Μια πόλη, μια ομάδα, ένας ολιγάρχης…

Δεν διάγει τις καλύτερες μέρες του ο Ιβάν Σαββίδης, για την ακρίβεια περνάει δύσκολα και, όπως οι οιωνοί προβλέπουν, θα περάσει δυσκολότερα. Η απομόνωση στη ντάτσα έξω από το Ροστόφ, για λόγους που κανένας δεν γνωρίζει επακριβώς (αλλά θρυλούνται ως σενάριο αμερικάνικης σειράς), και η αποτυχημένη απόπειρα να διοικήσει εκ του μακρόθεν με τηλεδιασκέψεις και ταχυδρομικά περιστέρια το μεγαλύτερο απόκτημα του στην Ελλάδα, τον Π.Α.Ο.Κ. έχουν οδηγήσει την κατάσταση στον Δικέφαλο στα όρια της νευρικής κρίσης.

Οι γκάφες διαδέχονται η μια την άλλη και προκαλούν σημαντικές ρωγμές στο οικοδόμημα που ο κ. Σαββίδης εργάζεται για να διαμορφώσει στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, δείγμα ότι οι «αντιπρόσωποι» που άφησε πίσω του για να τσουλήσουν το μαγαζί αποδείχθηκαν ελάχιστοι και ανεπαρκείς σε βαθμό κακουργήματος.

Την ίδια ώρα προκύπτουν καθημερινά ολοένα και περισσότερες εκδηλώσεις αντίστασης στον εισαγόμενο «σαββιδισμό» από τα τμήματα και τις περιοχές της πόλης και της ευρύτερης περιοχής που δεν αποδέχθηκαν ποτέ τη μοίρα του υποτακτικού. Πλέον, είναι σε θέση να αντιδρούν και να απαντούν στις χιλιάδες προκλήσεις των κάθε είδους ευεργετηθέντων από την ολιγαρχική διοίκηση του «Μακεδονία Παλλάς». Οι εποχές που όλα τάσκιαζε η φοβέρα στη Θεσσαλονίκη παρήλθαν.

Ο κ. Σαββίδης αντιμετωπίζει ορατό τον κίνδυνο να δει να απομειώνεται η κυριαρχία που με τόσο κόπο φιλοτέχνησε στη Θεσσαλονίκη και για την εγκαθίδρυση της οποίας συνεργάστηκε στενά με όλους, σχεδόν, τους θεσμικούς φορείς της πόλης αναπτύσσοντας μαζί τους σχέσεις εξάρτησης που περνάνε μέσα από διάφορες περίεργες διασυνδέσεις με κάθε μορφή κρατικής εξουσίας.

Η αρχική εικόνα ενός Ιβάν Σαββίδη που πουλάει ντούρο «μακεδονισμό» απέναντι στο «κράτος των Αθηνών» και, ταυτόχρονα, διαθέτει το κατάλληλο εργαλείο, δηλαδή το χρήμα, για να αντισταθεί στους «χαμουτζήδες» εισπράχθηκε από το λούμπεν στοιχείο της Θεσσαλονίκης ως εκ Θεού ευεργεσία. Επιτέλους, οι προσευχές τους εισακούστηκαν και εμφανίστηκε στα δικά τους μέρη ένας «Μεσσίας», έστω και από την πρώην πατρίδα του υπαρκτού σοσιαλισμού, για να ξεκινήσει η επανάσταση και να αποκατασταθούν οι αδικίες δεκαετιών ( ποιες είναι αυτές ακόμη αναζητείται).

Ότι οι πρώτοι που συμπορεύτηκαν με τον εκ Ρωσίας ελληνογενή ολιγάρχη ήταν οι γνωστοί επαγγελματίες «μακεδονομάχοι» της περιοχής είναι φυσιολογικό. Ο Σαββίδης ζητούσε ένα μύθο για να τον χρησιμοποιήσει ως όχημα για την εγκατάσταση του στη Θεσσαλονίκη, οι «μακεδονομάχοι» καριέρας τον είχαν έτοιμο από δεκαετίες κι ο Π.Α.Ο.Κ., το καμάρι του πληθυσμού της δυτικής περιοχής της πόλης, ήταν το απόλυτο εργαλείο. Η ομάδα είχε περιέλθει στην απόλυτη ένδεια. Φτώχεια, δυστυχία, διοικητική ανυπαρξία, χρέη παντού και συνεχείς κυβερνητικές ενέσεις συντηρούσαν στη ζωή ένα μύθο. Ο Ιβάν δήλωσε «ΠΑΟΚτζής», επειδή αυτό έπρεπε να δηλώσει. Αν το όχημα για την επικυριαρχία του στην πόλη ήταν ο Άρης θα δήλωνε «Αρειανός» και ούτω καθ΄εξής… Παιχνίδι να γίνεται, συμμαχίες να προκύπτουν κι η εξουσία του να αγκυρώνεται στον κορμό της πόλης και της περιοχής, επειδή οι πραγματικοί σχεδιασμοί δεν αφορούν ούτε τον Π.Α.Ο.Κ., ούτε το ποδόσφαιρο.

