Το ισοδύναμο της λογικής «τα ‘θελε και τα ‘παθε»…

Η λογική είναι απλή και απαντάται συχνότατα στην ευρύτερη κοινωνία: «τα ‘θελε κι αυτηνής ο κώλος της έτσι που ντύθηκε», συνεπώς ο βάρβαρος βιασμός της προκύπτει ως κάτι, περίπου, φυσιολογικό, που πηγάζει από μια φυσική ισορροπία, καθώς ο βιαστής προκλήθηκε ο καημένος και «τι να κάνει κι αυτός; άντρας είναι και έκανε ό,τι έκανε…».

Προφανώς και δεν είναι έτσι. Προφανώς ο βιασμός είναι ειδεχθές έγκλημα και καμία αντιμετώπιση με τη λογική «τα ‘θέλε και τα ‘παθε» δεν μπορεί στο παραμικρό να δικαιολογήσει τον βιαστή, ως, δήθεν, ανταποκρινόμενο σε μια περισσότερο ή λιγότερο εμφανή πρόκληση από το θύμα.

Το ισοδύναμο της λογικής «τα ‘θελε και τα ‘παθε» στο γήπεδο είναι από χρόνια γνωστό: «εντάξει μωρέ, τον καθάρισε ο διαιτητής, αλλά κι αυτός δεν έπαιξε τίποτε, δεν βλέπονταν, με το σταγονόμετρο βάζει γκολ και προκαλεί τη μοίρα του…».

Για τη λογική αυτή, η μεγάλη εικόνα είναι το επίπεδο αγωνιστικής απόδοσης του Ολυμπιακού, με την ιδιότητα της καλύτερης και της πληρέστερης ομάδας, από το οποίο εξαρτώνται όλα στο γήπεδο, άρα όλα τα υπόλοιπα, μεταξύ των οποίων και τα σφυρίγματα των διαιτητών, είναι πολυτέλειες και δικαιολογίες.

Συνεπώς, το παρεάκι «Καραντώνης, Κοτσάνης , Απτόσογλου» με την υψηλή εποπτεία Κλάτενμπεργκ (εκεί καταλήγουν όλα, όπως συμβαίνει παντού στον πλανήτη) δεν έχει και μεγάλες ευθύνες για το αποτέλεσμα στα Γιάννινα και για την ακύρωση ενός κανονικότατου, σύμφωνα με επίσημες τοποθετήσεις του ίδιου του Άγγλου προέδρου της ΚΕΔ/ΕΠΟ, άρα , περίπου, «καλά να πάθει ο Ολυμπιακός που δεν έβαλε τα γκολ που μπορούσε κι έδωσε το δικαίωμα στον Καραντώνη να αποδεχθεί την εκτίμηση του Κοτσάνη, κατόπιν υπόδειξης του Απτόσγλου και να ακυρώσει το γκολ».

Βολεύει εξαιρετικά η λογική αυτή, ειδικά όσους επιχειρούν να υποστηρίζουν, σε μια έξαρση δήθεν αντικειμενικότητας, ότι ο Ολυμπιακός (και ο κάθε Ολυμπιακός) οφείλει παντού και πάντα να καταθέτει στο γήπεδο την αγωνιστική του αξία και να διαμορφώνει ο ίδιος τις εξελίξεις με την υπεροπλία του και τις ικανότητες του. «Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει» ένα πράμα!

Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή με τα Γιάννινα, η λογική « τα ‘ θελε και τα ‘παθε» αποθεώνεται, εξαιτίας της θεωρητικά μεγιστοποιημένης διαφοράς αγωνιστικού επιπέδου των δύο ομάδων, από την οποία απορρέει μια καταναγκαστική, σχεδόν, υποχρέωση του Ολυμπιακού να εμφανιστεί στο γήπεδο «υπεράνω» και να μην καταδεχθεί να μεταφέρει σε άλλους (και στους διαιτητές) τις ευθύνες της αποτυχίας του.

Όταν αναρωτηθείς από ποιο «νόμο του ποδοσφαίρου» προκύπτει αυτή η τάξη μεγέθους στην ερμηνεία των εξελίξεων πάνω στο χορτάρι ανακαλύπτεις πως δεν υπάρχει καμία αντιστοίχηση, καμία επαρκής αιτιολογική βάση. Οι ανάλογες φαντασιώσεις είναι αυθεντικά προϊόντα μιας περίεργης, δήθεν ψαγμένης λογικής που ψάχνει πάντα τρόπο και λόγο να δικαιολογήσει τον βιασμό στο όνομα μιας δήθεν φυσιολογικής κανονικότητας που δεν προκύπτει από πουθενά και δεν μπορεί να γίνει δεκτή σε κανένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως είναι το ποδοσφαιρικό.

Η απόδοση του διαιτητή, η αντικειμενική και επί ίσοις όροις εφαρμογή των κανόνων του παιχνιδιού, η ορθή αντιμετώπιση των φάσεων δεν μπορεί ποτέ να συναρτάται από την απόδοση κάθε ομάδας.

Οι κανόνες του παιχνιδιού δεν προκύπτουν ανάλογα με την απόδοση της ομάδας, δεν λαμβάνουν υπόψη την κατοχή της μπάλας ή τις ευκαιρίες, δεν εφαρμόζονται ανάλογα με το ύψος των συμβολαίων ή τις αποζημιώσεις που δόθηκαν για την απόκτηση των ποδοσφαιριστών.

Υπάρχουν εκεί αντικειμενικά, εφαρμόζονται επί των πάντων και δεν γνωρίζουν χρονικό ή άλλο περιορισμό σαν κι αυτόν που ανακάλυψε ο κ. Κλάτενμπεργκ για να δικαιολογήσει το πέναλτι του Ινσούα…

Αν ο Ολυμπιακός δικαιούται ( έτσι είναι, το δικαιούται) το υπέρ του σφύριγμα στη φάση του ακυρωθέντος, ως οφσάιντ του Ελ Αραμπί, γκολ αυτό συμβαίνει επειδή ο κανόνας του παιχνιδιού το επιβάλλει και όχι η απόδοση του ή η καλή ή όχι τοποθέτηση του Χασάν σε μια άλλη φάση πέντε λεπτά πριν…

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Η επιτηδευμένη σύγχυση μεταξύ της απόδοσης της ομάδας και της αντικειμενικής εφαρμογής των κανόνων του παιχνιδιού καταλήγει πάντα να συσκοτίζει τις προθέσεις των διαιτητών και να ξεπλένει τις αποφάσεις τους από τις οποίες ο V.A.R. έχει, πλέον, αφαιρέσει τον χαρακτήρα του ανθρώπινου λάθους. Πλυντήριο των απεσταλμένων διαιτητών είναι η σύγχυση αυτή και έτσι χρειάζεται να αντιμετωπίζεται πλέον.