Τα παραμύθια ενός Ολυμπιακάκια με κρίση

Ο κ. Σταύρος Ψαρρόπουλος είναι νυν μέλος ( από τα ηγετικά) της Εκτελεστικής Επιτροπής της χειρότερης Ε.Π.Ο. όλων των εποχών και υποψήφιος πρόεδρος της για την νέα τετραετία. Σύμφωνα με τον ίδιο την υποψηφιότητα του στηρίζουν σαρανταπέντε (45) μάστοροι ( δηλαδή Ενώσεις ) κι ο Γιαννάκης ( έχει γούστο τώρα να αναρωτιέστε ποιος είναι ο Γιαννάκης και τι είδους σχέση τον συνδέει με τον Ψαρρόπουλο!), που κάνει για εξήντα μαθητάδες!!!

Ως εδώ όλα καλά, αν θέλουν οι Ενώσεις να εκλέξουν πρόεδρο τον κ. Ψαρρόπουλο με γειά τους με χαρά τους, αυτές θα τον λουστούν!

Τι άλλο είναι ο κ. Ψαρρόπουλος; Επιλογή για τη θέση του προέδρου της Ε.Π.Ο. της ΑΕΚ, δηλαδή του κ. Μελισσανίδη, στον οποίο ανήκει «το δικαίωμα επιλογής», που του παραχώρησε η συμμαχία των δυνάμεων της εξυγίανσης (και κάτι αθεώρητες Κάρτες Υγείας 12 ποδοσφαιριστών του Π.Α.Ο.Κ. το καλοκαίρι που πέρασε) ήδη από το 2016, όταν «υπογράφτηκε» η διαβόητη συμφωνία με τον κ. Ιβάν Σαββίδη στην οποία προσχώρησε ως κολαούζος ο κ. Αλαφούζος.

Φτάνουν όλα αυτά για να εκλεγεί Πρόεδρος της Ε.Π.Ο. ο κ. Ψαρρόπουλος; Φτάνουν και περισσεύουν.

Γιατί, τότε, δεν τον ικανοποιούν και ο εν λόγω συνταξιούχος δάσκαλος, περιφερόμενος της προσκολλήσεως στη Νέα Δημοκρατία και περιστασιακά κυβερνητικός παράγων στη Λέσβο συνεχίζει απτόητος (και πιθανόν αήττητος) να «κωλοτρίβεται» γύρω από τον Ολυμπιακό;

Μια πρώτη εξήγηση είναι πως ο κ. Ψαρρόπουλος είναι «ολυμπιακάκιας», όπως ο ίδιος συνεχίζει να δηλώνει. Είναι, δηλαδή, ένα είδος φιλάθλου ή οπαδού του Ολυμπιακού που χαρακτηρίζεται από ένα διαρκές «κωλοπέτσωμα» στη σχέση του με «την ομάδα της καρδιάς του», ένα καθημερινό συμφεροντολογικό αλισβερίσι ( να μπούμε σε λεπτομέρειες;) και μια πολύ εύκολη μετάνοια όταν συλλαμβάνεται με τη γίδα στην πλάτη να επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση « αλλού τρως και πίνεις και αλλού πας και το δίνεις» ( ξαναρωτάω, να μπούμε σε λεπτομέρειες;).

Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι ο κύριος κυρ Σταύρος είναι «ολυμπιακός, αλλά με κρίση». Όχι, δεν είναι ο ίδιος σε κρίση. Με κρίση, δηλαδή με κριτικό πνεύμα προσεγγίζει τις εξελίξεις στην ομάδα και όποτε η κρίση του είναι αρνητική την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για άλλες ποδοσφαιρικές πολιτείες με μια ειδική προτίμηση στις κιτρινόμαυρες (με ολίγη από ασπρόμαυρο και μερικές πράσινες ρίγες).