Στην καριέρα του Ιβάν Σαββίδη στην ευρύτερη Μακεδονία ο Π.Α.Ο.Κ. είναι ο ξενιστής και η Θεσσαλονίκη ο πρώτος οργανισμός που επιδιώχθηκε, με όχημα ζεστό, άφθονο και «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» χρήμα, να μολυνθεί απ’ άκρου σ’ άκρο, ώστε να αποτελέσει την έδρα για να εξελιχθεί ένα εμφανέστατο γεωπολιτικό σχέδιο για ολόκληρη την περιοχή.

Ο Σαββίδης γεννήθηκε, μεγάλωσε μια διαμόρφωσε χαρακτήρα σε μια περιοχή του πλανήτη όπου αγνοούνται (πάντα αγνοούνταν) οι αρχές της διάκρισης των εξουσιών, όπου η εξουσία είναι μια, το κόμμα ή ό,τι το αντικαθιστά όταν καταρρέει και όλες οι θεσμικές λειτουργίες προκύπτουν και νομιμοποιούνται από τη σχέση τους με το κόμμα και την ηγεσία του ή όποιο άλλο νομιμοποιημένο, δια της βίας πάντα, πολιτικό σχήμα και όχημα διαδεχθεί το κόμμα. Δεν θα μπορούσε, στο μυαλό του, να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλονίκη.

Για τον κ. Σαββίδη όλα περνάνε από τις ειδικές σχέσεις που μπορεί και επιθυμεί να αναπτύξει είτε με την κεντρική κυβέρνηση, είτε με τις τοπικές αρχές (Δήμος, αστυνομία, δικαιοσύνη κ.λ.π.), επειδή αυτές τις δουλειές έμαθε να κάνει και καμία άλλη. «Εμείς μπρε είμαστε με το γκουβέρνο » που έλεγε δεκαετίες πριν μια άλλη ψυχή…

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο πρώτες βασικές επιδιώξεις του, δηλαδή η απόκτηση της ΣΕΚΑΠ και η διαγραφή των χρεών του Π.Α.Ο.Κ., ολοκληρώνονται με εξαιρετικά περίεργες κυβερνητικές αποφάσεις επί κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα με τον εκ Ρωσίας ολιγάρχη να «τσεπώνει» από αυτές τις δύο δουλειές περί τα εξήντα και πλέον εκατομμύρια ευρώ, οφειλές προς το δημόσιο που διαγράφτηκαν με κυβερνητικές αποφάσεις. Σε αυτές τις δύο προστέθηκε εκ των υστέρων και η διαγραφή του προστίμου στη ΣΕΚΑΠ για λαθρεμπόριο τσιγάρων ( πριν από την απόκτηση της από τον κ, Σαββίδη), το οποίο ο «ταβάριτς Ιβάν» το γνώριζε και το είχε αποδεχθεί, αλλά αποφάσισε να μην το πληρώσει αφού μπορούσε να εκβιάσει και να πετύχει τη διαγραφή του. Έτσι και έγινε, επί ΣΥΡΙΖΑ και Τσακαλώτου με δύο διαδοχικές τροπολογίες στη Βουλή (χρειάστηκε δεύτερη επειδή η πρώτη ψηφίστηκε χωρίς να έχει αναδρομικό χαρακτήρα, μια τρύπα στο νερό δηλαδή).

Το «μεγαλείο» του Π.Α.Ο.Κ. διευρύνει τις δυνατότητες του «θείου Ιβάν» να διεισδύσει στον σκληρό πυρήνα της εξουσίας στη Θεσσαλονίκη και να επιχειρήσει να ελέγξει όλους τους αρμούς της. Προτεραιότητα οι δυνάμεις καταστολής και η δικαιοσύνη, ο έλεγχος του Δήμου ήταν δύσκολος λόγω Μπουτάρη. Στη διαδικασία αυτή εξελίσσονται ιστορίες «ρωσικής τρέλας» και αναπτύσσονται αστικοί μύθοι που ξεκινούν από το αεροδρόμιο «Μακεδονία», μερικές εκατοντάδες πτήσεις ιδιωτικών αεροσκαφών σε συνθήκες διπλωματικής ασυλίας « με κάτι μεγάλες μαύρες σακούλες» με «άγνωστο περιεχόμενο» που μετά από λίγο διαμοιράζεται σε μικρότερα τμήματα και ακολουθεί συγκεκριμένα δρομολόγια. Γύρω και μέσα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» οι διηγήσεις κάποιων με επαφή με τις προσγειώσεις καταλήγουν στη διαπίστωση « ακόμα δεν πιστεύω όσα έχω δει».

