Ο καθένας μόνος του και όπου πάει…

«Κλαίει και οδύρεται», σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ, «το ελληνικό ποδόσφαιρο για την κατρακύλα στην κατάταξη της UEFA, που το φέρνει στη 18^η θέση, του στερεί μια εκπροσώπηση (μένει με τέσσερις ομάδες) από την περίοδο 2021/2022 και αποκλείει την παρουσία των ομάδων του από το Europa League, υποβιβάζοντας τες στο UEFA Conference League (κάτι σαν το αλήστου μνήμης Intertotto)».

Μάλιστα! Αυτός ο κλαυθμός κι ο οδυρμός λογικά συνέχουν (έτσι συμβαίνει στις περιπτώσεις μιας γενικευμένης καταστροφής) τη διοίκηση του αθλήματος (ΕΠΟ, Λίγκες), τις ομάδες (επαγγελματικές κυρίως), τις εν δυνάμει εκπροσώπους στις διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΟΦΗ, Άρης – ο Παναθηναϊκός έχει ban λόγω Financial Fair Play και αδειοδότησης).

Τι θα ανέμενε κανείς να πράξουν όλοι αυτοί, παρέα με τον Ολυμπιακό, την επομένη μιας πανθομολογούμενης «καταστροφής»;

Να κινητοποιηθούν, προφανώς με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας και των Λιγκών, ειδικά της Super League 1, να μελετήσουν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, να ερευνήσουν τις αιτίες, να προχωρήσουν στη σχεδίαση σειράς ενεργειών για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις και στη συνέχεια να καλέσουν όλους τους ενδιαφερόμενους σε μια και μόνη, αλλά καθοριστική, κουβέντα με μόνο θέμα «την αναδιοργάνωση του αθλήματος και την αναμόρφωση των διοργανώσεων του για να αποκτήσει και πάλι λόγο ύπαρξης στις διοργανώσεις της UEFA».

Γύρω από ένα τραπέζι (αφού έχουν διανεμηθεί οι προτάσεις) να συνομιλήσουν όλοι με πνεύμα συνεργασίας και συνεννόησης, να συνδιαλλαγούν για τις αναγκαίες κινήσεις αναβάθμισης των διοργανώσεων, να επικυρώσουν την βελτίωση της λειτουργίας του, να προωθήσουν την ακεραιότητα και την αξιοπιστία των πρωταθλημάτων, ώστε σύντομα το άθλημα να ξεφύγει από την παρακμή που έχει οδηγηθεί και να διεκδικήσει μια ευπρόσωπη ευρωπαϊκή παρουσία.

Τι συμβαίνει σήμερα, την επομένη του αποκλεισμού του Ολυμπιακού από τους «Λύκους» με την αμέριστη βοήθεια του πολωνικού εργαλείου; Με τι ασχολούνται οι φορείς που διαχειρίζονται το άθλημα, ποιος είναι ο προγραμματισμός τους, ποιες είναι οι στοχεύσεις τους, πως απαντάνε στο μέγα θέμα που τέθηκε;

Κορυφαία προτεραιότητα τους ο πάση θυσία προβιβασμός του Απόλλων Σμύρνης στη Super League 1, ακόμη και αν απαιτείται για να συμβεί να εργαλειοποιηθεί το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου.

Συνακόλουθη, η διατήρηση της Ξάνθης στην μεγάλη κατηγορία, ακόμη και αν απαιτείται προς τούτο να μην διεξαχθεί καν το μπαράζ που προβλέπουν οι προκηρύξεις των πρωταθλημάτων της περιόδου 2019/2020.

Επόμενη, η αναδιάρθρωση (εσωτερική αυτή τη φορά) της Super League 2 με στόχο να δημιουργηθούν δύο όμιλοι σε μια κατηγορία, επειδή αυτό έχουν υποσχεθεί ανά την Ελλάδα υπουργοί, βουλευτές, ποδοσφαιροπατέρες και κάθε περαστικός.

Τελευταία, πλην όχι έσχατη, η διεξαγωγή εκλογών στην Ε.Π.Ο. τον Οκτώβριο του 2020 (ήδη διανεμήθηκε η σχετική επιστολή), ώστε να αναπαραχθεί με νέα μονοθεματική ηγεσία το σύστημα.

Έσχατη, προς το παρόν, η διατήρηση ανέπαφων των πινάκων των διαιτητών των εθνικών κατηγοριών, όπως αυτοί παραδόθηκαν από την παρέα Περέϊρα, στην οποία διαβιβάστηκαν αρμοδίως από τον ηγέτη της ελληνικής διαιτησίας.

Κάπου στο βάθος, η πιθανή έναρξη των πρωταθλημάτων στις 12 Σεπτεμβρίου, υπό την προϋπόθεση ότι έως τότε ο Αλαφούζος, ο Σαββίδης και οι υπόλοιποι «τηλεοπτικοί ποπολάροι» θα έχουν βρει κανάλι να τους πληρώσει για να δείξει τις μαγικές ομαδάρες τους.

Μακριά στον ορίζοντα η συγκρότηση με τις προβλεπόμενες διαδικασίες μιας νόμιμης Επιτροπής Εφέσεων, που θα κληθεί να κλείσει τον κύκλο της αθλητικής δικαιοδοσίας και να καταστήσει νόμιμες τις διοργανώσεις.

Α, να μην το ξεχάσω: στο ενδιάμεσο, η τροποποίηση του Κανονισμού Διαιτησίας για να εισπράττουν και πάλι οι Ενώσεις ποσοστά από τους διαιτητές, όπως πουθενά αλλού στον πλανήτη δεν συμβαίνει.

Κι όλα αυτά με τον Ολυμπιακό στη γωνία (έτσι πιστεύουν), να τον απειλούν με ό,τι εκβιασμό μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους και να αποτελεί η καταστροφή του τον ενοποιητικό ιστό, που τους συνδέει και τους συνεγείρει.

Όλοι αυτοί συγκροτούν το θεσμικό και πολιτικό πεδίο εντός του οποίου υποτίθεται θα πρέπει, είναι απαραίτητο να εξελιχθεί ένας σχεδιασμός που θα έχει ως στόχο να αλλάξει τη μοίρα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να το καταστήσει και πάλι φερέγγυο στις διοργανώσεις της UEFA και ανταγωνιστικό.

Αυτοί είναι που ελέγχουν και διοικούν το άθλημα, άρα είναι υπεύθυνοι για τη μοίρα του και διαμορφώνουν το μέλλον του.

Χρειάζεται, άραγε, να αναρωτηθεί κανείς τι είναι σε θέση να προσφέρουν όλοι τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκτός από την εγγενή κακομοιριά, την απόλυτη παρακμή, την γενικευμένη απαξία και την προϊούσα ξεφτίλα;

Γι’ αυτό σας λέω «ο καθένας μόνος του», εκτός εάν κάτι συμβεί και αναλάβει μια άλλη τάξη πραγμάτων να διαχειριστεί το άθλημα. Τότε τα ξαναλέμε…