Βλέπετε, η κρίση για τον κ. Ψαρρόπουλο είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και σε αυτή επάνω βασίζεται η πορεία του όλη, άρα όταν η κρίση του για όσα συμβαίνουν στον Ολυμπιακό είναι αντίθετη με την κυρίαρχη, τότε αποδεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που γεννάει η ιδιότητα του «ολυμπιακάκια», διότι «καλή και άγια η ομάδα, αλλά εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν αδέρφια»…

Θα προτιμήσω μια τρίτη εξήγηση, με έντονο το στοιχείο της ψυχοπαθολογίας, αλλά θεωρώ ότι είναι η αυθεντικότερη.

Ο κ. Ψαρρόπουλος δεν είναι ούτε «ολυμπιακάκιας», ούτε «Ολυμπιακός με κρίση». Αυτές είναι γραφικότητες, που δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική σε ένα χώρο που όλοι γνωρίζουν όλους από την καλή κι από την ανάποδη ( ρωτάω για τρίτη φορά, να μπούμε σε λεπτομέρειες;).

Ο κύριος κυρ Σταύρος πάσχει από καθολικό «μαρινακισμό». Λατρεύει να μισεί τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ειδικά την εξουσία που αυτός αποπνέει και μισεί που τον λατρεύει τόσο παθιασμένα, σε σημείο να επηρεάζεται η κρίση του για τον Ολυμπιακό. Είναι τόσο «παθιασμένη» εκ μέρους του αυτή η σχέση που μισεί ακόμη και να αναφέρει το όνομα του κ. Μαρινάκη.

Διατρανώνει τη, δήθεν, σχέση του με τον Ολυμπιακό με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει, όπως βαθύτατα επιθυμεί, τον κ. Μαρινάκη να συνομιλήσει, έστω και δι’ αντιπροσώπου, μαζί του. Να τον αναγνωρίσει. Αναζητεί εναγωνίως τρόπο να βρεθεί απέναντι στον ιδιοκτήτη «της ομάδας της καρδιάς του» για να υποβάλλει ενδόμυχα τα σέβη του, να ανακουφιστεί με ένα χτύπημα στην πλάτη και να στεγνώσουν τα δάκρυα του για κάποια προδοσία που σε ένα απώτερο παρελθόν επεφύλαξε.

Στην ουσία ψάχνει ένα τρόπο να ζητήσει ταπεινά ( είναι κι οι μέρες τέτοιες) συγνώμη που οι προσωπικές του αδυναμίες δεν του επέτρεψαν να αποδείξει πόσο «ολυμπιακός» είναι.

Ο κύριος κυρ Σταύρος είναι ένας ποδοσφαιρικός άσωτος υιός που αναζητά την στοργή του ποδοσφαιρικού πατέρα του, έτοιμος να γονατίσει μπροστά του και να απολογηθεί με πόνο ψυχής για «τες κρυφές ηδονές» που τον πλάνεψαν και τον κατάντησαν κολαούζο του Θωμά και παρατρεχάμενο του Γιαννάκη.

Κι επειδή από την πλευρά του κ. Μαρινάκη «ούτε φωνή, ούτε ακρόαση», δηλαδή γενικό απαγορευτικό, ο κύριος κυρ Σταύρος καταλήγει απελπισμένος στη μόνη επιλογή που διαθέτει. Να υπηρετήσει με όλες τις δυνάμεις του τους αντιπάλους της ομάδας της καρδιάς του για να αποδείξει πόσο ικανός είναι να εξυπηρετεί συμφέροντα και να κάνει τον Μαρινάκη να καταλάβει τι είχε και τι έχασε, την ίδια ώρα που κραυγάζει την διαταραχή του μη αντέχοντας την απόρριψη.

Κλασσική ψυχοπαθολογία, σχεδόν διπολική διαταραχή ποδοσφαιρικής ταυτότητας, αλλά συμβαίνει κι εξηγεί τα πάντα, ακόμη και την τάση του κ. Ψαρρόπουλου να «κωλοτρίβεται» γύρω από τον Ολυμπιακό, χωρίς να τολμάει να αναφέρει το όνομα του ιδιοκτήτη του. Παράνοια!!!

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

Κατά τα άλλα ευτυχές το 2021!!!