Η ύβρη του ΠΑΟΚ και ένα δράμι μυαλό

Φτερό στον άνεμο εξακολουθεί, μια εβδομάδα μετά το γεγονός, να μοιάζει η τακτική που επέλεξαν οι επιτελείς του Π.Α.Ο.Κ. για να αντιμετωπίσουν την καταγγελία του Μάριου Σιαμπάνη για την απόπειρα δωροδοκίας του, ενόψει του ντέρμπι τη Θεσσαλονίκης.

Ο «Δικέφαλος» και όλοι όσοι επιχειρούν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, να τον εκπροσωπήσουν βολοδέρνει από την απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας που διαμόρφωσε η καταγγελία του Σιαμπάνη έως την «περισπούδαστη» αποδόμηση της με την επίκληση διάφορων αστείων, απολύτως επικοινωνιακών επιχειρημάτων.

Την ουσία της εμπλοκής του στην υπόθεση, αυτή που θα κληθεί να υπερασπιστεί στις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν, την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.

Εφτά μέρες μετά το γεγονός και την καταγγελία του νεαρού γκολκήπερ έχουν ειπωθεί από την πλευρά του Π.Α.Ο.Κ. τα πάντα, πλην των ουσιαστικών, πλην, δηλαδή, των επιχειρημάτων που θα απαντούσαν στα στοιχεία της καταγγελίας, θα τα αποδυνάμωναν ή θα τα ακύρωναν. Αυτού του είδους τα επιχειρήματα λείπουν παντελώς και η έλλειψη αυτή δεν μπορεί παρά να είναι οργανωμένη από τα στελέχη της Π.Α.Ε.

Ακόμη και η εμφάνιση, μια εβδομάδα μετά το γεγονός, της Θύρας 4 με δημόσια ανακοίνωση κρίνεται εξαιρετικά αδύναμη, καθώς οι οπαδοί του «Δικεφάλου» επιλέγουν στο κείμενο που δημοσιοποίησαν μια ιστορική αναδρομή στην, κατ’ αυτούς, νεότερη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά για την ταμπακιέρα δεν περισσεύει στην ανακοίνωση ούτε μια αράδα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που γεννάει η τακτική αυτή του Π.Α.Ο.Κ., αντίστοιχο εκείνου που γέννησε μια ανάλογη τακτική στην υπόθεση του ελέγχου και της κυριαρχικής επιρροής του Π.Α.Ο.Κ. με την Ξάνθη, είναι μια ακραία εντυπωσιολαγνεία, μια επικοινωνιακή ερμηνεία των γεγονότων, η οποία καταρρέει σε δευτερόλεπτα όταν έρχεται η στιγμή η Π.Α.Ε. και τα στελέχη της να βρεθούν απέναντι σε κανονικούς δικαστές και τη θέση της παίρνει μια τεράστια τρύπα.

Όσα προηγήθηκαν στις διάφορες ( έξι τον αριθμό) εκδικάσεις, είτε στην ποδοσφαιρική, είτε στην τακτική δικαιοσύνη της υπόθεσης πολυιδιοκτησίας και κατέστησαν τον Π.Α.Ο.Κ. αδύναμο έως ανίκανο να υπερασπιστεί τη δική του ουσία της υπόθεσης, επανέρχονται και στην περίπτωση της καταγγελίας Σιαμπάνη λες κι εκεί στην Μικράς Ασίας κανένας δεν έβαλε δράμι μυαλό με όσα έγιναν εδώ κι ένα χρόνο.

Η Π.Α.Ε. εξακολουθεί να λειτουργεί σαν στρουθοκάμηλος με το κεφάλι της χωμένο βαθιά στην άμμο την ώρα που η τακτική δικαιοσύνη ολοκληρώνει, σχεδόν, τις προκαταρτικές διαδικασίες για την παραπομπή της καταγγελίας στα αρμόδια όργανα και η Επιτροπή Δεοντολογίας της Ε.Π.Ο. περιμένει να πάρει σειρά.

Στις εξελίξεις αυτές και σε όσα ο φάκελος της υπόθεσης απόπειρας δωροδοκίας θα περιέχει ο Π.Α.Ο.Κ. πως προτίθεται να απαντήσει; Με εκείνον τον συμπαθέστατο κ. Μωυσίδη που ανακάλυψε «την τρίτη παράγκα του Μαρινάκη» και ζήτησε γενικό ξεσηκωμό στη Θεσσαλονίκη υπέρ των δικαίων του Π.Α.Ο.Κ. ή με τις ανακοινώσεις της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων που υπερασπίζονται ( και καλά κάνουν, συνδικαλιστές είναι) τους συναδέλφους τους του Τμήματος Αθλητικής Βίας; Μήπως θα προτάξει την δικηγόρο του Μάριου Σιαμπάνη ή τον όγκο του κ. Καραπαππά; Πέραν αυτών και μερικών ανάλογων ανακοινώσεων που καταλήγουν με κάτι φαιδρές διαπιστώσεις και διατυπώσεις «πόλεμος μέχρι τέλους» (αλήθεια με ποιον θα πολεμήσουν;) τίποτε άλλο δεν έχει κατατεθεί δημοσίως από τον «Δικέφαλο», ούτε φαίνεται ότι μπορεί να κατατεθεί.

Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι σε πολύ δύσκολη θέση για ένα λόγο ουσιαστικότερο μιας αποδεδειγμένης πολυιδιοκτησίας ή μιας συνελεσθείσας απόπειρας δωροδοκίας. «Πληρώνει» κάτι πολύ ευρύτερο, «την ύβρη» στην οποία οδηγήθηκε η εταιρεία και ο οργανισμός του «Δικεφάλου» συνολικά μεθυσμένος από μια δεδομένη οικονομική ευμάρεια, που, με τη σειρά της, κατέληξε σε μια απόπειρα να καταληφθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο και να καταστεί όμηρος μιας ολιγαρχικής νοοτροπίας.

Απέναντι στη λογική «με τον παρά μου και την κυρά μου» ήταν σίγουρο πως θα δημιουργηθούν αντιδράσεις και θα προκύψουν αντιστάσεις ακόμη και μέσα στην έδρα της ομάδας, στη Θεσσαλονίκη.

Εκείνο το απολύτως ανιστόρητο «μια πόλη μια ομάδα», που απέπνεε ένα καισαρισμό «με ξένα κόλλυβα» και δεν είχε καμία σχέση με την ποδοσφαιρική κανονικότητα της πόλης και της περιοχής, εκφρασμένο από μια ομάδα που έως τότε πάλευε με αλλεπάλληλες χρεωκοπίες και συντηρούνταν με ενέσεις, ήχησε επικίνδυνο.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Η εικόνα ενός οργανισμού που «παθαίνει αλλά δεν μαθαίνει» εξακολουθεί και σήμερα να αντιπροσωπεύει τον «Δικέφαλο» και να τον ωθεί σε πράξεις αυτοκαταστροφικές, από τα αποτελέσματα των οποίων δεν μπορεί, πλέον, να ξεφύγει. Ο καιρός της ολιγαρχικής διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Θεσσαλονίκης πέρασε κι η Ελλάδα δεν δείχνει διατεθειμένη να χωριστεί στα δύο για χάρη μερικών ανιστόρητων χαβαλέδων που ταυτίζουν το εθνικό συμφέρον με την τσέπη τους.