθεί, αντίθετα παγιώνει την κακομοιριά και την παρακμή.

Δεν φταίει ο Ολυμπιακός, που έχει γίνει ικανός και ισχυρός συνομιλητής ποδοσφαιριστών όπως ο Σωκράτης και μπορεί να παίζει στο πεδίο των επιλογών του όπως άλλες, ισχυρές ευρωπαϊκές ομάδες. Οι ερυθρόλευκοι υπηρετούν με όση πιστότητα μπορούν ένα πλάνο που έχουν επιλέξει για την ομάδα τους και απολαμβάνουν, όταν έρχεται η ώρα, «τα καλά και συμφέροντα» που προκύπτουν από την εξέλιξη που έχουν σημειώσει.

Η συμφωνία με ένα ποδοσφαιριστή όπως ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος είναι ακριβώς στο πλαίσιο αυτό, ενισχύει την δημόσια εικόνα της ομάδας και βελτιώνει σημαντικά την, έτσι ή αλλιώς, δεδομένη δυναμική της.

Τα υπόλοιπα είναι για να διαβάζουν τις επίσημες ανακοινώσεις τα καφενεία της χώρας, για το πανηγύρι των social media, για τους πικραμένους και τους χαρούμενους για τους αποπάνω και τους αποκάτω, για όλους , τελικά αυτούς τους χαζοχαρούμενους διαχωρισμούς που κυριαρχούν μεταξύ των οπαδών, αλλά είναι τόσο σημαντικοί για την ψυχολογία του όχλου και το παιχνίδι της επικοινωνίας.

Υ.Γ. Όλα τα άλλα που γράφονται και λέγονται για τη αξία του ή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ή τις δυνατότητες που έχει να προσφέρει υπάρχει προπονητής που πληρώνεται για να τα αξιολογεί και να τα διαχειρίζεται. Με το πληκτρολόγιο στα χέρια και υποδείξεις της πολυθρόνας γραφικός γίνεσαι, όχι προπονητής …