Ο κ Σαββίδης δείχνει να μην καταλαβαίνει από πολιτικές ή κοινωνικές ισορροπίες, τις ποδοσφαιρικές τις έχει ήδη καταλύσει. Η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα είναι η χρυσή περίοδος για να εξελίξει την επικυριαρχία του και να την εδραιώσει σε πρωτοφανή για την περιοχή βαθμό. Ο ένας μετά τον άλλο οι θεσμοί της πόλης πολιορκούνται και τμήματα τους παραδίδονται στον νεόκοπο ελευθερωτή, που παίζει με επιτυχία το ρόλο του «μεγάλου Ρώσου αδερφού» και παριστάνει «τον Μόσκοβο που φέρνει το σεφέρι»… Οι αντιστάσεις αρχίζουν και κάμπτονται, το χρήμα είναι πολύ και είναι εδώ, η περίοδος της κρίσης και των μνημονίων του κάνει δυσεύρετο για την πόλη κι όποιος το βλέπει μπροστά του να σπαρταράει καθίσταται, αυτόματα σχεδόν, συνεργάσιμος έως παρεξηγήσεως. Ούτε η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης και ειδικά το Τμήμα Αθλητικής Βίας κατόρθωσαν να αντισταθούν.

Οι τελευταίες ανακοινώσεις των οργανωμένων οπαδών του Άρη και του Ηρακλή (κυρίως του «Γηραιού») φωτίζουν όλες τις σκοτεινές πλευρές μιας σχέσης στοργής της οικονομικής με την θεσμική εξουσία στην πόλη, που δεν είχε προηγούμενο. Τα επεισόδια που περιγράφονται είναι συγκλονιστικά, αφορούν στη διαμόρφωση ενός ισχυρού πλέγματος εξουσίας υπό τον κ, Σαββίδη που περιλαμβάνει και την ΕΛ.ΑΣ., εκτείνεται στις Δ.Ο.Υ. και ακουμπάει και τη Δικαιοσύνη.

Πρώτη, μεγάλη και τρανή, απόδειξη αυτής της νέας τάξης πραγμάτων οι εκλογές στην Ε.Π.Ο. τον Αύγουστο 2017. Η εκστρατεία για να πέσει το κάστρο του Πάρκου Γουδή ξεκίνησε από τον Μάρτιο του 2016 με πύρινες ανακοινώσεις και δεκάρικους από τα μπαλκόνια «για την εξυγίανση και την κάθαρση». Κατέληξε σε μια διοίκηση – κωμωδία για την εκλογή της οποίας ο Ιβάν Σαββίδης διέθεσε για τον έλεγχο του εκλεκτορικού σώματος των βλαχοπροέδρων των Ενώσεων, σύμφωνα με επώνυμες μαρτυρίες αλλά και ασφαλείς εκτιμήσεις, περισσότερα από τρία εκατομμύρια (3.000.000) ευρώ και πήρε τα χέρια του μια Ε.Π.Ο. στην οποία έκανε (και κάνει) κουμάντο ο Μελισσανίδης, χωρίς να βάλει ούτε ένα ευρώ.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, αλλά καλύφθηκε από τους πανηγυρισμούς «για τον δικό μας Γραμμένο», στον οποίο αποδόθηκαν μαγικές, περίπου, ικανότητες και σήμερα, τρία χρόνια μετά ο Σαββίδης δεν θέλει ούτε να τον ακούει!!!

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

Στην τριετία αυτή Σαββίδης και Π.Α.Ο.Κ. έσπασαν το ξεφτιλόμετρο σε ενέργειες που αποθέωσαν τον εγγενή ολιγαρχισμό του «ταβάριτς Ιβάν», διέλυσαν κάθε έννοια ακεραιότητας των αγώνων και αξιοπιστίας των διοργανώσεων κι οδήγησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο στην γενικευμένη ανυποληψία για να κερδίσει ο Ιβάν το στοίχημα του «Θεσσαλονικάρχη», ένα πρωτάθλημα και δυο κύπελλα, σε δυο τελικούς με απέραντο ξύλο παντού, περιφερόμενους δολοφόνους, φαλτσέτες και μαχαιρώματα αι ιπτάμενες ζαρντινιέρες στις θέσεις των επισήμων.