Το τέλος της ποδοσφαιρικής διπλωματίας

Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου εκφεύγει των διπλωματικών προσεγγίσεων. Έχει από καιρό ακυρωθεί στην πράξη κάθε απόπειρα να επιλυθεί δια της πειθούς ή με τη μέθοδο της «ισχυρής προτροπής». Οι επιλογές αυτές ετελεύτησαν, κρίθηκαν επιεικώς ανεπαρκείς και ήδη ετοιμάζονται (περισσότερο απαιτείται) να δώσουν τη θέση τους σε διαδικασίες σκληρότερες, ταχύτερες, δραστικότερες.

Η κατάσταση δεν επιδέχεται καμία διόρθωση. Είναι, πλέον, σαφές: όλες οι επιλογές των διεθνών ομοσπονδιών (FIFA/UEFA), από τις 14 Οκτωβρίου 2016 έως και σήμερα, δημιούργησαν περισσότερα και σημαντικότερα προβλήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αντί να συμβάλλουν στην επίλυση όσων, υποτίθεται, ότι ήρθαν στην Αθήνα να επιλύσουν.

Η εικόνα αυτή δεν αλλάζει όση προσπάθεια και αν καταβληθεί επικοινωνιακά, όσο μελάνι και αν χυθεί υπέρ της αναγκαίας, τότε, παρέμβασης της FIFA και της UEFA για να αντιμετωπιστούν τα, δήθεν, μεγάλα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου στην προ της εξυγίανσης περίοδο.

Αποδείχθηκε περίτρανα, ότι η περίοδος εκείνη, παρά τις επιμέρους δυσκολίες της και τις αντιφάσεις της, υπήρξε πολύ περισσότερο καθαρή και έντιμη από αυτές που ακολούθησαν. Η απόφαση της κας Σαμούρα στις 14.10.2026 να διορίσει στην Ε.Π.Ο. Επιτροπή Εξομάλυνσης, με αφορμή μια καθοδηγημένη δικαστική εξέλιξη για τις εκλογές της Ομοσπονδίας ήταν μια εντελώς λάθος απόφαση.

Πλέον, όλοι παραδέχονται ότι τότε έπρεπε να στηριχθεί η νόμιμη διοίκηση της Ε.Π.Ο να διεξαχθούν κανονικά οι εκλογές και να βοηθηθεί η νέα διοίκηση να λύσει ζητήματα με πνεύμα συνεννόησης και συνεργασίας.

Σήμερα, το προϊόν εκείνης της αδόκιμης παρέμβασης έχει εξαχρειωθεί τόσο, που εκδικείται σκληρά τη FIFA και την UEFA. Οι διαχειριστές της εξυγίανσης διαπιστώνουν στη διάρκεια των συνεδριάσεων της Ε.Ε. της Ε.Π.Ο. ότι ο κ. Φούσεκ πάσχει από αλτσχάϊμερ και του το λένε κατάμουτρα, χωρίς να αισθάνονται ότι κινδυνεύουν από κάτι, ότι είναι υποχρεωμένοι κάπου να απολογηθούν.

Τέτοιος εκτσογλανισμός δεν είχε εμφανιστεί ποτέ στην Ε.Π.Ο., ακόμη και στις χειρότερες (πριν από τις σημερινές) καταστάσεις ελέγχου της Ομοσπονδίας, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα.

Η FIFA και η UEFA δεν δικαιούνται να επιμένουν απέναντι σε αυτό τον γενικευμένο ξεπεσμό, απέναντι σε αυτή την παρακμή και τη διάλυση των πάντων να κωφεύουν, ούτε να επιχειρούν με ασπιρίνες ( ανακοινώσεις, δηλώσεις, επιστολές κ.λ.π.) να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο που κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Γνωρίζουν άριστα τι συμβαίνει εντός και εκτός της Ε.Π.Ο., διαθέτουν και τα ονοματεπώνυμα των «συνεργείων» εξαχρείωσης και διαφθοράς των συνειδήσεων, έχουν καταλήξει στις αιτίες του ευτελισμού των πάντων.

Κανείς λόγος δεν υπάρχει να κωφεύουν ή να αναμένουν (επικαλούμενες, δήθεν, καταστατικές προβλέψεις και περιορισμούς) μια βάσιμη αιτία για να παρέμβουν και να αποκαταστήσουν μια ελάχιστη κανονικότητα στη λειτουργία της Ε.Π.Ο., ώστε να εκκινήσει μια ανάλογη διαδικασία σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η διαδικασία που επέλεξαν για να επιλύσουν το ακανθώδες ζήτημα της νέας ΚΕΔ είναι η λύση. Μια ανάλογη επιλογή για την συγκρότηση της νέας διοίκησης της Ε.Π.Ο. είναι η μόνη οδός προς την νομιμότητα, από την οποία μπορεί να προκύψει η απαραίτητη κανονικότητα που έχει τόσο ανάγκη το άθλημα στην Ελλάδα.

Η αποκοπή, έναντι οιουδήποτε κόστους, της Ομοσπονδίας από τα περιφερόμενα συνεργεία ελέγχου των Ενώσεων και από την κυριαρχική επιρροή επαγγελματιών προέδρων του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στις επαγγελματικές ομάδες, είναι το πρώτο, απολύτως απαραίτητο, βήμα προς την ελευθερία.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων, να διαμορφώσει νέες ισορροπίες και σχέσεις εξουσίας, να αντικαταστήσει τον επαγγελματία πρόεδρο ένωσης με το εκπαιδευμένο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής που διαχειρίζεται το άθλημα με όρους αγοράς, να διοικηθεί επαγγελματικά και ισότιμα από τις τέσσερις μεγάλες επαγγελματικές ομάδες.

Οι ειδικότερες προσεγγίσεις για τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν το άθλημα είναι εύκολο να προκύψουν και οι σχετικές λύσεις να συμφωνηθούν.

Στην προοπτική αυτή, που συμπληρώνεται από ένα πρόεδρο κοινής αποδοχής με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προσόντα, μπορούν να επενδύσουν η FIFA και η UEFA και να την επιβάλλουν για τα επόμενα τέσσερα ή οχτώ χρόνια. Έχουν τις πρακτικές δυνατότητες και την εξουσία να το πράξουν.

Κάθε άλλη επιλογή είναι καταδικασμένη να ανακυκλώνει, με μια επίφαση νομιμότητας από δήθεν εκλογικές διαδικασίες, τη σημερινή ευτέλεια και την εγγενή αναξιοπιστία της διοίκησης της Ε.Π.Ο., η οποία άγεται και φέρεται από συμφέροντα και επιχειρηματικές σκοπιμότητες.

Η FIFA και η UEFA δεν έχουν ιδρυθεί για να απέχουν όταν τα πραγματικά, τα ουσιαστικά προβλήματα σε μια εθνική ομοσπονδία κραυγάζουν, όταν το άθλημα καταρρέει, όταν η αξιοπιστία και η ακεραιότητα των διοργανώσεων και των προκηρύξεων παίζονται στα ζάρια παράνομων ψηφοφοριών με πρωτοβουλία ενός ανίκανου και ανίδεου προέδρου.

Κάποτε, δηλαδή τώρα, έρχεται η ώρα του λογαριασμού για όσα οι ίδιες προκάλεσαν τα τέσσερα τελευταία χρόνια με τις ανεπίκαιρες και ανιστόρητες παρεμβάσεις τους εξαιτίας κακής, λανθασμένης ή ελεγχόμενης παραπληροφόρησης.