Για ένα κόκκινο Βοτανικό

Μονοπώλησε (και δικαίως) την ειδησεογραφία η μεγάλη επιτυχία του Παναθηναϊκού να συνυπογράψει με την κυβέρνηση, το Δήμο Αθηναίων, την περιφέρεια Αττικής και τον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες) την υλοποίηση της «πράσινης» πολιτείας στην περιοχή του Βοτανικού.

Δικαιούται, πλέον των καθιερωμένων γνωστών ενστάσεων, συγχαρητηρίων ο Παναθηναϊκός (στην ουσία ο κ. Αλαφούζος) που συμφώνησε να καταστεί ιδιοκτήτης σε ένα σύγχρονο, λειτουργικό και παραγωγικό αθλητικό complex, που θα κατασκευαστεί, στο μεγαλύτερο μέρος του, με δημόσιο χρήμα.

Δεν «έκλεψε» κανένα ο Παναθηναϊκός για να αποκτήσει το σύμπλεγμα των σύγχρονων και ασφαλών αθλητικών εγκαταστάσεων. Αφήνω κατά μέρος τις γνωστές (και μάλλον βάσιμες) αμφισβητήσεις του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του γηπέδου της Λεωφόρου, η συνεισφορά του οποίου στην εξίσωση της κατασκευής έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των «πράσινων» και υπερκέρασε τις όποιες εύλογες αμφιβολίες υπήρχαν.

Υποστηρίζω, εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, ότι ο Παναθηναϊκός και όλες οι υπόλοιπες αθλητικές συλλογικότητες στη χώρα που διαμόρφωσαν, στην πορεία των χρόνων, την ελληνική αθλητική ιστορία ( για το ποδόσφαιρο, κυρίως, μιλάμε) δικαιούνται απολύτως να απαιτούν από το κράτος (σε όλες τις μορφές του) τη ανταπόδοση σε όσα προσέφεραν όλες αυτές τις δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία, στον εγχώριο αθλητισμό και στην οικονομία.

Πρόκειται για τεράστια ποσά τα οποία η ελληνική πολιτεία «υπεξαιρούσε» με σειρά νόμων και διατάξεων από την εβδομαδιαία ( στην ελάχιστη περίπτωση) εκμετάλλευση των εμπορικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων χρήσης σήματος και ονόματος των αθλητικών συλλόγων ευρείας κοινωνικής βάσης μέσω του ΟΠΑΠ Α.Ε. και των ποδοσφαιρικών παιχνιδιών (ΠΡΟ-ΠΟ κ.λ.π.) για ολόκληρες δεκαετίες, χωρίς να τους αποδίδει ούτε ένα ευρώ ( ούτε μια δραχμή παλιότερα).

Οι σύλλογοι αυτοί (κορυφαίοι μεταξύ τους πλην του Παναθηναϊκού, ο Ολυμπιακός, η Α.Ε.Κ., ο Π.Α.Ο.Κ., ο Άρης κ.λ.π.) έζησαν ολόκληρες δεκαετίες την «καταλήστευση» των δικαιωμάτων τους (εμπορικών, εκμετάλλευσης σήματος κ.λ.π.), χωρίς να είναι σε θέση να διατυπώσουν την παραμικρή ένσταση. Την άδεια εκμετάλλευσης των δικαιωμάτων τους την υφάρπαξε το κράτος χωρίς καμία συμφωνία. Τα δικαιώματα τους τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και με τα δισεκατομμύρια που εισέπραξε από την εκμετάλλευση αυτή χρηματοδότησε, στο όνομα του αθλητισμού, δηλαδή των ομάδων, εκατομμύρια οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, αθλητικές (ακόμη και θρησκευτικές) δράσεις.

Με τα δισεκατομμύρια που «παρήγαγαν» αυτές (κυρίως) οι ομάδες (αλλά και χιλιάδες άλλες) χρηματοδοτήθηκαν πολιτιστικές δραστηριότητες, κατασκευάστηκαν χώροι πολιτισμού, ανεγέρθηκαν εκκλησίες, επιχορηγήθηκαν αφειδώς (και ασυστόλως σε κάποιες περιόδους), κατασκευάστηκαν αθλητικά κέντρα κάθε είδους, πριμοδοτήθηκαν έργα τοπικής και περιφερειακής σημασίας, «εκλέχτηκαν» βουλευτάδες κι έγιναν υπουργοί, προωθήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες κοινωνικές δράσεις. Σε μερικές περιπτώσεις καλύφθηκαν και τρύπες του προϋπολογισμού, ενώ στο τέλος – τέλος εισπράχθηκαν σημαντικά ποσά από την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ.

Ασκήθηκε αθλητική και κοινωνική πολιτική όλες αυτές τις δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις σε όλη την επικράτεια με τα έσοδα

Το σημαντικότερο όλων; Χρηματοδοτήθηκε το σύνολο της εθνικής αθλητικής κοινότητας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όλες οι αθλητικές ομοσπονδίες, όλα τα ερασιτεχνικά σωματεία, μερικές «έξυπνες» επαγγελματικές ομάδες, όλα τα αθλητικά κέντρα, όλα τα γήπεδα της χώρας και γενικά κάθε αθλητική δραστηριότητα εντός και εκτός των ολυμπιακών αθλημάτων χρηματοδοτήθηκε και λειτούργησε από τα έσοδα που ο κρατικός ΟΠΑΠ εισέπραττε από την εκμετάλλευση των εμπορικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων χρήσης σήματος των ποδοσφαιρικών ομάδων και ειδικά εκείνων που είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) την μεγαλύτερη απήχηση.

Οι ίδιες στις καλύτερες των περιπτώσεων εισέπραξαν μερικά ψίχουλα και σε κάποιες άλλες εξακολουθούν να είναι τροφοδότες του κρατικού προϋπολογισμού «χωρίς κέρδος κέρατα».

Κορυφαία μεταξύ αυτών ο Ολυμπιακός, ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στην Ευρώπη και από τους μεγαλύτερους στον πλανήτη. Δεν υποτιμώ τον Π.Α.Ο.Κ., την Α.Ε.Κ., τον Άρη, τη Λάρισα, τα Γιάννινα, τις Σέρρες, τον ΟΦΗ και τους άλλους (ων ουκ έστιν αριθμός) συλλόγους, αλλά, κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός είναι μια κατηγορία μόνος του.

Ο Ολυμπιακός είναι στην πρώτη θέση της λίστας των ομάδων που δικαιούνται να απαιτήσουν από την ελληνική πολιτεία μια ανάλογη με τον Παναθηναϊκό αντιμετώπιση. Το αίτημα αυτό δεν είναι «γινάτι που βγάζει μάτι».

Είναι η απόδοση δικαιοσύνης σε ένα κορυφαίο ζήτημα αθλητικής ισονομίας και ισότητας απέναντι στο οποίο κανείς δεν δικαιούται να κωφεύει ή να τυρβάζει περί άλλων.

Στη θέση του κ. Κουντούρη θα ξεκινούσα ήδη να σχεδιάζω τον «κόκκινο Βοτανικό» …