Κοινός πρόεδρος, κοινό σχέδιο, κοινή διοίκηση για την ΕΠΟ

Την απόλυτη βεβαιότητα του για την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΠΟ διακηρύσσει με κάθε πρόσφορο μέσο ο κ. Σταύρος Ψαρρόπουλος, ο και ως «ολυμπιακάκιας» αυτοπροσδιοριζόμενος, αποκρούοντας την επίσημα διακηρυγμένη και δημοσιοποιημένη επιθυμία του πρωθυπουργού και κυβέρνησης να προκύψει μια «ενωτική υποψηφιότητα για πρόεδρο της ΕΠΟ που θα καταφέρει να συνθέσει τις συγκρουόμενες ανταγωνιστικές δυνάμεις του ποδοσφαίρου».

«Είναι απόφαση των 45 ενώσεων που με στηρίζουν» διαμηνύει προς κάθε ενδιαφερόμενο ο κυρ Σταύρος και συμπληρώνει, ως κλασσικό ποδοσφαιρικό «σρανταπεντάρι» που είναι, « δεν με ενδιαφέρει τι λέγεται». Προσθέτει δε πως «κάθε καθυστέρηση στη διεξαγωγή των εκλογών είναι σε βάρος του ποδοσφαίρου», υπονοώντας ότι η δική του εκλογή θα αποσείσει τα βάρη που δεν επιτρέπουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο να αναπτυχθεί και να θριαμβεύσει, πράγμα που δεν το κατάφερε η σημερινή διοίκηση Γραμμένου της οποίας ο κ. Ψαρρόπουλος αποτελεί εκλεκτό στέλεχος.

Προφανώς ο κ. Ψαρρόπουλος αποτελεί επιλογή συγκεκριμένων συμφερόντων για τη διοίκηση της ΕΠΟ Είναι επιλογή βαριάς, καταστροφικής ήττας που δεν θα συντηρήσει απλώς το αίσχος της «εξυγίανσης» της τελευταίας τετραετίας, αλλά θα το προβιβάσει, οδηγώντας το ελληνικό ποδόσφαιρο στη χειρότερη κατάσταση παρακμής που μπορεί να διανοηθεί κάποιος. Οι λόγοι είναι πασίγνωστοι, έχουν αναλυθεί και αντίλογος δεν προκύπτει κανένας.

Από την άλλη πλευρά δεν είναι βέβαιο πως οι προσπάθειες, που δημοσίως παραδέχθηκε ότι καταβάλλει ο κ, Αυγενάκης, στο όνομα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, θα ευοδωθούν. Λογικά, οι πιθανότητες επιτυχίας είναι λίγες, καθώς το κλίμα είναι δομικά δηλητηριασμένο και οι συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί με τη γνωστή τριάδα των εξυγιαντών απαιτούν μεγάλες υποχωρήσεις για να καθίσουν στο τραπέζι και να συνδιαχειριστούν την εξουσία τους με άλλους.

Από την επιθυμία Αυγενάκη (η δημοσιοποίηση της οποίας δεν μπορεί να έγινε σε κενό αέρος, ούτε απλώς να προέκυψε) έως την ολοκλήρωση μιας πρότασης, που μπορεί να απεγκλωβίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και να το οδηγήσει στην επόμενη μέρα, η απόσταση είναι τεράστια και οι παγίδες πολλές.

Η μεγαλύτερη; Να προσκολληθεί η διαδικασία αναζήτησης κοινού λόγου για την επόμενη μέρα στην ΕΠΟ αποκλειστικά στο πρόσωπο που θα κληθεί να παίξει το ρόλο του ενωτικού προέδρου και να υποτιμηθούν, τόσο η σύνθεση της υπόλοιπης Εκτελεστικής Επιτροπής όσο, το σημαντικότερο, οι πολιτικές που θα διαμορφώσουν το τοπίο εξουσίας της Ομοσπονδίας για τα επόμενα χρόνια.

Κακά τα ψέματα: ένα σχέδιο για την ΕΠΟ στον εικοστό πρώτο αιώνα (στον οποίο δεν έχει εισέλθει ακόμη) μπορεί να έχει τύχη μόνο αν διασφαλίζει, σε ενωτική βάση, τον πλήρη έλεγχο της εξουσίας στην Ομοσπονδία και την κοινή διαμόρφωση ενός πολιτικού σχεδίου που θα οδηγήσει στην οριστική αναμόρφωση όλων των δομών εξουσίας, με στόχο αυτό που στην Ολιστική Μελέτη των FIFA/UEFA αποκαλείται «Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του Μέλλοντος».

