Ο κύριος Άρης, οι σχέσεις εξουσίας και ο αθλητισμός

Η διοίκηση της Ελληνικής ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας (ΕΙΟ) έχει, σε συνέχεια των συγκλονιστικών καταγγελιών της Σοφίας Μπεκατώρου σε βάρος του Αριστείδη Αδαμόπουλου για βιασμό, μια και μόνη επιλογή.

Να οδηγηθεί, δια του προέδρου της, σε παραίτηση και στη συνέχεια το κάθε μέλος της να συμβάλλει ατομικά στη διερεύνηση της υπόθεσης (ίσως και άλλων ανάλογων), την οποία θα πρέπει να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει αθλητικά μια νέα, άφθαρτη διοίκηση, που νόμιμα θα τοποθετηθεί.

Δεν έχει άλλη οδό για την νυν διοίκηση. Κάποιες που ίσως υπήρχαν κάηκαν μετά την μνημειώδη ανακοίνωση της στην οποία ένα κακούργημα χαρακτηρίστηκε «δυσάρεστο γεγονός», αλλά και την εξαιρετικά ατυχή ανάρτηση της Γενικής Γραμματέως στο διαδίκτυο, ανεξάρτητα με το αν στη συνέχεια την απέσυρε αντιλαμβανόμενη, εκτός των άλλων, πόσο ανδροκρατούμενη και παρεξηγήσιμη μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αυτό το « επιστήμων, εργαζόμενη, σύζυγος και μάνα στα 22» με το οποίο επιχειρήθηκε να διατυπωθεί «μια απάντηση» στην καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου ήταν, στην ουσία, η απόλυτη επιβεβαίωση του κυρίαρχου μύθου για τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των φύλων, για την ανδρική υπεροχή και για τη γυναικεία κοινωνική προδιάθεση στην υπηρέτηση συγκεκριμένων ρόλων και στη θυματοποίηση. Παρέπεμπε ευθέως στην αντίληψη «τάθελε και τάπαθε» και συνιστούσε, σε δεύτερη ανάγνωση, την γυναικεία υποταγή στους αποδεκτούς κοινωνικούς ρόλους, άρα και σε αυτόν το θύματος. Ότι αποσύρθηκε γρήγορα είναι εξαιρετικά παρήγορο, ακόμη και αν υπήρξε αποτέλεσμα συμβουλών και συμβούλων.

Μαθηματικά η διοίκηση της ΕΙΟ οδεύει προς την παραίτηση. Είναι πρακτικά αδύνατο να σταθεί πλέον ή να επιχειρήσει να διοικήσει χωρίς στο σύνολο της (όσο απόμεινε) ή ξεχωριστά το κάθε μέλος της να διακινδυνεύει να θεωρηθεί (πολύ φυσιολογικά) μέρος του προβλήματος από την ώρα που αρνείται να καταστεί μέρος της λύσης.

Με άλλα λόγια είναι σχεδόν απίθανο να μπορεί η διοίκηση και καθένα μέλος ξεχωριστά να υποστηρίξει ότι τόσα χρόνια «δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν έμαθε ή δεν υποψιάστηκε από τους ψιθύρους ότι κάτι συμβαίνει» και να εμφανίζεται είκοσι χρόνια μετά να απορεί με την καταγγελία και να διατρανώνει, με την μνημειώδη ανακοίνωση που εξέδωσε πιεζόμενη, την πίστη της στις κυρίαρχες κοινωνικά λογικές υπέρ του άντρα «καπετάν γαμ@ω» απέναντι στη γυναίκα που « μπορεί και να τα ήθελε ο κ@λος της».

Μάλιστα, θα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερο ανοιχτή στις σκέψεις της και να εκτιμούσε πολιτικά ορθά το γεγονός πως η κυρία Μπεκατώρου προχώρησε στην καταγγελία της σε μια χρονική περίοδο που νομικά η υπόθεση έχει παραγραφεί ( έτσι υποστηρίζουν οι νομικοί), άρα ο καταγγελόμενος δεν απειλείται ευθέως με ποινές στερητικές της ελευθερίας του.

