Η τελευταία ευκαιρία της ΕΠΟ

Ότι ήταν ή έπρεπε να γραφτεί για τον Τελικό Αγώνα του Κυπέλλου γράφτηκε. Ότι ο καθένας θεώρησε σημαντικό να καταγράψει, να υπονοήσει, αν δημοσιοποιήσει ή να καταθέσει το έπραξε. Πλέον, τίποτε δεν μπορεί να προσφερθεί σε αυτή την πονεμένη ιστορία ή να θεωρηθεί σημαντική συμβολή.

Η Ε.Π.Ο. ξεφτιλίστηκε σε υπερθετικό βαθμό, απέδειξε ( για μια ακόμη φορά) ότι είναι υποχείριο συμφερόντων (ποδοσφαιρικών και επιχειρηματικών) και επιβεβαίωσε την ποδοσφαιρική ιδεοληψία της αναθέτοντας τον χειρισμό τόσο σοβαρών θεμάτων, όπως είναι η προετοιμασία και η διεξαγωγή ενός Τελικού Αγώνα, σε ψεκασμένους (ποδοσφαιρο)πατέρες κολλητούς συγκεκριμένων φαντασμάτων του παρα-ποδοσφαιρικού παρελθόντος της χώρας.

Τη λύση στην ξεφτίλα της Ομοσπονδίας την έδωσε η πανδημία. Είναι μια λύση οριστική, που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις ή αμφισβητήσεις και – το σημαντικότερο – είναι εξαιρετικά διευκολυντική για την ίδια την Ε.Π.Ο., αν, έστω και την ύστατη ώρα, επιθυμεί να αλλάξει τη δημόσια εικόνα της, να αποτινάξει το ποδοσφαιρικό υπαλληλίκι και να λάβει αποφάσεις υπέρ του θεσμού του Κυπέλλου και του Τελικού Αγώνα της διοργάνωσης.

Ο Σεπτέμβριος είναι μήνας με άλλες ποδοσφαιρικές προτεραιότητες. Ξεκινούν τα πρωταθλήματα ( δηλαδή αυτό της Super League 1, καθώς τα άλλα της Super League 2 αγνοούνται μαζί με τη Λίγκα), εξελίσσονται οι πρώτες φάσεις από τις ετήσιες διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA ( Champions League/Europa League), διεξάγονται αγώνες των εθνικών ομάδων Ανδρών και Ελπίδων ( Nations League). Προκύπτουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ποδοσφαιρικές υποχρεώσεις που κινούνται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις από τον χαρακτήρα ενός Τελικού Αγώνα του Κυπέλλου, ο οποίος θα έπρεπε, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρή χώρα και ομοσπονδία, να είναι ήδη ποδοσφαιρική ιστορία, δηλαδή να έχει διεξαχθεί και να έχει ξεχαστεί κιόλας.
Σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση υποχρεούται, ως ελάχιστη συνδρομή στην ανεύρεση της χαμένης της αξιοπιστίας, να κινηθεί η Ε.Π.Ο.

Να παραδεχτεί, ότι η ίδια αποκλειστικά με τις αποφάσεις της, τις πράξεις της, τις παραλείψεις της και την ιδεοληψία της οδήγησε τον κορυφαίο αγώνα της χρονιάς στην απόλυτη απαξίωση και στην ποδοσφαιρική ανυποληψία.

Να αποφασίσει, ότι προέχει η ακώλυτη διεξαγωγή και ολοκλήρωση των «παραδοσιακών» ποδοσφαιρικών υποχρεώσεων του Σεπτεμβρίου και να αποκλείσει από αυτές τη διεξαγωγή ενός Τελικού Αγώνα Κυπέλλου, ειδικά, μάλιστα, όταν αυτή επιβάλλει την μετάθεση της έναρξης του επαγγελματικού πρωταθλήματος, εξέλιξη που επηρεάζει σαφέστατα την αγωνιστική ετοιμότητα των ομάδων που μετέχουν στις διοργανώσεις της UEFA.
Για τον Π.Α.Ο.Κ., τον Άρη και τον ΟΦΗ «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι» αν θα γίνει ο Τελικός μεταξύ της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού. Οι τρεις τους θέλουν να έχουν ένα, έστω, επίσημο παιχνίδι στα πόδια τους πριν βγουν στο ξέφωτο για να συναντήσουν τους ευρωπαϊκούς αντιπάλους τους.

Να αναβάλει επ΄αόριστον τη διεξαγωγή του Τελικού Αγώνα και, στη συνέχεια, από τον Οκτώβριο και μετά να συνεννοηθεί με τις δύο ομάδες και να προχωρήσει στον ορισμό της ημερομηνίας και του γηπέδου διεξαγωγής του σε χρόνο πρόσφορο, εκτός των άλλων και για την πιθανότητα να επιτρέπεται η παρουσία στις εξέδρες του γηπέδου ενός αριθμού θεατών.

Όσο η Ε.Π.Ο. πιέζει τις καταστάσεις και προσπαθεί εκβιάζοντας τον Ολυμπιακό να προχωρήσει στη διεξαγωγή ενός τόσο σημαντικού αγώνα με τη λογική της κουρελούς, τόσο το ίδιο το άθλημα θα την εκδικείται και θα την οδηγεί στο ένα ατόπημα μετά το άλλο, στη μία αυτοακύρωση μετά την άλλη.

Είναι πιθανό αυτή η Ε.Π.Ο. να αρνηθεί τον χαρακτήρα της, να υπερβεί το υπαλληλίκι της, να αλλάξει το δουλικό dna της και να οδηγηθεί σε μια σώφρονα απόφαση για την επ’ αόριστο αναβολή τη διεξαγωγής του Τελικού, ώστε να ερευνηθεί κάθε άλλη πρόσφορη ημερομηνία διεξαγωγής του με όρους πολύ καλύτερους από τους σημερινούς;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη ή μάλλον είναι πολύ εύκολη για αυτή την Ε.Π.Ο. των Γραμμενο-Λασκαράκηδων, των Διακοφώτηδων και των Δημητρίου κάθε είδους και φυράματος.

Τι ελπίδα υπάρχει να ανανήψουν όλοι αυτοί και να προβάλλουν το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου απέναντι στις ατομικές τους επιδιώξεις, στις συμφωνίες που έχουν κάνει, στα συμφέροντα με τα οποία είναι συνδεδεμένοι;

Από ελάχιστη έως καμία. Σε αυτό το ελάχιστο κενό διάστημα ανάμεσα στη ελάχιστη και στην καμία ελπίδα μπορεί κάποιος να ελπίζει ότι οι τύποι αυτοί είναι δυνατόν να βγάλουν το κεφάλι από το νερό και να σκεφτούν, για μία φορά, το καλό του αθλήματος και του θεσμού.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Στην ουσία γυρεύουμε ψύλλους στ’ άχυρα, αλλά αυτό ακριβώς είμαστε αναγκασμένοι κάθε φορά να κάνουμε έχοντας απέναντι μια ομάδα ψεκασμένων ιδεοληπτικών που έχουν ταυτίσει την προσωπική τους καρέκλα με το ελληνικό ποδόσφαιρο.