Μήπως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο;

Παρακολουθώ με πολύ προσοχή τον «τζόγο» που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα γύρω από μια «κοινή υποψηφιότητα για τη θέση του προέδρου της Ε.Π.Ο.» με τις προβλέψεις όλες να συγκλίνουν στο πρόσωπο του Θόδωρου Ζαγοράκη.

Το βασικό σενάριο έχει, περίπου, ως εξής: Η πρόταση για τον Ζαγοράκη ανήκει στην κυβέρνηση, δηλαδή στο Μέγαρο Μαξίμου, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και το θέμα το χειρίζεται ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού. Στην υποψηφιότητα συμφωνούν, εκόντες – άκοντες, όλοι (με τις γνωστές ταρζανιές του κ. Μελισσανίδη, που κάτι θέλει και κάτι θα πάρει στο τέλος). Οι συζητήσεις έχουν μεταφερθεί στο πως προσδιορίζεται «η κοινή επιλογή» στις θέσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής και στα διοικητικά στελέχη της Ομοσπονδίας. Στο τέλος, άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο, όλοι θα συμφωνήσουν σε όλα».

Επιπλέον του βασικού σεναρίου αναφέρεται πως, σε υλοποίηση των προβλέψεων της Ολιστικής Μελέτης FIFA/UEFA « η συμφωνία είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ εφικτή, καθώς μεγάλο μέρος της εξουσίας της Ε.Π.Ο. που αφορά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μεταφέρεται στην προβλεπόμενη Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου, άρα εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της Εκτελεστικής Επιτροπής, συνεπώς η αξία των ισορροπιών σε αυτή μειώνεται δραματικά».

Αφήνω στην άκρη τις «κατευθυνόμενες» διαπιστώσεις για την σύσταση, τη συγκρότηση και τις αρμοδιότητες της Επιτροπής Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου ( είναι περίπου γνωστό από πού προέρχονται και τι επιχειρούν να εξυπηρετήσουν) κι αναρωτιέμαι: σε όλο αυτό τον εκλογικό «τζόγο» που αναπτύσσεται τον Θόδωρο Ζαγοράκη τον ρώτησε κανένας;

Δηλαδή, σήκωσε κάποιος ένα τηλέφωνο και μπήκε στον κόπο να μιλήσει με τον βασικό πρωταγωνιστή του σεναρίου, να ζητήσει να μάθει τι ακριβώς σκέφτεται ο ίδιος, τι θέλει, τι δεν θέλει, τι είναι διατεθειμένος να συζητήσει και τι απορρίπτει εξαρχής και χωρίς δεύτερη σκέψη;

Να αφουγκραστεί, στο κάτω-κάτω, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του εμβληματικού αρχηγού της πρωταθλήτριας Ευρώπης 2004, σχετικά με την Ε.Π.Ο., με το ρόλο της, τις αρμοδιότητες της, τις προοπτικές της, τις εξασφαλίσεις της για να περάσει στην επιδιωκόμενη (υποτίθεται) από όλους επόμενη μέρα;

Δημοσίως, κάτι ανάλογο δεν έχει προκύψει. Δεν υπάρχουν πουθενά καταγεγραμμένες οι απόψεις του ανεξάρτητου (;) ευρωβουλευτή και, κατά τεκμήριο, κοινά αποδεκτού υποψήφιου προέδρου της Ε.Π.Ο. για όσα αναφέρονται, διαρρέονται ή υπονοούνται γύρω από το πρόσωπο του. Όλες οι σχετικές αναφορές προκύπτουν από πληροφορίες, διαρροές, εκτιμήσεις που, συνήθως, μετατρέπουν την επιθυμία ή την άρνηση σε πραγματικότητα κι αυτός τον οποίο αφορούν το μαθαίνει τελευταίος.

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης έχει, πλέον, εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που όλη η Ελλάδα ήξερε όταν η εθνική ομάδα κατακτούσε, με αυτόν αρχηγό, το Euro 2004 και πραγματοποιούσε τον μεγαλύτερο άθλο όλων των εποχών στον παγκόσμιο αθλητισμό, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Ότι ο Θόδωρος Ζαγοράκης ήταν ο αναμφισβήτητος αρχηγός εκείνης της τεράστιας «παλιοπαρέας» που έφερε τα κάτω πάνω, ότι λειτουργούσε ως σταθερός και μόνιμος ενοποιητικός κρίκος, ότι κουλάντριζε μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες είναι γεγονός μεν, παρελθόν δε.

Σήμερα, ο Ζαγοράκης είναι όλα εκείνα που οι Έλληνες γνώρισαν αλλά και άλλα, πολλά περισσότερα. 

Είναι εκλεγμένος δυο φορές ευρωβουλευτής ( τη δεύτερη με περισσότερους ψήφους από την πρώτη), είναι πετυχημένος (όσο και αν ακούγεται κάπως) πρόεδρος του Π.Α.Ο.Κ. και βασικός δημιουργός μιας πολύ καλής ομάδας, είναι σε μόνιμη, σχεδόν, εγκατάσταση στις Βρυξέλλες και, τέλος, δεν φαίνεται (τουλάχιστον δεν έχει δημοσιοποιηθεί) να είναι έτοιμος να μπει σε μια κουβέντα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, την Ε.Π.Ο. και τη διοίκηση του αθλήματος με τους όρους που σήμερα επικρατούν «στο μαγαζί». Ότι μπορεί να το διοικήσει δεν συζητείται.

Δεν γνωρίζω τι θα πράξει αν κληθεί να συζητήσει, αν του κοινοποιηθεί το προτεινόμενο σχέδιο σωτηρίας της Ομοσπονδίας, δηλαδή του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν ξέρω τι λέει για την περιβόητη Ολιστική Μελέτη και αν συμφωνεί να βάλει το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη αποδεχόμενος μια κοινή πρόταση κυβέρνησης και Big 4, ως «γουρούνι στο σακί», χωρίς, δηλαδή, να ξέρει τι αγοράζει και σε ποια τιμή.

Για όλα αυτά που υποτίθεται πως συζητούνται ή συμφωνούνται στο πρόσωπο του και για λογαριασμό του θα ακούσουμε κάποια στιγμή τον ίδιο να τοποθετείται; Του έχει αφαιρεθεί με κάποιο  μαγικό τρόπο το δικαίωμα να διαφωνήσει και να καθίσει στ’ αυγά του στις Βρυξέλλες χωρίς να αποδεχθεί όλα αυτά που ετοιμάζονται να γίνουν γ’ αυτόν, χωρίς αυτόν;

Απορίες εκφράζω, που μπορεί και να μην έχουν νόημα και να έχουν απαντηθεί «εσωτερικά», αλλά δημοσίως αντέχουν και συνεχίζουν να απασχολούν κόσμο. Μήπως, όμως, κάποια στιγμή χρειάζεται, σε όλο αυτό το πανηγύρι, να μάθει η ποδοσφαιρική οικογένεια τι στο καλό λέει κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, που, αν ευοδωθεί ο σχεδιασμός, θα αναλάβει να λειτουργήσει το μαγαζί για τα επόμενα τέσσερα, τουλάχιστον, χρόνια;

Πως ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του σε όλα αυτά που σχεδιάζονται και προβλέπεται να υλοποιηθούν τις επόμενες μέρες ή μήνες; Σκοπεύει κανείς από τους διαμορφωτές των εξελίξεων να τον ρωτήσει και να μάθουμε κι εμείς τις απαντήσεις του;

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

Πάσα απάντηση δεκτή (δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς….)