Ο Μπόλονι έλυσε τον γρίφο, ο Καρέρα είναι παραδομένος

Πραγματικά ιδιαίτερο το momentum αυτής της αναμέτρησης ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό. Και ακόμη πιο ενδιαφέρον αυτό που ξεκίνησε με την ολοκλήρωση του ματς. Διότι οι δύο ομάδες δείχνουν πραγματικά να βρίσκονται απέναντι. Κάποιος που ανοίγει έναν κύκλο, τη στιγμή που κάποιος άλλος είναι έτοιμος να κλείσει οριστικά τον δικό του.

Φυσικά η βραδιά είναι του Λάζλο Μπόλονι. Φοβερός τύπος ο Ρουμάνος με μια ποδοσφαιρική ζωή από εκείνες που γεμίζουν… τόμους Άρχισε να λέει στις δηλώσεις του για τον Άγιο Νικόλαο και για το πως θα ράψει το δεύτερο ημίχρονο της ομάδας του κόντρα στον Παναθηναϊκό με το πρώτο απέναντι στην ΑΕΚ. Πλάκα έκανε. Όπως πλάκα έκανε και στην Ένωση. Ξέρει καλά πως τις απαντήσεις που έψαχνε τις έχει ήδη βρει. Και το απέδειξε.

Με τον Ολυμπιακό την πάτησε στο πρώτο ημίχρονο διότι θέλησε και εκείνος να διαπιστώσει πως μπορεί να δουλέψει «μαζί» το πακέτο Μακέντα-Καρλίτος έστω με την υποσημείωση ότι αφήνει τη μεσαία του γραμμή με παίκτη λιγότερο. Το πλήρωσε. Θα μπορούσε ο λογαριασμός να είναι και μεγαλύτερος. Απόψε δεν έκανε το ίδιο λάθος. Και κυρίως επέλεξε τον σωστό άνθρωπο για την κορυφή της επίθεσης. Εκείνον που μπορεί να μην σκοράρει κατά ριπάς αλλά έχει όρεξη να κάνει όλα τα υπόλοιπα. Ακόμη και τις… αγγαρείες της θέσης. Όσο ο Μακέντα ήταν στο γήπεδο ο σχηματισμός του Παναθηναϊκού είχε μια ολοκληρωμένη όψη. Μόλις αντικαταστάθηκε και μαζί βγήκε από το γήπεδο και ο Μαουρίσιο πήγε η ΑΕΚ να φέρει τα πάνω-κάτω.

Τρεις οι κεντρικοί χαφ, όχι δύο. Με τον Αλεξανδρόπουλο να μοιάζει με το… δώρο που κάποιος έστειλε από τον ουρανό στον Παναθηναϊκό για να καλύψει με τα πνευμόνια του τον Μαουρίσιο και τον Κουρμπέλη. Με τον Μακέντα στην κορυφή. Τον Βιγιαφάνιες αλά… Βαλμπουενά ελεύθερο. Και τον Χατζηγιοβάννη. Μια ισορροπημένη ομάδα. Και αν αντέξει ο ταλαιπωρημένος από πολλούς τραυματισμούς Βιγιαφάνιες, μια ομάδα που μπορεί κάλλιστα να σχηματίσει γρήγορα κάτι καλό.

Την ίδια στιγμή ο Καρέρα φεύγοντας από τον πάγκο του έδειξε όλη την αμηχανία του. Τον ρώτησε ο ρεπόρτερ του συνδρομητικού τι έφταιξε στο πρώτο ημίχρονο; Απάντησε πως θα δει αύριο που θα αναλύσει το ματς με τους συνεργάτες του. Στη γλώσσα του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει αύριο μετά από μια τέτοια ήττα. Ο Καρέρα έδειξε κουρασμένος ακόμη και να μπει στην ιδέα μιας απάντησης. Ίσως γιατί την ξέρει όλος ο κόσμος και δεν χρειάζεται να λέει τα ίδια. Ίσως γιατί ξέρει ότι σιγά-σιγά περισσότερο ενδιαφέρον έχει να παλέψει για την αποζημίωση παρά για να αλλάξει τα δεδομένα στην ομάδα του.

Η ΑΕΚ διάλεξε πήλινα πόδια για το φετινό της ρόστερ. Επένδυσε σε πολλούς μεσο-επιθετικούς, ανέβασε αρκετά τον συντελεστή του γκολ που πέρσι την πόνεσε. Έχει όμως τρια-τέσσερα δεξιά μπακ που δεν κάνουν μαζί έναν κανονικό. Έχει στόπερ δεύτερης διαλογής σε σημείο που όταν δεν αγωνίζεται ο Τσιγκρίνσκι το πρόβλημα να… βγάζει μάτι. Και έχει και έναν τερματοφύλακα που δεν είναι τα «κυβικά» του για βασικός ΑΕΚ, ακόμη και αν απόψε γλίτωσε την Ένωση από τα χειρότερα. Οι Κιτρινόμαυροι θέλουν να πάρουν μέτρα στο γήπεδο και η πρώτη τους γραμμή δεν μπορεί να ακολουθήσει. Είναι μια ταχύτητα πίσω στο transition. Και στο κουτί μοιάζει έτοιμη να… διαλύσει με άγγιγμα ενός μαρουλιού. Στα τελευταία 8 ματς στη σειρά έχει δεχθεί 15 γκολ. Τελευταία φορά χωρίς παθητικό ήταν στις 25 Οκτώβρη (ΠΑΣ Γιάννενα-ΑΕΚ 1-0). Ο Μπόλονι όμως απόψε υπενθύμισε πως είναι του Αγίου Νικολάου.

Αν θα μείνει ο Καρέρα να δώσει εξετάσεις με τον Ολυμπιακό (16.12); Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αν φταίει εκείνος για την εικόνα; Δεν φταίει. Ο σχεδιασμός είναι λανθασμένος. Αν η ΑΕΚ τον Γενάρη δεν επενδύσει στο να λύσει τα ανασταλτικά της προβλήματα δεν μπορεί να πάει μακριά σε μια χρονιά που καταλήγει σε πλει-οφ. Η Ευρώπη χάθηκε. Δεν θέλει πολύ να χαθεί και η επαφή με την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

ΥΓ. Ο Πέδρο Μαρτίνς νίκησε χθες τον ΠΑΣ κάνοντας κάτι εντυπωσιακό. Βελτίωσε το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του αλλάζοντας (υποχρεωτικά ή όχι) τέσσερις αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές. Τον Ντρέγκερ (5΄), τον Μπα (59΄), τον Βινάγκρε και τον Μπουχαλάκη (58΄). Αυτή η ιστορία αξίζει σίγουρα ένα δικό της σημείωμα.