Εμείς θα σε κρατήσουμε Παναθηναϊκέ #not

Οι οπαδοί όλων των ομάδων θεωρούν ότι είναι διαφορετικοί από όλους τους υπόλοιπους. Σε μερικά σημεία αυτό ισχύει, ωστόσο σε γενικές γραμμές όλοι προέρχονται από την ίδια κοινωνική κολυμπήθρα. Και όσο πιο περιορισμένη είναι αυτή η κολυμπήθρα, τόσο μικρότερες είναι και οι διαφορές. Προς τι ο πρόλογος, θα αναρωτηθείτε.

Επειδή η ιστορία κύκλους κάνει, ήρθε η ώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ζήσει τη δική του περίοδο οικονομικής κρίσης και ο Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός την έζησε από την εποχή Κοσκωτά και για σχεδόν μια πενταετία, η ΑΕΚ την έζησε μετά την εποχή Ψωμιάδη και παρά τη φιλότιμη αλλά μικρή σε διάρκεια προσπάθεια επιβίωσης υπό τη διοίκηση Ντέμη Νικολαϊδη, ο ΠΑΟΚ την έζησε από τα τελειώματα της εποχής Μπατατούδη και εκείνος παρά τη μικρής διάρκειας εποχή συσπείρωσης υπό τη διοίκηση Ζαγοράκη, ο Αρης, ο ΟΦΗ κι ο Ηρακλής εξακολουθούν να παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος, η Λάρισα μπαινοβγαίνει στη… μονάδα εντατικής θεραπείας, ενώ για να κλείσει το κλαμπ των ομάδων με τίτλους και κόσμο, βάζουμε και τον Πανιώνιο που πέρασε αρκετές περιόδους αντιμετωπίζοντας το φάσμα της οικονομικής καταστροφής.

Οσες από τις παραπάνω ομάδες δεν βρήκαν στον δρόμο τους, ή δεν τους βρήκε εκείνος, έναν ρομαντικό ή έστω και στυγνό επενδυτή ή παρέα επενδυτών, επιχείρησαν να στηριχθούν στο κοινό τους. Το έκανε η ΑΕΚ, το έπραξε ο Αρης, ο ΠΑΟΚ και τώρα μοιάζει να δρομολογείται ως πιθανό ανάχωμα στο τσουνάμι της κρίσης και από τον Παναθηναϊκό.

Το όραμα είναι πάντα ρομαντικό και παραδείγματα επιτυχημένων προσπαθειών υπάρχουν αρκετά στο παγκόσμιο στερέωμα. Ωστόσο εκεί αρχίζουν και οι διαφορές. Αφενός στον όγκο των υποστηρικτών και κυρίως στην ποιότητα εκείνων που καλούνται να εφαρμόσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Δείτε για παράδειγμα τη Ντόρτμουντ.

Πριν από μια δεκαετία απειλήθηκε με ολική καταστροφή. Ωστόσο είχε κάποια ισχυρά όπλα με το μέρος της. Τη δομή της γερμανικής λίγκας που επιβάλλει – προσέξτε επιβάλλει – στις ποδοσφαιρικές εταιρείες να έχουν διαθέσει το 50% των μετοχών τους στα μέλη του συλλόγου. Εχει επίσης δημιουργήσει μια τέτοια κουλτούρα στο συνολικό ποδοσφαιρικό κοινό «σπρώχνει» τον κόσμο στα γήπεδα ανεξάρτητα από την αγωνιστική πορεία της ομάδας που υποστηρίζει. Ετσι η προ μερικών ετών πρωταθλήτρια Γερμανίας και πρωταθλήτρια Ευρώπης Ντόρτμουντ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πουλάει 50.000 διαρκείας τις χρονιές που κινδύνευε ακόμη και με υποβιβασμό έχοντας πουλήσει όλα της τα αστέρια για να ξεχρεώσει. Ούτε είχε κανένα πρόβλημα ο κόσμος να υποστηρίξει ένα σύνολο από αμούστακα παιδιά που φορούσαν τη φανέλα της ομάδας και πάλευαν κάθε αγωνιστική για τους βαθμούς που θα της επέτρεπαν να παραμείνει στην κατηγορία. Και φυσικά είχε το γήπεδο που της επέτρεπε να μαζεύει 80.000 κόσμο ακόμη και στα ματς που στην Ελλάδα θα χαρακτηρίζονταν «διαδικαστικά» ή «χωρίς ενδιαφέρον και βαθμολογική ουσια». Επιπλέον έβαλαν στο τιμόνι της εταιρείας έναν γνήσιο ποδοσφαιρικό τεχνοκράτη, ο οποίος ήξερε ανά πάσα στιγμή τι χρειάζεται και πόσα χρήματα απαιτούνται όχι μόνο για να βγει από το αδιέξοδο, αλλά για να μπορέσει το συντομότερο δυνατό να ξαναγίνει πρωταγωνίστρια η Μπορούσια Ντόρτμουντ. Με μερικές συγκυρίες το κατάφερε αρκετά σύντομα, καθώς τέσσερα χρόνια μετά το φάσμα της διάλυσης οι κιτρινόμαυροι κατακτούσαν το πρώτο από τα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Γερμανίας και λίγο αργότερα έφταναν ως τον τελικό του Τσαμπιονς Λιγκ. Τον δρόμο τον είχε βρει ακόμη κι αν δεν τα κατάφερνε τόσο σύντομα.

Και εδώ τι έχει γίνει; Τίποτα. Ολες οι προσπάθειες απέτυχαν, για διάφορους λόγους. Ναι, αλλά κάποια στιγμή δεν θα ήταν ωραίο να τα καταφέρει ο μοναδικός αγνός «εραστής» μιας ομάδας – ο κόσμος της δηλαδή – να ζήσει τη στιγμή που θα είναι εκείνος που θα την έχει… αποκαταστήσει; Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις…Και πολύ περισσοτερο σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό που παραμένει «περικυκλωμένος» από ισχυρούς παράγοντες – καπετάνιους που βλέπουν το πλοίο (τους) να βυθίζεται. Οσο οι «καπεταναίοι» και ο κόσμος που τους ακολουθεί, βρίσκονται ο ένας απένατι στον άλλον, όσο κι αν θέλουν οι επιβάτες να σώσουν το καράβι που αγαπούν, δε θα τα καταφέρουν.

Στον Παναθηναϊκό ακόμη δεν έχουν αναλύσει – ξεκαθαρίσει τα λάθη του παρελθόντος και τις ζημιές που αυτά έχουν επιφέρει. Ο ένας εξακολουθεί να τα έχει με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, ο άλλος θεωρεί εγκληματική την πολυμετοχικότητα, άλλοι τα βάζουν μεμονωμένα με κάποιους από τους «πολυμετοχικούς» τον Νίκο Πατέρα ή τον μακαρίτη Ανδρέα Βγενόπουλο, ενώ άλλος κατηγορεί τον Αλαφούζο και πάει λέγοντας.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Παράλληλα όμως, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να επέλθει η κάθαρση. Να εμφανιστούν τα νούμερα, να γίνουν οι αναλύσεις του τι, ποιος, πότε και να ανοίξει η συζήτηση για την επόμενη ημέρα. Κακά τα ψέματα, αυτό δεν έγινε σχεδόν πουθενά και ποτέ στο παρελθόν στην Ελλάδα… Και αν δεν γίνει αυτό το «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών, η πορεία προς τα βράχια είναι απίθανο να αποφευχθεί με μοναδικό όπλο την αγάπη του κόσμου για την ομάδα.