Μόνο με ένα θαύμα σώζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο

Το (αυτό)αποκαλούμενο «ελληνικό ποδόσφαιρο» ή μάλλον «οι ελληνικές ομάδες» ολοκλήρωσε (πλην Ολυμπιακού) την φαντασιακή συμμετοχή του στις διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA με τον πλέον εμφαντικό τρόπο: αναβίωσε ποδοσφαιρική ξεφτίλα όλων των επίδοξων διαδόχων της μονοκρατορίας του Ολυμπιακού, η οποία έχει λάβει διαστάσεις ενδημίας και με τρομακτική περιοδικότητα επαναλαμβάνεται ετησίως χωρίς να υπολογίζει τις εγχώριε αστειότητες που διακινούνται κάθε καλοκαίρι «για τις ομαδάρες που ετοιμάζονται από τους μεγάλους προπονηταράδες και τους σπουδαίους ξένους παικταράδες που αψήφησαν τις προτάσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ για να υπογράφουν στους ελληνικούς πουθενιακούς».

Ότι ο Ολυμπιακός παραμένει σταθερά εκτός αυτού του πλάνου και συνεχίζει να επιχειρεί (άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία) να αποκτήσει σταθερή διασύνδεση με τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις εκτός συνόρων σε κορυφαίο επίπεδο δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες. Περισσότερη σκέψη και προσοχή απαιτείται από την ομάδα και τους επιτελείς της αντί για επανάπαυση. Αυτή μοναξιά δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί, επειδή, εκτός των άλλων, τρέφει την μοχθηρία των απέναντι και «δικαιολογεί» στο μυαλό των ψεκασμένων όλες τις στρεβλώσεις και όλα τα κόλπα που ανακαλύπτονται για να αποκτήσουν πρόβλημα οι ερυθρόλευκοι εντός συνόρων.

Δείτε τη μεγάλη εικόνα της περιόδου: Στον Ολυμπιακό οι προβληματισμοί περιστρέφονται γύρω από την μάχη με την Πόρτο για να πετύχει η ομάδα τη συμμετοχή της Europa League,  γύρω από το πώς θα αντιμετωπιστεί το κύμα κακών διαιτησιών που αντιμετωπίζει, πως θα ολοκληρώσει τις πέντε ανανεώσεις/επεκτάσεις συμβολαίων με εμβληματικούς της ποδοσφαιριστές, πως θα ενισχύσει την αγωνιστική της ποιότητα με νέες προσθήκες ή αναδείξεις ποδοσφαιριστών δικής της παραγωγής.

Σε δεύτερη ανάγνωση παρακολουθεί τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τα όσα αποκαλυπτικά εμφανίζονται να απασχολούν όλα τα μεγάλα κλαμπ και βλέπει το όνομα του να παίζει σταθερά σε όλες τις εξελίξεις.

Τι απασχολεί, την ίδια ώρα, τον Π.Α.Ο.Κ., την Α.Ε.Κ. και ολίγον τον Παναθηναϊκό; Αν (και πόσο γρήγορα) θα διεξαχθούν εκλογές στην Ε.Π.Ο. για να αναδειχθεί πρόεδρος ο «ολυμπιακάκιας» Ψαρρόπουλος (εκλεκτός της Α.Ε.Κ. σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του κ. Μπέου), αν θα έχουν θετική κατάληξη οι έρευνες (κάτι σαν Ηρακλής Πουαρό ένα πράμα) της «επιτροπής διερεύνησης από Δημητρίου και λοιπούς για την διαρροή της έκθεσης της FIFA, που ήταν εμπιστευτική, την είχαν στο συρτάρι τους τρεις άνθρωποι, ο ένας έφυγε για άλλες πολιτείες εξωτικές, έμειναν οι άλλοι δύο από τους οποίους ο ένας δεν έχει καμία σχέση με την ΑΥΓΗ», πόσες Ενώσεις έχει ο ένας και πόσες του πήρε ο άλλος και ποιος θα σφυρίξει την Α.Ε. Κολοπετινίτσας στο ιστορικό ντέρμπι με τον Α.Ο. Τραχανοπλαγιάς.

Δουλειά έτσι δεν γίνεται και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι βαθύτατα διχασμένο για κορυφαία ζητήματα που αφορούν στον χαρακτήρα του, στον τρόπο που διοικείται, στις προοπτικές του, στα εργαλεία που χρησιμοποιεί, στις επιδιώξεις του. Στην ουσία είναι δύο διαφορετικά ποδόσφαιρα ( ο Ολυμπιακός και οι υπόλοιποι) σε συσκευασία ενός, αλλά συσκευασία τεχνητή, συνεπώς χωρίς καμία πιθανότητα επιβίωσης.

Αν αυτά τα δύο ποδόσφαιρα δεν συναντηθούν σε ένα (όσο γίνεται) κοινό σχεδιασμό, με κοινές διοικητικές πρακτικές και κοινές στοχεύσεις το σημερινό χάος θα επιτείνεται και πολύ σύντομα θα καταστρέψει ολοκληρωτικά το άθλημα, ανεξαρτήτως προθέσεων ή ατομικών επιδιώξεων.

Με άλλα λόγια κανένας μόνος του ή κάποιοι σε ομαδούλες παρά-ποδοσφαιρικών συμφερόντων δεν μπορούν να εγγυηθούν την επόμενη μέρα που έχει ανάγκη το άθλημα.

Στη σημερινή συγκυρία προοπτική συνεννόησης δεν φαίνεται καμία. Τα στρατόπεδα είναι αλλού γι’ αλλού.

Οι ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι γνωστές και έχουν ήδη αποδοθεί. Οι επίδοξοι διάδοχοι της δήθεν κυριαρχίας του Ολυμπιακού αποδείχθηκαν βαλκανικά μαγαζιά, χωρίς την παραμικρή αίσθηση των ουσιαστικών αναγκών του ελληνικού ποδοσφαίρου σε μια Ευρώπη που αλλάζει ταχύτατα, κοντόφθαλμοι διαχειριστές και περιθωριακοί, σε σχέση με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, διοικητές.

Με άλλα λόγια έτσι όπως είναι σήμερα δομημένο το μαγαζί «ελληνικό ποδόσφαιρο» δεν μπορεί, αφετηριακά, να έχει καμία προοπτική, ούτε να διατυπώνει απαιτήσεις. Απαιτείται ένα άλμα, άμεσα, δηλαδή χθες, για να προλάβουν οι ελληνικές ομάδες το τελευταίο, έστω, βαγόνι του τρένου που έφυγε ήδη από τον σταθμό και ταξιδεύει χωρίς να κοιτάζει πίσω του.

Πιθανότητα να συμβεί το «ποθούμενο» άλμα; Καμία. Πλην ενός θαύματος, αλλά η εποχή δεν ευνοεί τα θαύματα!