Αντ’ αυτού εμφανίστηκε να επιμένει στην πατροπαράδοτη νεοελληνική εκδοχή για τις «ευθύνες ενός βιασμού» και να έλκεται από την επίσης παραδοσιακή λογική « γιατί τα είπε τώρα και όχι όταν συνέβη το γεγονός;». Έκανε και στις δύο παραδοχές της λάθος και θα το «πληρώσει».

Η διοίκηση της ΕΙΟ συντάχθηκε με μια πολιτικάντικη, μια νεοελληνική αντιμετώπιση ενός κορυφαίου ζητήματος κι έχασε. Δεν κατάφερε ούτε τις εντυπώσεις να κερδίσει με ενέργειες και αποφάσεις γρήγορες και αποφασιστικές υπέρ της κάθαρσης, ώστε να νομιμοποιηθεί να διατηρηθεί εν ζωή έστω και τραυματισμένη βαρύτατα. Πλέον, θα αναγκαστεί να διαβεί την πόρτα του εισαγγελέα και θα κληθεί να «μαρτυρήσει» όχι μόνο για τον βιασμό που κατάγγειλε η κυρία Μπεκατώρου, αλλά και για άλλες «αμαρτίες», που είναι εύκολο σε ένα καθεστώς γενικευμένης κατακραυγής να αποκτήσουν ευρύτατες διαστάσεις.

Η καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου αφορά στην ουσία του μοντέλου λειτουργίας που κυριαρχεί δεκαετίες τώρα στον ελληνικό αθλητισμό και αποθεώνει την αυθεντία και την ισχύ του παράγοντα. Η μεγάλη προσφορά της είναι ότι άνοιξε μια κακοφορμισμένη πληγή στις σχέσεις ακραίας εξουσίας που διαμορφώνονται στο εσωτερικό των ομοσπονδιών και απέναντι στους αθλητές εξαιτίας και του κακόφημου (όπως το κατάντησαν) αυτοδιοίκητου του αθλητικού χώρου.

Αυτή η ψιλοπαρανοϊκή σχέση μιας δια βίου εκλογής, που οδηγεί στην ακραία υπεροψία και συντηρεί μια καθαρά εξουσιαστική δομή, με τον χώρο των αθλητών που αυτοί παράγουν το αθλητικό θέαμα και οι παράγοντες το εισπράττουν ( με ό,τι σημαίνει ο όρος) είναι που γεννάει τον κάθε κ. Άρη και του εμπεδώνει την αίσθηση πως μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει με το κορμί ή την ψυχή της κάθε Σοφίας, επειδή μπορεί να απειλήσει τον έρωτά της για το άθλημα ή την καριέρα της με μια, αναιτιολόγητη μάλιστα, απόφαση του, την οποία θα επιβεβαιώσουν οι κολλητοί του στη διοίκηση. Περί αυτού πρόκειται.

Ο «κύριος Άρης» είναι νομικά, θεσμικά, αθλητικά κυρίαρχος, σχεδόν απόλυτος άρχοντας, περίπου ανεξέλεγκτος, άρα ικανός για ο,τιδήποτε μπορεί να επιβεβαιώσει και να την εξουσία του και να την αναπαράγει. Ε, τι να κάνουμε τώρα, κάποιες φορές ξεχνιέται και του αρέσουν οι αθλήτριες…

Η κατάσταση αυτή είναι εξαιρετικά σύνθετη και εμπεδωμένη στη νοοτροπία της διοίκησης του αθλητισμού δεκαετίες τώρα και δεν αντιμετωπίζεται μόνο με καταστατικές τροποποιήσεις για την συμμετοχή εκπροσώπων των αθλητών στις διοικήσεις. Χρειάζεται περισσότερες και σκληρότερες παρεμβάσεις που θα αγγίξουν τον σκληρό πυρήνα του αθλητικού αυτοδιοίκητου και θα περιορίσουν σε νομικά και κοινωνικά αποδεκτά όρια την απόλυτη εξουσία των Ομοσπονδιαρχών και των κολαούζων τους. Χρειάζεται θεσμοθετημένος, συνεχής και σκληρός έλεγχος.

Τόσο απλά …