Καμία επιλογή «ενωτικού προέδρου», όσο και να υποστηριχθεί κυβερνητικά, δεν πρόκειται να επιλύσει κανένα πρόβλημα στο άθλημα αν δεν έχει διασφαλιστεί, πριν την εκλογή και δια της εκλογής, ο απόλυτος ενωτικός έλεγχος των ουσιαστικών δομών εξουσίας της Ομοσπονδίας, οι οποίες δεν ανήκουν στην Εκτελεστική Επιτροπή, αλλά στα βασικά διοικητικά στελέχη.

Σε απλά ελληνικά, η ΕΠΟ ( η πηγή κάθε κακού), για να αλλάξει και να αποκαταστήσει την εικόνα της, χρειάζεται μια ενωτική πολιτική διαχείριση, μέσω ενός προέδρου και μιας Εκτελεστικής Επιτροπής κοινής αποδοχής, ένα ενωτικό, κοινά συμφωνημένο πολιτικό σχέδιο για την επόμενη τετραετία, τουλάχιστον, και μια κοινά αποδεκτή διοικητική εξουσία, που θα αναλάβει να υλοποιήσει τις βασικές πολιτικές επιλογές της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Ότι με τον κ. Ψαρρόπουλο στη θέση του προέδρου τίποτε από όσα περιγράφονται δεν πρόκειται να συμβεί είναι σαφές και γνωστό. Αντίθετα, θα διαιωνιστεί ο καθημερινός πόλεμος που οδηγεί στην απαξίωση τις εθνικές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και αποσυνθέτει την εικόνα του αθλήματος εκτός συνόρων.

Η ενωτική, πολιτικά και οργανωτικά, διαχείριση της ΕΠΟ έχει καταστεί μονόδρομος και λόγω των εκτεταμένων ζημιών που προκάλεσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο η εμμονική διαχείριση της ποδοσφαιρικής εξουσίας από την «εξυγίανση», προϊόν της οποίας είναι η ελλειμματική ακεραιότητα των διοργανώσεων και η περιορισμένη αξιοπιστία των αγώνων.  Η υπόθεση του ελέγχου και της κυριαρχικής επιρροής του Π.Α.Ο.Κ. στην Ξάνθη, η έφεση της οποία εκδικάστηκε προχθές, είναι κλασσικό παράδειγμα ενός δυστοπικού ποδοσφαίρου, που παράγει καθημερινά φαινόμενα απαξίας και δοκιμάζει ετησίως τις γραμμές άμυνας των φιλάθλων απέναντι στην διάχυση της αναξιοπιστίας.

Στο παιχνίδι εξουσίας που παίζεται περί και εντός του Πάρκου Γουδή καθόλου αμελητέα δεν είναι η εμπλοκή των διεθνών ποδοσφαιρικών αρχών. UEFA και FIFA διαθέτουν πολιτικές και καταστατικές εξουσίας που μπορούν να επιταχύνουν δυναμικά, εάν το επιθυμούν βεβαίως, την υλοποίηση του σχεδίου της κυβέρνησης. Εννοείται, πως σε μια περίοδο που αμφισβητούνται έντονα οι καλές τους προθέσεις, δεν θα επιθυμούσαν να παραμείνουν (όπως συμβαίνει έως τώρα) μέρος του προβλήματος, αλλά να προσχωρήσουν στην πλευρά των δυνάμεων της λύσης. Το ειδικό τους βάρος και οι πολιτικές τους δυνατότητες είναι τέτοιες που (αν το αποφασίσουν) απεμπλέκουν την κατάσταση και καθαρίζουν το τοπίο σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η πρόθεση τους αγνοείται.

Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου επιχειρείται να διαμορφωθούν νέοι, κοινά συμφωνημένοι όροι, για τη διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου με στόχο την επανακατάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας του και τον σχεδιασμό μιας κανονικής ποδοσφαιρικής επόμενης μέρας. Την κατάληξη των προσπαθειών κανείς δεν την γνωρίζει, οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, οι αντιστάσεις μεγάλες και τα ειδικά συμφέροντα ισχυρά.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Γνωστή είναι μόνο η δομική καταστροφή που θα προκύψει  εάν εκλεγεί στην προεδρία της ΕΠΟ ο κ. Ψαρρόπουλος.